Abortus "laten plegen" - kan het ook anders?

Ingezonden brief

-Brievenbus

Yvonne (45) wil met haar verhaal het taboe van abortus doorbreken en haar schaamte loslaten. In haar ingezonden brief vertelt ze ons wat ze heeft meegemaakt.

Als je dat wat in je zit naar buiten brengt, zal dat wat in je zit je redding zijn. Als je dat wat in je zit niet naar buiten brengt, zal dat wat in je zit je vernietigen.

In de volksmond heet het abortus “laten plegen”. Ook ik gebruikte onbewust deze term en nu abortus een feit is geworden in mijn leven ervaar ik de emotionele zwaarte ervan. Abortus “laten plegen” roept verkeerde connotaties op, want plegen gaat altijd over een misdrijf. Ik heb de wet aan mijn kant betreft abortus maar waarom gebruiken wij dan deze woorden? Spreken van abortus “laten plegen” was het eerste bewijsmateriaal dat ik slecht was en dat ik maar beter mijn mond hierover kon houden.

Ik wist niet dat ik zwanger was, per toeval werd het ontdekt. In 2015 was ik bij een gynaecoloog voor pijnklachten. Ik had al 2 maanden niet gemenstrueerd maar maakte mij daarover geen zorgen, ik wist dat ik onvruchtbaar was. Jarenlang had ik fertiliteitsbehandelingen ondergaan maar het is nooit gelukt. Er werd, toen ik aan kinderen wilde beginnen tegen mij gezegd: als u niets onderneemt aan behandeling dan zult u nooit zwanger worden. Het werd een lang emotioneel proces en na jarenlang ziekenhuis in en uit raakte ik uitgeput. Rond mijn 37ste besloot ik er mee te stoppen, het was genoeg. Ik wilde geen kind meer want ik ging er aan onderdoor. Ik pakte mijn leven op.

Het nieuws dat ik zwanger was viel niet te bevatten. Ik raakte in paniek, ik had alles afgesloten en ik had mijn leven ingericht op geen kinderen. Ik bleef bij mijn standpunt: het was te laat. Hoe ongelofelijk pijnlijk dat ook was. Omdat het een medische ingreep betreft, wilde ik hetzelfde behandeld worden als iedereen: behandeld worden in een ziekenhuis, maar dat kon niet. Abortus moet volgens de wet in een kliniek, werd mij verteld. En hoewel de zorg in de kliniek fantastisch was, er werd ontzettend goed voor mij gezorgd, kan ik u vertellen dat het niet dezelfde faciliteiten van een gewoon ziekenhuis heeft. 

Buiten stonden er na afloop demonstranten van de stichting Schreeuw om leven. Ze noemen het een wake en staan met spandoeken met teksten als: laat god naar je echo kijken. Ik heb daar nog steeds verdriet van. Het bewees voor mij nogmaals dat abortus slecht was. Als ik in een ziekenhuis geholpen had mogen worden dan hadden ze daar geen podium durven nemen. Die wakers, mensen met spandoeken, zijn zo gemeen. Toen ik hen zag knapte er iets in me, zij zijn medeverantwoordelijk voor mijn PTSS.

De dag na de behandeling ben ik meteen weer gaan werken. Ik dacht, als ik net doe alsof er niets is gebeurd en gewoon doorga komt alles goed. Het verliep anders. Schaamte werd groter en woede begon op te stapelen. Ik ben vaak langs de kliniek gefietst in de hoop dat ik die kutlui zou zien staan en een (fysieke) confrontatie kon uitlokken. Ik was in alle staten, terwijl ik eigenlijk een gewone lieve vrouw ben met gewoon een baan en gewoon een hobby. Maar door deze gebeurtenissen veranderde ik een bang en boos persoon.

Nu besef ik: ik ben boos op de overheid. Ongewenst zwangere vrouwen worden onvoldoende beschermd. Sterker nog, deze behandeling discrimineert door ons te verbannen en ons te onderwerpen aan criminaliserend taalgebruik. Ik wil vragen om die gestoorde demonstranten niet langer de kans te geven om bij abortusklinieken vrouwen lastig te vallen en het taalgebruik passend te maken voor wat het is: een pijnlijke en emotionele ervaring. Mijn verhaal maakt hopelijk duidelijk dat ook ik mij niet bewust was van de verkeerde emotionele bijklank van abortus “laten plegen” en ik wil anderen hier attent op maken zodat we elkaar hierin kunnen steunen en hier verandering in kunnen brengen. 

Wil je reageren op Yvonne, heb je een verhaal dat je met ons wilt delen of wil je losbranden over een ander onderwerp dat met feminisme te maken heeft? Neem contact met ons op via social media of