Niet langer monddood

Ian-dooley-k8OCHhEymME-unsplash

Niet langer monddood

‘Be a lady they said. Don’t be too fat. Don’t be too thin. Don’t be too large. Don’t be too small. Eat up. Slim down. Stop eating so much. Don’t eat too fast. Order a salad. Don’t eat carbs. Skip dessert. You need to lose weight. Fit into that dress. Go on a diet. Watch what you eat. Eat celery. Chew gum. Drink lots of water. You have to fit into those jeans. God, you look like a skeleton. Why don’t you just eat?’ (uit 'Be A Lady They Said')

Natuurlijk is het ons op de redactie niet ontgaan dat de korte film getiteld ‘Be A Lady They Said’ sinds maandag viral gaat over de hele wereld. In de film draagt actrice en vrouwenrechtenactiviste Cynthia Nixon onder opzwepende muziek een verkorte versie van het prozagedicht van Camille Rainville op, gepubliceerd op diens blog ‘Writings of a Furious Woman’. Beelden van Cynthia die intens de camera in kijkt, worden afgewisseld met beelden uit het modearchief van het modemagazine dat de korte film heeft uitgebracht, filmbeelden (onder andere beelden uit ‘My Fair Lady’ en ‘Mean Girls’ komen voorbij) en zien we actrices Rachel McAdams en Vanessa Hudgens, politica en activiste Alexandria Ocasio-Cortez en ook Donald en Melania Trump langskomen. We zien kort het incident waarin de Paus boos de handen wegslaat van een vrouw die hem probeert aan te raken en op het laatst komt ook Harvey Weinstein in beeld.

Wat betekent het dat deze video viral gaat en dat het net nu wordt uitgebracht? Het is zeker opvallend dat het samenvalt met de veroordeling van Harvey Weinstein. Afgelopen maandag werd hij schuldig bevonden aan twee van de vijf aanklachten wegens seksueel misbruik. De makers van de video lijken een verband te leggen met de #MeToo-beweging. De #MeToo-beweging heet niet voor niets een ‘beweging’; het heeft iets in gang gezet. Wat precies? Dat vrouwen zich niet langer de mond laten snoeren.

In de pers lees ik vooral dat ‘Be A Lady They Said’ zou aankaarten onder welke druk vrouwen dagelijks gepaard gaan. Het woord ‘tegenstrijdig’ valt regelmatig. Het wordt een ‘feministische video’ genoemd. Op Twitter geven veel twitteraars aan hoe de film hen raakt en dat ze niet uitgekeken raken, hoe het hen bijblijft. De film weet daarom goed de essentie van het prozagedicht van Rainville over te brengen. Het verwoordt op indrukwekkende wijze de tegenstrijdige berichten die vrouwen krijgen over hoe ze zouden moeten zijn. Door telkens de ene boodschap af te wisselen met exact het andere uiterste; ‘Wees niet te dik. Wees niet te dun.’

Volgens de mainstream pers kaart de video de onrealistische verwachtingen aan die men van vrouwen heeft. Ik zou zeggen; de tegenstrijdige eisen die aan vrouwen en meisjes worden gesteld zijn niet onrealistisch, maar ronduit onmogelijk. Dat is wat het naast elkaar plaatsen van de uitersten in het prozagedicht, naar mijn mening, laat zien. De boodschap zoals ik hem hoor is; het is nooit goed genoeg. Wat een vrouw ook doet, hoe ze zich ook aanpast aan de verwachtingen van de maatschappij, ze zal nooit voldoen. De film is het prozagedicht visueel gemaakt. Door het een actrice zoals Nixon te laten opdragen worden de woorden nog meer kracht bij gezet. Je kunt het opvatten als een klaagzang, en dat is het misschien ook, maar een hele terechte; want het legt het grotere maatschappelijke of nee, wereldwijde, probleem bloot; de ongelijkheid. Waarom kun je anders zoveel onmogelijke eisen stellen aan een vrouw, aan vrouwen in het algemeen? Dat kan alleen, als je als maatschappij, als wereld, de vrouw toch nog niet volledig als volwaardig mens ziet met eigen rechten.

De korte film is uitgebracht door ‘Girls Girls Girls magazine’, geregisseerd door Paul McClean en geproduceerd door Claire Rothstein.