Jessica Jones seizoen 2: trauma en woede

20-3-18

Voor sommigen lang verwacht, voor anderen wellicht nog onbekend. Mocht je nog een Netflixtip zoeken, start dan vooral met Marvel’s Jessica Jones.

Onlangs kwam het tweede seizoen uit. Waar het verhaal van seizoen 1 vooral een introductie van de gecompliceerde (want: wel of niet?) heldin was, gaat het tweede seizoen in op haar origin story en woede. Seizoen 1 was vreselijk goed, want er was een schurk: Jessica’s verkrachter Kilgrave. Beide personages hebben krachten. Jessica is fysiek absurd sterk (auto’s kunnen tillen-sterk) en Kilgrave heeft telepathische gaven en kan mensen dwingen tot handelingen. 

Maar goed - spoiler alert - aan het einde van het eerste seizoen verslaat ze Kilgrave. Jessica is een heldin van onze tijd en al helemaal van deze specifieke #metoo-tijd, waarin vrouwen massaal hun ervaringen delen en hun woede uiten over mishandeling, verkrachting en seksualisering. Ze is ervan overtuigd dat ze geen goed mens is, onderdrukt haar trauma met liters alcohol en runt daarnaast een sketchy Private Investigator-bedrijfje vanuit haar appartement. Ze doet niet altijd het goede en is in dat opzicht geen typische heldin, maar haar geweten herinnert haar altijd aan het feit dat ze geen moordenaar is. Ook al moest ze Kilgrave wel doden. Haar leven is rommelig, haar acties ook. Dit maakt haar juist zo’n perfecte heldin.

Trauma als oorzaak van woede. Woede die ze soms maar nauwelijks onder controle heeft en heerlijk laat gaan. Het is niet mooi, maar het is wel echt. Het is een opluchting om steeds meer female rage te zien op tv, hoewel nog steeds schaars. Uiteindelijk gaat Jessica op anger management, niet omdat het moet maar omdat ze wellicht wat met haar woede wil. Maar ook hier is ze snel klaar mee. Een briljante scene waarin Jessica uiteindelijk ook over haar woede wil praten:

"My whole family was killed in a car accident. Someone did horrific experiments on me. I was abducted, raped and forced to kill someone. And now some maniac says I'm here for a reason. Like some sick destiny. She's out killing people and I'm in here. Bouncing...a goddamn...ball!" 

Toch is het tweede seizoen minder spannend. Het draait vooral om Jessica’s woede volgend uit het trauma, maar dit wordt min of meer beloond door de terugkeer van haar moeder. Deze moeder heeft ook veel woede, zo oncontroleerbaar dat zij wel moorden pleegt. Een ingewikkelde relatie tussen de twee volgt. Het verhaal is niet zo heel spannend, het kijkje in het hoofd van Jessica wel.

Een heel flauwe twist in dit seizoen is de beste vriendin van Jessica, de beroemdheid Trish Walker. Een verhaal van, als kind-ster, verkrachte actrice door een regisseur. Een diepliggend trauma dat (wanneer geconfronteerd) het vuur van een alles verterende woede op doet laaien. Ze wil ook krachten hebben en gaat mijlenver om deze te krijgen, want privilege. Het is jammer dat de serie dit zo heeft gedaan. Angelica Jade Bastién formuleert dat scherp in Vulture: “Watching Trish bulldoze through people’s lives roots her anger not in righteous feminist fury pointed at institutions and the men they support, but a privileged milieu of white women who are more interested in amassing the power of their oppressors than dismantling the systems they represent.”

Maar verder zit het tweede seizoen vol heerlijke krachtige vrouwen, momenten en quotes. Zo reageert Jessica op een man die haar een bitch noemt met: “Compare me to a dog. An animal you can kick and collar.”

Zoals Bastién ook al zegt in haar artikel: een serie of film kan nooit de complexiteit van een politiek en maatschappelijk thema echt goed benaderen. Daar ben ik het mee eens. Het stipt thema’s aan, speelt met ideeën en is bovenal gewoon heerlijk om naar te kijken.

Maar oordeel vooral zelf.