Oud-leden aan het woord - Trude van Kuijeren

Trude gefotografeerd door Annika Hagen Kaatje Ziet

Omdat LOVER dit jaar vijftig jaar bestaat, heeft de redactie oud-leden, die om en rond 1984 actief waren, van Tijdschrift LOVER geïnterviewd. Hoe kijken ze terug op hun tijd bij LOVER? Wat motiveerde hen toen? Herkennen ze hun idealen in die van jongere generaties? En hoe zien zij de toekomst van het feminisme? In deze editie: Trude van Kuijeren.

Trude van Kuijeren ondersteunde Tijdschrift LOVER als centraal aanspreekpunt. Ze was meerdere dagen per week aanwezig op kantoor, zorgde voor de verzending van het tijdschrift en nam de financiën op zich. De wekelijkse vergaderingen, meestal op vrijdagavond, werden gevolgd door gezellig samenzijn met collega's. Trude kijkt terug op een fantastische tijd. In haar eigen woorden: “Wat kun je nog meer verlangen?" Het draaide om teamwork en samen genieten van de momenten. Het werk gaf voldoening, de interacties waren plezierig. "LOVER was een essentieel deel van mijn leven gedurende die tijd.” Terugkijkend koestert ze de herinneringen aan de bijeenkomsten, de werkzaamheden en de bloeiende vriendschappen. Het was een tijd vol betrokkenheid en enthousiasme; ze is dankbaar voor de ervaringen die ze heeft opgedaan.

Gendergelijkheid als kernwaarde

Afkomstig uit een groot gezin groeide ik op in een omgeving waar gendergelijkheid een kernwaarde was. Zowel jongens als meisjes werden aangemoedigd om zelfstandig te zijn, zonder enig onderscheid. Mijn ervaringen in ons gezin vormden de basis voor mijn betrokkenheid bij het vrouwenhuis in Haarlem, waar ik al snel begon met het geven van cursussen. Mijn activiteiten in Haarlem brachten mij naar Amsterdam, waar ik in het vrouwencafé werkte, voornamelijk als kok, en ik combineerde mijn passie voor koken met mijn streven naar gelijkheid.

Later in mijn leven ontmoette ik mijn vriendin. Samen kregen we twee zonen, nu bijna 35 en 33 jaar oud. Onze opvoeding was doordrenkt van feministische waarden; we hebben hen geleerd om vrouwen met respect te behandelen en de gelijkwaardigheid van alle genders te erkennen. De kern van ons ouderschap was het besef van gendergelijkheid en het belang van het respecteren van vrouwen als volwaardige individuen.

Elk aspect van mijn leven, van mijn familieachtergrond tot mijn professionele ervaringen, heeft bijgedragen aan mijn overtuigingen en mijn streven naar gelijkheid in alle aspecten van het leven. Al deze ervaringen hebben mij gevormd in mijn strijd voor rechtvaardigheid en gelijkheid voor iedereen, ongeacht gender. Maar vooral mijn werk bij LOVER, hoewel onsamenhangend in mijn geheugen, heeft mijn inzet voor gendergelijkheid het allermeest versterkt.

Blijven vechten

Nu ik 73 jaar ben, kan ik zonder aarzeling zeggen dat de huidige tijd niet bepaald gemakkelijk is voor vrouwen. Het lijkt alsof er een golf van haat tegen vrouwen woedt. Je moet constant binnen de lijntjes kleuren, anders ben je de klos. De wereld is onverbiddelijk voor vrouwen, vooral als je je eigen stem wilt laten gelden. Het voelt alsof we nog steeds vastzitten in een samenleving gedomineerd door mannen, en dat is buitengewoon ontmoedigend. 

Maar ik blijf onvermoeibaar vechten voor feminisme en ook voor de rechten van de LGBTQ+ gemeenschap. Laten we gewoon elkaar laten leven, nietwaar? Laten we elkaar steunen en samen vooruitgaan, want dat is wat er echt toe doet. We moeten streven naar een wereld waarin gelijkheid en acceptatie de norm zijn, ongeacht geslacht, seksuele geaardheid of achtergrond. Dus laten we onze krachten bundelen, onze stemmen verheffen en blijven strijden voor een rechtvaardigere wereld voor alle mensen, ongeacht wie ze zijn of waar ze vandaan komen. Het is een voortdurende strijd, maar we mogen de hoop nooit opgeven. We moeten blijven pleiten voor gelijke kansen, respect en waardigheid voor iedereen. Laten we de diversiteit vieren en streven naar een samenleving waarin iedereen zich vrij en veilig voelt om authentiek zichzelf te zijn, zonder angst voor discriminatie of onderdrukking.

Somber over de toekomst

Feminisme is nog steeds nodig, maar het internet maakt het beangstigend. Persoonlijk heb ik daar geen negatieve ervaringen mee, maar iedereen begrijpt wat ik bedoel. In mijn tijd waren er ook uitlaatkleppen, zoals het vrouwenhuis in Amsterdam, waar we ons konden uiten. We stonden op de barricades voor vrouwenrechten. Als er toen iets gebeurde, was het meer openlijk, maar nu is er dat vreselijke, achterbakse gedoe via telefoons, vaak ook nog anoniem. 

Ik hoop dat mensen hun eigen leven kunnen leiden, op welke manier ze maar willen, ook als feminist. Maar eerlijk gezegd ben ik bang dat dit steeds moeilijker wordt. Als iemand mijn hulp nodig heeft, ben ik er altijd voor ze, maar ik merk dat het steeds lastiger wordt om de controle te behouden. Voor huidige generaties is dit misschien nog moeilijker dan voor ons destijds. Onze ervaringen waren anders, omdat we in een andere tijd leefden. Ik reageer nog steeds als ik mannen ongepast hoor praten tegen vrouwen; ik kan het niet laten om er iets van te zeggen. We moeten vriendelijk en liefdevol naar elkaar blijven, elkaar respecteren, zoals we deden in mijn tijd. De wereld verandert, maar sommige dingen blijven hetzelfde.

[ID] Op de foto zijn de geïnterviewde oud-leden van Tijdschrift LOVER te zien en is gemaakt door Annika Hagen (Kaatje Ziet) in 2024. De foto is een recreatie van een foto gemaakt van dezelfde leden in 1981 door Catrien Ariëns die openbaar te vinden is in het archief van Atria. Van links naar rechts op de onderste rij is te zien Gusta Drenthe, op de middelste rij Marijke Mossink, Pamela Pattynama, Robertine Romeny en Trude van Kuijeren, en op de bovenste rij Anneke de Regt en Anneke Heinz. Nicoline Meiners is overleden en is daarom niet op de recreatie van de foto te zien. 

Meer uit deze reeks

In het kader van het vijftigjarige bestaan van LOVER interviewt de redactie oud-leden van Tijdschrift LOVER. Dit is het zevende interview in deze reeks. Eerder verscheen/verschenen: Anneke de Regt, Anneke Heinz, Gusta Drenthe, Marijke Mossink, Pamela Pattynama en Robertine Romeny.