Mijn bankstel zou aan gort gesprongen worden, een lawine aan puberale hormonen zou over mij heen rollen, de katten zouden van slag zijn, de melk zuur en de ramen uit hun sponningen.

Ik heb even geen zin om te werken. Ik heb de indruk dat ik tegen mijn gevoel in ga”, zegt mijn beste vriendin tegen me.

Het zal rond de feestdagen geweest zijn, want ik had een schattig kerstboompje in de vensterbank staan. Al vond ik mezelf heel wat, eigenlijk was ik nog maar een kind. Zeventien jaar oud en net op kamers.Een vriendin belde: Zeg, heb jij plek voor een jochie? Het is maar voor een nacht.

Me alvast verkneukelend op de leuke reacties die ik zou krijgen, na het plaatsen van de komische prent, klikte ik op ‘ plaatsen’. Had ik me toch maar mooi een humoristische tekening over kleurverschil gevonden. Er kwamen reacties

Het zou mooi zijn: Je fietst door de bosjes, er plopt een hitsige meneer tevoorschijn die vriendelijk vraagt: Goedenavond jongedame, mag ik je bespringen?

Voor geen goud ga ik midden op straat hurkend een plas doen. Ik zie mezelf al zitten, met mijn volle billen op de stoep bij de Hema, voor de etalage van de Bijenkorf of ergens naast een boom in een plantsoen.

We gaan weer van start! Meer dan een half jaar lang hebben we gezocht naar nieuwe mogelijkheden voor LOVER en nagedacht over hoe de vernieuwde versie eruit moet gaan zien. Wat is het hart van LOVER? Wat moet blijven, wat moet anders?

We zitten samen over zijn huiswerk gebogen. Het gaat over de tweede wereldoorlog. Ik kan het niet laten en vraag zo terloops mogelijk of ze het op school ook weleens over de slavernij hebben gehad.

Tijdschrift LOVER verandert. We hebben vaarwel gezegd tegen onze prachtige gedrukte tijdschriften en hebben de overstap naar online gemaakt. De laatste paar jaar hebben we hard gewerkt om LOVER ook daar tot haar recht te laten komen. Toch is dat niet helemaal gelukt. Daarom willen we nu de tijd nemen

Bij de jongere generatie is zij al vergeten, maar zeker vrouwen van mijn leeftijd kunnen zich nog wel de trieste zaak herinneren van de Duitse restauranthoudster Marianne Bachmeier. Haar zevenjarige dochtertje Anna werd verkracht en daarna gewurgd. Marianne besloot het heft in eigen hand te nemen, schafte een pistool aan en schoot op 6 maart 1981 de moordenaar van haar kind dood. Midden in de rechtszaal. 

Is nog best wel interessant hoor: ik ben een halfbloed. Mag je niet meer zeggen zo. Ik ben als ik politiek correct wil zijn een mix of een Nederlander met een exotische achtergrond. Of een allochtoon (mag óók niet meer), wat neerkomt op een mens met een ouder afkomstig uit een niet Westers land.

“Ik geloof nog steeds in mijn generatie.” Hardop zei ik dit tegen mijzelf vanochtend in de spiegel, met mijn tandenborstel nog in mijn mond en wallen onder mijn ogen –