Ik speelde een bijrol in een feministische pornofilm

Roos Reijbroek • 15 mei 2015

Roos Reijbroek speelde mee in Mimosa, het derde deel van Silver Shoes: een erotische trilogie van Jennifer Lyon Bell. Met de eerste twee delen won Bell de 'Film van het jaar' op de Feminist Porn Awards in Toronto in 2014. Speciaal voor LOVER deed Roos verslag van haar ervaringen op de filmset.

We zitten aan tafel, een groep krachtige vrouwen die elkaar vaag kennen van zien en horen. Allen intelligent, op minstens drie manieren queer, en activistisch genoeg om met ons gezicht in beeld van een kunstzinnige feministische pornofilm te komen. We zijn het zorgvuldig gekozen decor voor het derde deel van Silver Shoes: Mimosa, geregisseerd door Jennifer Lyon Bell van Blue Artichoke Films. Liandra Dahl en Joost Smoss zijn de sterren; zij zullen morgen de seksscène filmen, maar tijdens deze geënsceneerde brunch flirten ze nog met elkaar, voor de camera. Wij lachen mee, nemen kleine hapjes van de pannenkoeken en slurpen langzaam van onze mimosacocktails.

Ook al heb ik in een niet-zo-grijs verleden filmwetenschappen gestudeerd, een mainstream filmset had ik hiervoor nooit bezocht. Ik kan dus niet vergelijken of een feministische pornofilmset anders is. Maar toen Jennifer vroeg of ik wilde figureren, benadrukte ze dat er alleen feministische queers in beeld mogen. Ik vermoed dat selectie heeft geleid tot een ongewoon boeiende sfeer op de set. Eén die ik niet verwacht opnieuw tegen te komen.

De menstruele cup die standaard in mijn tas zit, wordt, tussen het filmen door, met nieuwsgierigheid bekeken en besproken. Ik ontvang een hoofdmassage van een medespeelster op wie ik spontaan een beetje verliefd word. Ondertussen bediscussiëren anderen hoe de positie van sekswerkers en hun beloning de afgelopen jaren is veranderd. Op tafel komen hapjes, de regisseur en cameravrouw pielen met de witbalans op de camera, en ik krijg een minimale aanpak van de visagiste, “Je komt echt niet realistischer over als we jou vol smeren met make-up”. Ik denk dat ze gelijk heeft.

We blijven trouw aan onszelf. In deze rol van vrienden aan de brunchtafel hoeven we niets aan onszelf te veranderen. We hebben het comfortabel en gezellig. Ook als we moeten wachten, we wéér een stukje overnieuw moeten doen en de zoveelste mimosa wordt ingeschonken. Om een coherent eindresultaat te behalen stuurt Jennifer onze gedragingen wanneer dat nodig is. Maar ze laat ons vooral in onze waarde. Wanneer ik gevraagd word een geïmproviseerd gesprekje met Liandra te voeren, krijg ik een terechte correctie van een tafelgenote. “Waarom praat je met haar over haar nieuwe kapsel? Is het niet veel fijner als het over iets inhoudelijks gaat, zoals het laatste boek dat ze heeft gelezen of een cursus Frans die ze heeft gevolgd?”

Dit is hoe een film, een verhalende pornofilm, wordt gemaakt. Ik zie hoe ons kritische en sensuele maakplezier doorstraalt in het eindproject. Ik kan je aanraden het te gaan zien.

Silver Shoes wordt aanstaande zondag 17 mei om 18.55 uur vertoond op het Holy Fuck Film Festival in Filmhuis Cavia. Regisseur Jennifer Lyon Bell geeft voorafgaand de workshop 'From Fantasy to Film', om 14.00 uur. Lees hier meer.