Dansen, zingen, clichés doorbreken
Sex Worker's Opera
Sex workers opera
Naar aanleiding van de Internationale AIDS conferentie in Amsterdam is het Sex Worker’s Opera naar Amsterdam gekomen. Dit stuk uit Londen bestaat voor 50% uit mensen die werkzaam in de seksindustrie en gaat over het lief en leed van sekswerkers over de hele wereld. Tot 2 augustus kun je dit stuk zien in het Compagnie Theater in Amsterdam.
Opera over sekswerkers
Een opera zou ik het niet willen noemen, maar de musical Sex Worker’s Opera bestrijdt door middel van muziek, dans en toneelspel vooroordelen over het leven van een sekswerker. Zo worden in een scène Pretty Woman, Sister Act en Moulin Rouge! op de hak genomen om te laten zien dat de toneelspelers geen trieste figuren zijn die gered moeten worden en geen boetedoening hoeven te doen voor hun zonden. Net zoals bij de discussies over de legalisatie van abortus, gaat het erom dat vrouwen zelf de keuze hebben wat ze met hun lijf kunnen en mogen doen, maar dan geïllustreerd met komische nummers.
Naast komische en relateerbare anekdotes is het vooral een politiek stuk: er wordt bijvoorbeeld opgeroepen 'nee' te zeggen tegen de Nordic Model, een wet die inhoud dat seksindustrie gebruikers gecriminaliseerd worden waardoor sekswerkers zichzelf in gevaar moeten brengen om hun werk te kunnen doen (want ja, het is werk). Er komen betogen voorbij tegen kapitalisme en er wordt gezongen dat iemand die op kantoor werkt minder autonomie heeft omdat zij hun eigen uren niet kunnen bepalen en een baas hebben. Naar Spaans en Zweeds voorbeeld zijn er nu ook plannen om de wet in Nederland aan te passen. Deze musical laat echter zien dat we sekswerkers moeten betrekken bij aanpassingen in de wet. Het gaat tenslotte om hun werkzaamheden.
Open en bloot vertellen
Uiteindelijk is Sex Worker’s Opera een verzameling van verhalen. Zo vertelt een speler over haar beperking waardoor ze niet in staat is een 'normale' baan te vinden. Daarom koos zij om vanuit huis webcamseks te verkopen en daarmee haar eigen uren te bepalen. Ook werkt ze bijna exclusief met mensen met een beperking, een weg die mensen niet veel kiezen.
De verhalen passen ook goed bij Pride; de verhalen worden verteld door een verscheidenheid aan mensen met verschillende lijven die opkomen voor hun rechten om er te zijn en hun werk te kunnen doen zoals zij dat willen. Ze zijn trots op wie ze zijn en genieten van het lichaam dat ze hebben. Er wordt gedanst, versierd, gevoeld en gespeeld. Eén van de mooiste scènes was het moment waarop een van de toneelspelers naakt op het toneel staat, trots op het lichaam dat borsten en een penis heeft.
Listen to me!
De conclusie die we kunnen trekken uit deze musical is niet dat sekswerk fantastisch of afschuwelijk is, zo zwart-wit is de wereld niet. We zien dat het voor sommige een bewuste keuze is en hoewel het niet altijd even leuk is (welke baan is dat nou wel?), ze kiezen ervoor. En hoewel er gerichte vragen worden gesteld – de foto’s en video’s van jezelf zijn er voor altijd, wat als je een andere baan of een kind wilt? – gaat het erom dat de mensen op toneel worden gehoord en ze de ruimte krijgen om hun verhaal te delen.
Ook kunnen we de conclusie trekken dat het een gevaarlijk beroep is. Je moet niet alleen oppassen voor gevaarlijke sekspartners; je moet ook oppassen voor gewelddadige politie, mensenhandelaren en uitbuiters. Om de juiste wetten te schrijven moeten we daarom naar sekswerkers luisteren en erachter komen wat ze nodig hebben om zichzelf te kunnen beschermen (daar hebben ze namelijk geen Richard Gere voor nodig). Wat ze wel nodig hebben zijn mensen, vooral in de politiek, die naar hen luisteren. Het stuk sluit af met een lied waarin de toneelspelers mensen uit het publiek halen en hen bedanken voor het luisteren naar hun verhaal. En dat zouden meer mensen moeten doen.
Mocht je dus de kans hebben, je kunt dus nog tot 2 augustus naar de Sex Worker’s Opera.