Het is nacht. Het geluid van een dichtslaande deur. Een jonge vrouw sleept en sjouwt met twaalf tassen vol boeken. Gewoon een jonge vrouw met bagage, veel bagage. Geen gelukkige huisvrouw, geen Ophelia, geen Marilyn Monroe, geen Oprah… Op het podium, omringd door 300 zelfhulpboeken, probeert

Van Universal Pictures komt de fantasy-comedy Your Highness, compleet met zwaarden, een queeste,  ridders te voet en te paard, schone maagden en verschillende sprookjesvolkeren.Shrek? Welnee, een heel ander soort. In Your Highness draait het om de volwassenwording van prins Thadeous (Danny McBride), de luie flierefluitende (!) jongere broer van een echte held, Fabious (James Franco). Fabious reist stad en land af, verslaat draken, boeven en monsters en heeft een edel karakter. Hij is de kroonprins, de lieveling van het volk. Wat blijft er voor Thadeous over? Niks. En die doet dan ook niks noemenswaards. De koning ziet dat met lede ogen aan, dus wanneer de bruid van Fabious wordt ontvoerd door een tienertovenaar met drie moeders, stuurt hij Thadeous en diens hulpje Courtney (Rasmus Hardiker) mee op queeste. Er volgen nog veel avonturen. Zal Thadeous erin slagen een echte man te worden?

‘En het mooiste is,’ besloot ik mijn “vertoog over Brett Easton Ellis’ American Psycho”, ‘dat precies die vrouwen, die Ellis ongeschikt vindt voor het medium film, dat die vrouwen vervolgens zijn boek verfilmen. En dat elke grap die de film dragelijk maakt, het idee was van de regisseuses. Die grappen komen überhaupt niet voor in het boek! Dat is toch fantastisch!’ Het is even stil en dan vraagt één van mijn vrienden, Alex; ‘Jij vindt vrouwen echt heel tof hè?’Gezien het feit dat ik mezelf als vrouw identificeer ben ik natuurlijk lichtelijk bevooroordeeld. Maar ja, Alex’ opmerking sloeg de spijker op zijn kop en markeerde precies wat het fundament is van mijn persoonlijke feminisme. Hoewel feministen allemaal deel uitmaken van dezelfde beweging, bewegen we ons binnen de groep wel degelijk in verschillende richtingen. Wat mij motiveert als feminist, de filosofie die ik propageer en in het dagelijks leven tracht te praktiseren, is dat ik vrouwen echt heel tof vind.

Vanaf 15 september is David Lynch’s eerste lange speelfilm weer in Nederlandse bioscopen te bewonderen. Het inmiddels tot cult uitgegroeide origineel uit 1976 is in 35 mm filmvorm door het Museum of Modern Art in New York onder handen genomen en volledig gerestaureerd. Henry Spencer, een jonge man met opvallend hooggestijfd kapsel, woont in een genadeloos lawaaiig industriële  stad. Tijdens zijn vakantieperiode belandt hij van de ene bizarre situatie in de andere, waarbij werkelijkheid en nachtmerries door elkaar heen lijken te lopen. Henry schijnt zijn ex-vriendin Mary bezwangerd te hebben- en nu moet hij van haar dominante moeder ook maar gauw met haar trouwen.

De telefoniste van een groot kantoorgebouw kijkt nerveus op haar horloge: 12.57. De surveillante leunt uitgeblust op haar tafel en tuurt naar de tijd. De schoonmaakster houdt de klok aan de muur koortsig in de gaten. De directrice verlaat haar bespreking om exact één uur. De vier vrouwen ontmoeten elkaar bij een auto. Ze kijken elkaar niet aan maar zetten een masker op van een dierenkop. De auto en de muziek starten.

Afgelopen woensdag presenteerde de band Roosbeef haar nieuwe album Omdat Ik Dat Wil. Een plaat met mooie volle liedjes die ieder hun eigen opbouw kennen en daar bovenop de zo herkenbare stem van zangeres Roos Rebergen.Om met dat laatste te beginnen. Rebergens stem is altijd al voor de liefhebber geweest; niet iedereen zal haar ijle geluid kunnen waarderen. Op Omdat Ik Dat Wil laat ze echter horen er meer mee te kunnen dan een woord als ijl doet vermoeden. Zeker in combinatie met de vele koortjes van haar bandleden komt haar geluid goed tot zijn recht.

Jongens mogen geen jongens meer zijn, de maatschappij is overgefeminiseerd en wie het daarmee oneens is, is een watje. Het zijn zware tijden voor mannen als we de opiniestukken uit de kranten moeten geloven. De wereld van Conan the Barbarian biedt een visueel tegenwicht, maar politiek incorrect is het allemaal wel.Eerlijk is eerlijk, Conan the Barbarian vormt nogal een uitdaging voor de gemiddelde LOVER-lezer. Geboren op het slagveld, zit Conan (Jason Momoa) vol ongecontroleerde woede. Het maakt hem een uitstekende krijger, maar ook een onvoorspelbare, radicale vrijheidsstrijder. Zijn volk wordt onderdrukt door de machtige Khalar Zym (Stephen Lang), met een masker waarmee de doden kan oproepen absolute macht kan verkrijgen. Daarvoor heeft hij nog wel ‘zuiver’ bloed nodig van een maagd. Aan zijn zijde staat zijn dochter Marique (Rose McGowan) die met haar magische gaven en haar metalen klauwen iedereen het leven zuur maakt. Conan stuit echter al eerder op de zuivere maagd, waarmee het kat-en-muis spel zich in volle glorie ontwikkelt.

Doug en Lois waren ooit gelukkig getrouwd. Met de dood van hun dochter lijkt het bestaansrecht van hun huwelijk echter voorgoed verloren. Rouwen doen ze alleen en ieder op hun eigen wijze. Doug (een ongelooflijke rol van James Gandolfini, bekend van the Sopranos) ontvlucht het huis zo vaak mogelijk en houdt er een affaire op na. Lois (Melissa Leo) komt daarentegen al acht jaar het huis niet uit.Als zijn minnares plotseling  komt te overlijden, vertrekt Doug naar New Orleans voor een zakenreis. Hij ontmoet er een jonge stripper en kan bijna niet anders dan handelen naar zijn vaderlijke aard. Stripper Mallory (Kristen Stewart) heeft geen idee hoe ze om moet gaan met een man die niet met haar naar bed wil, maar accepteert ogenschijnlijk onverschillig zijn aandacht. Ze maken een deal: Hij mag bij haar in huis wonen voor 100 dollar per dag. Lois denkt makkelijk te verdienen, voor Doug is het een manier om nog even niet naar huis te moeten en na te denken. Maar de wens dit meisje te redden krijgt al gauw de overhand. Zo koopt hij beddengoed voor haar als ze aan het werk is of repareert haar toilet. Voor elke keer dat ze vloekt, trekt hij een dollar af van de dagelijkse vergoeding. Er ontstaat een vorm van huiselijkheid waar beiden in gedijen.

Het is alweer even geleden dat Amanda ‘Fucking’ Palmer, het gezicht van Brechtiaans punk cabaret duo The Dresden Dolls haar eerste soloalbum uitbracht.

De Amerikaanse Juliana Hatfield is in Europa nooit echt doorgebroken. In haar eigen land ging het begin jaren ’90  de goede kant op met haar carriére, maar door een depressie waardoor ze haar tournee afzegde en de veranderde muziekindustrie raakte ze haar platencontract kwijt. Na een aantal platen besloot Hatfield om voor zichzelf te beginnen en richtte in 2002 haar eigen label Ye Olde Records op. Het staat allemaal beschreven in haar boek When I Grow Up (Wiley, 2008). Haar muziek is er eigenlijk alleen maar beter op geworden. There’s Always Another Girl (2011), tot stand gekomen met hulp van donaties via Pledge,  is haar nieuwe album die einde deze maand zal uitkomen.

Meedogenloos. Prachtig. Typisch Von Trier. Dat waren toch de eerste woorden in mijn hoofd na het zien van Lars Von Trier’s Melancholia (2011), die volgende week in de bioscoop verschijnt. Zoals veel van zijn films zit ook Melancholia in elkaar als een toneelstuk met haar kale opzet, sterke dialogen en prachtig acteerwerk. Je zou zou soms bijna vergeten dat de wereld in deze film letterlijk vergaat.Von Trier laat er geen twijfel over bestaan in het eerste kwartier. Na een lange introductie van op elkaar volgende apocalyptische beelden krijgen we het beeld te zien van de aarde opgaat in een enorme ster. Er blijft niets, maar dan ook niets over van de wereld. De film valt vervolgens in twee delen uiteen. Eerst zijn we getuige van de trouwdag van Justine (Kirsten Dunst). Justine is zojuist getrouwd en arriveert samen met haar man op het door haar zus Claire (Charlotte Gainsbourg) georganiseerde feest. Al snel wordt duidelijk dat Justine helemaal niet tevreden is met haar leven. Bovendien is er een nieuwe ster aan de hemel die haar – en anderen - onrustig maakt. En als het geen ster is dan is er nog altijd haar moeder (Charlotte Rampling) die schreeuwt vanuit haar badkuip ‘Leave me alone! I don’t want your traditions’. Om later haar enige huwelijksadvies aan haar dochter te geven: ‘Get out!’.

In de film 'Just a Beginning' volgen filmmakers Pierre Barougier en Jean-Pierre Pozzi twee jaar lang een Franse kleuterklas die wekelijks filosofieles krijgt. Tijdens deze les worden allerlei onderwerpen besproken zoals liefde en vriendschap, de dood en angst, maar ook of je geld moet geven aan zwervers