De demonstratie op de Dam, een ooggetuigenverslag

Blok 5 tentoonstelling Sjo Velland 2015 122818

Het begon zo:

Het zou om 17.00 uur beginnen. Wij waren er al om 16.15 uur. Er stond een handjevol mensen, verspreid over de Dam. Plaats genoeg. Om 16.45 uur gingen we een beetje meer in het midden staan. Netjes op de speciaal geplaatste kruisen. Er was nog steeds plaats genoeg. Ik was zelfs een beetje teleurgesteld over de lage opkomst. Tien minuten later stond het volgepakt.
De kruizen verdwenen onder vele voeten, de massa blééf groeien en om 17.00 uur stonden wij muurvast met onze mondkapjes voor. Ordebewakers stonden met verbijstering rond te kijken. Er was geen beginnen meer aan. Aan het geluid konden wij in het midden horen, dat er een ongelooflijke massa om ons heen moest staan, tot ver buiten de Dam, in de straten rondom.

Niemand, werkelijk niemand heeft dit kunnen voorzien. Femke Halsema niet. De politie niet. De organisatie niet. Ik helemaal niet, toen wij daar in het midden stonden om kwart voor vijf. Dit was niet dom, dit was overweldigend en totaal onverwacht.
Eenmaal in het midden, konden wij niet meer wegkomen, zonder heel dicht langs de mensen te schuifelen.

Om halfzeven wilden wij naar huis. Het koste ons een half uur om voorzichtig laverend tussen de mensenmassa door, aan de rustiger buitenrand te komen.
Toevallig kwamen wij toen oog in oog te staan met burgemeester Halsema in hoogst eigen persoon. Sereen glimlachend, stond zij naar de massa op de Dam te kijken, gekleed in het zwart en niet eens omringd door bodyguards. Ik zei nog tegen mijn zoon: kijk, dáár staat onze burgemeester.

Nooit eerder, nergens niet, heb ik persoonlijk zoveel mensen bijeen gezien, voor een demonstratie.
Als Femke Halsema daar en toen met politie had opgetreden, had dit inderdaad kunnen uitlopen op een ramp.
De mensen in het midden, waar wij nog zelf hadden gestaan, zouden geen kant meer op hebben gekund.
Zij heeft in deze situatie, de enig juiste beslissing genomen. Het bleef vreedzaam. Hulde voor de burgemeester.

En ja: dat er totaal onverwacht zóveel mensen steun zochten bij elkaar, geeft toch wel weer, hoe diep het verdriet om racisme zit.
Niemand daar had maling aan Corona. Of aan de zorgverleners. Bijna alle mensen om ons heen droegen mondkapjes. En gingen bij aanvang netjes op een anderhalve-meter-kruis-staan.
Geen mens had deze drukte verwacht.
Het zou Nederland sieren zich vooral eens te verbazen over de enorme opkomst.
Daar zit een gevoel achter. Een gevoel van intens verdriet en grote machteloosheid.
Geen domme mensen. Eerder verbaasde mensen. Mensen die niet eens zelf wisten met hoeveel zij zijn...