Passie en Gemak
How About I Be Me (And You Be You) van Sinead O Connor
De nieuwe plaat van Sinéad O’Connor klinkt zoals haar eerdere beste werk – ook op deze platen maakt O’Connor handig gebruik van oude folk-melodiën en verwerkt zij haar liefde voor hiphop en reggae op een subtiele wijze in haar muziek. Daarmee vertoont How I about I Be Me (And You be You) een groot verschil met de laatste twee platen die vrijwel alleen bestonden uit reggae muziek. Het pop/rock geluid van How About I Be Me doet daardoor iets toegankelijker aan, hoewel de wereld van Sinéad O’Connor aan elkaar hangt van het persoonlijke en politieke. De relatie tussen die twee is weerbarstig en problematisch. Laat me met rust, lijkt O’Connor te willen zeggen en tegelijkertijd eist ze alle aandacht op. En dat doet ze op een ouderwets goede manier.
Dat ouderwetse zit ‘m niet alleen in de muziek die is gemaakt door O’Connor en een aantal van haar vaste muzikanten die ook al meededen op haar debuutalbum 1987. Ook O’Connors performance doet soms aan als iets van een vorige generatie. Hier is een zangeres die haar eigen persoonlijke ervaringen meeneemt in haar muziek en daar een statement van maakt. En dan hebben we het niet over een statement als ‘ik ben mezelf en jullie moeten dat ook zijn!’, maar in plaats daarvan gebruikt O’Connor haar eigen leven als springplank voor vragen over religie, maatschappij en zelfbehoud. O’Connor is daarbij niet geïnteresseerd in haar publiek, maar stelt zichzelf beschikbaar for the world to see. Het is een vertoning die soms gênant is zoals wanneer Sinéad O’Connor’s op Twitter verschillende zelfmoordpogingen aankondigd. En ook de onvervalsde sentamentaliteit die soms in haar muziek verschijnt schrikt het publiek af. Maar How About I Be Me schittert in een soort eerlijkheid – zeg maar, authenticiteit – die je niet vaak tegenkomt.
Tuurlijk, er zijn altijd ‘vreemde’ muzikanten die hun excentriciteit laten zien als een romantisch idee van de gekke kunstenaar als genie, maar meestal spat zo’n vertoning uit elkaar of nog erger, muzikanten gaan geloven in hun eigen illusie. O’Connor staat er echter op dat we haar serieus nemen, ookal weet ze zelf ook niet waarom ze dingen doet zoals ze doet. ‘How can I possibly know what I want, when I was only 21’ zong ze 12 jaar geleden al en nu zingt ze; ‘I wanted to change the world/But I couldn't even change my underwear/When the shit got really really out of hand /I had all the way up to my hairline’ om vervolgens uit te barsten met: 'You really have no right to want anything from me at all/Why don't you take it out on somebody else/Why don't you bore the shit out of somebody else/Why don't you tell somebody else that they're selfish/A weakling coward a pathetic little fraud.’ O’Connor voert de boventoon hier en vraagt niet om vergeving, maar om gepaste afstand en toenadering die alleen maar in vriendschap bestaat. Ze doet dat op How About I Be Me met een weergaloze passie en tegelijkertijd – dankzij haar band die de liedjes doen klinken als eenvoudige pop/rock nummers - met gemak. De KT Unstalls en consorten van deze wereld mogen in hun handjes knijpen als zij op 45-jarige leeftijd nog steeds zulke platen maken.