Lieve ouders, vergeet je kids niet

Kind - Pexels com

Ik maak me zorgen om de kinderen.

Om álle kinderen, maar vooral om de kinderen met gescheiden ouders. De kinderen die afhankelijk zijn van omgangsregelingen om hun ouders te zien. Kinderen van wie de gezinssituatie nét even iets lastiger is dan die van kinderen die bij beide ouders opgroeien.

Ik zal je vertellen waarom ik me zorgen maak. Het gebeurde zo’n anderhalve week geleden. Er was net aangekondigd dat de scholen dicht zouden gaan. Dat moet voor veel ouders even slikken zijn geweest, want kinderen die ineens de hele week thuis zitten, dat is natuurlijk even schakelen. Zo ook voor het samengestelde gezin waar ik op dat moment toevallig op bezoek was.

Een moeder met een vitaal beroep belde haar ex-man om een beroep op hem te doen: of hij hun zoontje van 12 niet een dagje extra wilde hebben. Zij kon immers geen vrij krijgen en hij werkte thuis. De man overlegde dit met zijn nieuwe partner. Er ontstond een discussie. Want zij hadden toch ook recht op een kinderloze week? Het jongetje kostte altijd zoveel energie! Nee, die kinderloze week was echt nodig.

Een dergelijke reactie is misschien niet gek gezien de tijden waarin we ons bevinden. Wanneer er in een (voormalige) relatie al onderlinge spanningen aanwezig zijn, bijvoorbeeld met een ex-partner, kan de huidige crisis ervoor zorgen dat allerlei oude spanningen en frustraties direct naar boven komen. Psychotherapeut Jeffrey Wijnberg zegt hierover in de Telegraaf: “Als er kinderen zijn, kun je twee dingen doen: je komt met elkaar overeen hoe je samen zo goed mogelijk voor de kinderen kunt zorgen, of je kiest allebei je eigen manier. Dit laatste zorgt voor de nodige conflicten en problemen. Als zich dan een situatie voordoet waarin overeenstemming tussen vader en moeder noodzakelijk is, zoals nu in tijden waarin corona aan de orde van de dag is, kunnen die conflicten juist verergeren.” Misschien wil je die irritante ex helemaal niet helpen, of ben je het niet eens met de manier waarop diegene met coronamaatregelen omgaat. In zo’n situatie is het heel verleidelijk om in oude reflexen te schieten en in de volle verdediging te gaan. Alleen wordt het kind dan vaak vergeten. Dat is waarom ik me zorgen maak.

Deze crisis is namelijk voor ons allemaal heftig, ook voor kinderen. Ik vermoed dat we ons deze periode over tientallen jaren nog goed kunnen herinneren. Het abnormale blijft ons immers bij. Ook is deze periode voor sommigen van ons verschrikkelijk voor onze mentale gezondheid. Onze routines zijn verdwenen en we voelen ons misschien alleen. Het is een periode met veel onzekerheid, waarin we vaak op zoek zullen zijn naar bevestiging en liefde.

Kinderen die in deze situatie zitten, zullen ook deze gevoelens van onzekerheid ervaren. Ze hebben ineens geen school meer, kunnen hun vriendjes en vriendinnetjes niet meer zien, en gaan niet meer op visite bij grootouders. Hoe vervelend is het dan als ze daarbovenop te horen krijgt dat ze ergens niet welkom zijn? En dat terwijl ze zelf helemaal niks aan deze situatie kunnen veranderen.

Ik polste enkele gescheiden ouders in mijn omgeving. Hoe gaan zij om met hun kinderen die nu thuis zaten? Hebben zij ruzie gehad met hun ex-partner, of misschien met hun huidige, over de situatie? De antwoorden die ik kreeg, stelden me wat gerust. Er leek goed overlegd te worden, en, zoals één van hen zei: nood breekt wet. Die leus kwam ik ook tegen op talloze websites die antwoord probeerden te geven op de vragen van ouders omtrent ouderschapsregelingen in deze tijd.

Maar ik vond ook een artikel van Margriet Oostveen over de Kindertelefoon, die in deze crisis veel vaker gebeld worden. Ze schrijft: “Intussen zijn er kinderen van gescheiden ‘co-ouders’ die vertellen dat ze na hun week bij de ene ouder nu opeens worden geweigerd bij de andere. Omdat ze verkouden zijn. Of omdat een ouder opeens ‘geen tijd’ heeft wegens kantoor aan huis.” Ook verschillende reacties die ik onder Facebookposts van Vriendin, Libelle en Linda las, lieten zien dat ouders lang niet altijd goed met elkaar overleggen en regelmatig het kind uit het oog lijken te verliezen.

Ik hoop dat mijn zorgen onterecht zijn. Dat ouders inderdaad inzien dat nood wet breekt en dat er in overleg vaak heel veel mogelijk is, zolang het belang van het kind maar vooropgesteld wordt. We vergeten het snel in de heisa van thuiswerken, minder inkomsten en véél minder wc-papier, maar kinderen hebben nu, meer dan ooit, geborgenheid nodig. Want het is nooit hun schuld.

Stichting Villa Pinedo is een stichting die zich specifiek richt op kinderen van gescheiden ouders. Omdat Villa Pinedo ook begrijpt dat gescheiden ouders het in deze tijd lastig hebben, hebben zij hun online training voor ouders nu kosteloos aan.

Steun LOVER!
Vond je dit een goed artikel? Wil je dat Nederlands oudste feministische tijdschrift blijft bestaan? Laat je waardering blijken door een (eenmalige) donatie en help ons. LOVER draait uitsluitend op vrijwilligers en donaties. Elke euro is welkom en wordt gewaardeerd. Meer informatie vind je hier.