Stel je een man/vrouw koppel voor waarvan de vrouw beduidend langer is dan de man. Ga na wat voor associaties dat beeld oproept. Tien tegen één dat je je bevindt in het domein van de seksestereotypen. Jacqueline Louter koos dit gegeven tot onderwerp voor haar derdejaars project aan de Fotoacademie Rotterdam. Zij trok op onderzoek uit om zich een beeld te vormen van de verwachtingspatronen die hier een rol spelen en bracht haar bevindingen tot uitdrukking in drie foto’s.

Stellen die om niet-medische redenen het geslacht van hun toekomstige kind willen bepalen door middel van zaadcelselectie kunnen sinds begin februari weer terecht bij de onlangs heropende Genderkliniek. Deze kliniek sloot in 1998 haar deuren omdat de aangeboden behandeling volgens toenmalig minister van Volksgezondheid Borst in strijd was met de Nederlandse wet. De betrouwbaarheid van de methode staat ter discussie, maar nog belangrijker: kinderen worden gereduceerd tot ‘louter voorwerp van de wensen en verlangens van hun ouders’.

Nog maar kort geleden schreef ik hier over de schaduwrapportage van het Netwerk VN-Vrouwenverdrag. Misschien wel de meest opzienbarende bevinding van dit rapport was dat 1 op de 3 vrouwen in Nederland ooit slachtoffer is geweest van seksueel geweld en dat de overheid daar nog altijd niet echt beleid voor heeft ontwikkeld. Tot een vergelijkbare conclusie kwam journaliste Maria Genova, wier boek Man is stoer, vrouw is hoer. 12 jaar getrouwd met een loverboy deze week uitkwam. Mannen die stelselmatig vrouwen misbruiken en verhandelen komen daarmee haast straffeloos weg.

Vandaag het laatste blog vanuit Rotterdam, na 6 dagen en 27 films/filmprogramma’s heb ik vierkante ogen gekregen. Een beetje moe, maar wel erg tevreden met de opbrengst stap ik weer in de trein. Bij deze mijn laatste tips voor de nog resterende dagen van het festival (tot en met zaterdag 6 februari).

In haar voorlaatste weblog over het IFFR laat Cathelijne Berghouwer, beeldredacteur bij LOVER, ons kennismaken met drie Franse films.

Gisteren overkwam me iets wonderlijks, ik dacht in een film te zitten over de underground scene in Teheran, Iran. En tot mijn grote verbazing kregen we een dramatisch persoonlijk verhaal van een Iraanse actrice wiens werk verboden is en die dus in een informeel en ondergronds circuit werkt. Nog een keer de beschrijving lezend zag ik het er wel in terug, maar echt duidelijk was het niet.

Dat over smaak wel degelijk valt te twisten bleek gisteren toen ik in De Doelen mijn stukje zat te tikken en 2 dames bij me aan tafel aanschoven. Een van hen is vrijwilliger op het festival; zaalwacht, want ze wil zo weinig mogelijk verantwoordelijkheid en zoveel mogelijk tijd om films te zien. Ideaal dus. We spraken over film, natuurlijk, ik zei dat ik erg onder de indruk was van Green Days van Hana Mahkmalbaf (zie het blog van 28 januari). Die vond ze ‘ook wel aardig’… ‘Dat meisje was de hele tijd zo depressief, ik dacht “meid doe er iets aan”…’. Ik vond die voortdurende depressie juist goed uiting geven aan de machteloosheid van Ava.

Het begint druk te worden in Rotterdam, het weekend is dan ook al begonnen! Vandaag in het LOVER op IFFR 2010-blog meer over White Material van Claire Denis, Chaque jour est une fête en Third Person Singular Number.

De eerste echte dag van het festival begon voor  mij wat laat (rond de lunch), maar wel meteen erg sterk. Green Days van de Iranese Hana Makhmalbaf is een aanrader.

Het IFFR staat weer voor de deur! Vanaf komende woensdag staat geheel Rotterdam in het teken van film. Dit jaar zal LOVER je via het blog regelmatig op de hoogte houden over het festival en de films, dus hou de site in de gaten voor korte recensies, indrukken en nieuwe tips!

Komende week is belangrijk voor het Netwerk VN-Vrouwenverdrag. Het commité van de Verenigde Naties dat toeziet op de naleving van het Vrouwenverdrag neemt op 25 januari 2010 in Genève de schaduwrapportage van het netwerk in ontvangst. Daarop volgen besprekingen met vertegenwoordigers van zowel het netwerk als van de Nederlandse regering. Daarin komt niet alleen de vooruitgang aan de orde, maar ook het grote aantal lacunes in de implementatie van vrouwenrechten in ons land.

Mary Daly is overleden. Op een aantal feministische blogs uit de VS wordt haar erfenis verdeeld, met een hele grote vuilnisbak bij de hand. De mortibus nil nisi bene. Wat zal ik aan goeds over haar vertellen? Of zal ik zwijgen, om geen kwade woorden te spreken waar dat niet past? Ik sta niet, zoals veel andere feministen, bij haar in het krijt voor intellectuele of ideologische steun en inspiratie. Onder haar notoire transfobie heb ik nooit noemenswaardig geleden. Toch ben ik de afgelopen week geraakt door deze vrouw, die voor mij pas van gene zijde van het graf zichtbaar is geworden. Laat ik het daar over hebben.