Vrij zijn

group-of-people-1587927

In mijn vrije tijd ga ik graag naar concerten en festivals. Niet voor de drank en de pilletjes, maar voor de muziek. Ik kan volledig opgaan in het muzikale geweld dat van het podium afkomt en mijzelf verliezen in de bewegingen van mijn eigen lichaam waar ik steeds minder controle over heb. Steeds groter, steeds losser – meedeinend op het ritme van de muziek. Dat vinden mensen soms grappig, dan staren ze een beetje.

Maar soms hoef ik niet eens te dansen en is mijn fysieke aanwezigheid al genoeg om aandacht te krijgen. Laatst, op een metalfestival: Ik had muntjes gehaald, maar geen tas bij me en wroette wat onhandig in mijn achterzak om ervoor te zorgen dat zowel de muntjes als mijn huissleutel daarin zouden blijven. Ik voelde opeens een groot lichaam tegen me aangeplakt, stevige vingers die zich in mijn bil drukten. ‘Ben je iets kwijt?’ Ik sprak geen woord, maar mijn blik was al genoeg om hem te doen ratelen: al twaalf jaar getrouwd, kinderen, natuurlijk bedoelde hij het niet zo. ‘Wil je dan alsnog niet aan mijn kont zitten?’ Hij had het echt niet zo gemeend, had oprecht gedacht dat ik iets kwijt was, was wat hij bleef volhouden. Ik mompelde geïrriteerd dat het goed was, maar natuurlijk was het niet goed.

Later, vlak bij de uitgang van de zaal. Het was warm geworden. Ik liet mijn vest van mijn armen glijden. Nog voordat mijn arm volledig ontbloot was, werd hij bedekt door een hand. ‘Heb je het warm?’ Ik bevroor – en binnen enkele seconden was de hand de deur door gelopen. ‘Was dit nou dezelfde man?’ vroeg ik aan mijn gezelschap. ‘Ik geloof het wel.’ Ik vloekte.

De avond vorderde, het bier vloeide rijkelijk. Dronken mannen breidden de moshpit steeds verder uit, betrokken met hun zweterige bierlijven steeds meer mensen in hun val. Iemand schreeuwde ‘homo’ naar een bandlid. ‘Je bent hier voor de muziek,’ fluisterde ik nog maar een keer tegen mezelf.

Het was verfrissend om een week daarna bij een concert van Teske te zijn. Dromerige Nederlandstalige popliedjes vulden de zaal met jonge meisjes. Het mannelijke publiek was beperkt tot papa’s, vriendjes en enkele fans. Eerst voelde ik me ongemakkelijk – met mijn 21 jaar zelfs even oud – maar dat verdween toen ik merkte hoe vrij ik kon zijn. Overal om me heen stonden meisjes mee te zingen, terwijl ze vol bewondering naar de zangeres op het podium keken. Het barpersoneel moet zich rijkelijk verveeld hebben. En toen Teske ons vroeg te dansen, toen dansten we, zonder elkaar aan te raken. Deze avond ging het om de muziek. Wát een bevrijding.