Vier redenen om The Affair niet te kijken

The Affair

De serie The Affair, waarvan dit jaar het vijfde seizoen zal verschijnen, wordt alom geprezen.  Het is een geniaal concept (Trouw), het heeft een fantastische cast (New York Times), het is briljant geschreven (Telegraph). En toch, na mezelf door bijna drie seizoenen te hebben gewerkt, kon ik het niet meer aan. Hier mijn vier redenen om The Affair niet te kijken:

Één: de Bechdel-test

De serie doet alsof zowel mannen als vrouwen centraal staan in het verhaal, met zelfs meer vrouwelijke hoofdrolspelers dan mannen. Dit zegt echter niets over de dimensionaliteit van de karakters. De mannelijke hoofdpersoon maakt grote ontwikkelingen door, heeft intense ervaringen en een fascinerende back story. Daarnaast heeft hij een prestigieuze baan, grote ambities en een succesvolle carrière. De vrouwelijke hoofdpersonen hebben over het algemeen tragische achtergronden en ze hebben zo nu en dan wat interessants te zeggen, maar eigenlijk zijn ze sexy accessoires. Ze bestaan vooral in relatie tot de mannen en de kinderen in hun leven. Bijna al hun interacties gaan over hun liefdesperikelen. Voor de Bechdel-test zou het niet slagen.

Twee: iedereen is hetero

De vrouwelijke (hoofd)personen hebben dus nauwelijks bestaansrecht in deze serie. Nog een stapje erger: LHBTQ+ personen bestaan helemaal niet. Een mogelijk excuus is dat het verhaal zich gedeeltelijk afspeelt op een klein en conservatief eiland, waar diversiteit wellicht niet zo zichtbaar is. De rest van de tijd zitten we in een volledig heteroseksuele versie van New York. Daar is geen excuus voor.

Drie: seks, seks, seks

Er zit heel veel (héél veel) seks in deze serie. Elke aflevering heeft minstens twee heftige seksscènes. Ik vind dat over het algemeen geen enkel probleem, zolang er wat chemistry is en basic consent. Daar gaat het fout. In te veel scènes is de consent vaag of niet aanwezig, en zou de term verkrachting niet ontoepasselijk zijn. Dat maakt het voor mij al wat problematischer, maar oké zolang het maar flink wordt afgekeurd. En, je raadt het al, dat gebeurt ook niet. Er wordt zelfs, over het algemeen, na gewelddadige en/of geforceerde seks duidelijk gemaakt dat de vrouw het stiekem heel fijn vond. Want, zoals iedereen weet, no means yes. Ook in seksscènes die wel duidelijk consensueel zijn, is vrouwelijk genot niet bepaald gegarandeerd. Om zijn mannelijkheid te bevestigen gaat de mannelijke hoofdpersoon lekker snel, lekker hard en is klaar in minder dan een minuut (wie heeft tijd voor voorspel, am I right?). En ja, dat was vast leuk voor hem, maar een vrouwelijk orgasme is ver te zoeken.

Vier: Mysterie belangrijker dan consent?

Last but not least: ergens in seizoen 3 worden we getrakteerd op een dinner party die uitloopt in een debat over, jawel, consent. In een groep van twee docenten en vier (naïeve, idealistische) studenten, staan de twee jongedames lijnrecht tegenover de twee jongemannen. Aangehaald wordt de situatie van verkrachtingen op de campus en de protesten daartegen, zoals dat ook in de echte wereld speelt. Maar hier wordt ons duidelijk gemaakt dat al dat gedoe eigenlijk aanstellerij is. Die feminazi's begrijpen niet wat sexy is. De (wereldwijze, ervaren) professors stellen -in licht verontschuldigende toon- dat vooral het mysterie zo sexy is aan seks. Als iedereen een contract moet gaan tekenen voorafgaand aan de seks, wordt dat wel erg ingewikkeld en vooral voor mannen een hele opgave. Mannen moeten zich nu constant zorgen maken dat ze als verkrachter worden bestempeld. Bijvoorbeeld als het meisje waarmee ze seks hadden de volgende dag (met een flinke kater) besluit dat ze het toch niet zo fijn vond en dus maar zegt dat ze gedwongen werd. Omdat dat zo vaak gebeurt.

Met een naar gevoel in mijn maag en een hoop onderdrukte woede houd ik ermee op. Zonde van het mooie concept en de sterke cast; voor mij is het verpest.