Een eigen Kerstkindeke

Deel 1 van Pleegkind in huis

Het zal rond de feestdagen geweest zijn, want ik had een schattig kerstboompje in de vensterbank staan. Al vond ik mezelf heel wat, eigenlijk was ik nog maar een kind. Zeventien jaar oud en net op kamers.Met geld omgaan moest ik nog leren, dus meestal at ik macaroni met kaas of suiker. In de weekenden at ik gelukkig bij moeders thuis.Een vriendin belde: Zeg, heb jij plek voor een jochie? Het is maar voor een nacht.

Het jochie bleek veertien jaar te zijn, was weggelopen van huis en bleef drie dagen. Zijn enorme dankbaarheid en opluchting staan me nog goed bij. “Dit zou ik ook willen, gewoon een rustig plekje voor mezelf,” verzuchtte hij, opgekruld onder een dekentje op mijn tweedehands bankstelletje. Overdag aten we droog brood met pindakaas en las hij stripboeken of keek televisie, terwijl ik naar school ging. In de avond aten we macaroni met kaas, macaroni met suiker en macaroni met kaas. Hij was drie dagen lang volkomen veilig en tevreden. Een pedagogisch verantwoord gesprek kon ik niet met hem voeren, ik was zelf nog niet bepaald volwassen. Maar dat hij drie dagen lang geen gezeur van hysterische ouders aan zijn hoofd had, of lastige gesprekken met alles beter wetende hulpverleners hoefde te voeren, was voor hem al een verademing. Mijn puberende pleegzoon verdween na drie dagen de wijde wereld in, als een kerstkindje op zoek naar een warme stal, ik heb hem nooit meer terug gezien.

Soms lukt het gewoon niet. Om als ouders blij en gelukkig te zijn met je kinderen. 
Je zal je maar als heroïneprostituee een slag in de rondte moeten werken voor je dagelijkse dosis, raak je nog zwanger ook. Of je hebt het druk met zuipen, gokken, depressief wezen of arm zijn, of alles tegelijk. Of je bent verkracht en wilt dat kindje nu eenmaal niet houden of je mag het niet houden vanwege je religie en niemand mag het weten... Of je bent nog te jong om al een ouder te zijn, je zit nog op school, je woont nog thuis of er ‘ iets’ mis met je kind (gehandicapt, lastig, moeilijk). En het kan ook nog zo zijn dat het je wel leuk leek, zo’n nakomeling, maar in de praktijk blijkt het tegen te vallen of er zijn dagelijkse ruzies tussen broertjes en zusjes onderling. 

Kinderen hebben geen aan/uit-knopje en geen kind ter wereld is vierentwintig uur per dag, driehonderdvijfenzestig dagen per jaar schattig.

Neem nu het verhaal van Josef uit de Bijbel. Voor wie het niet kent, in het kort: Josef was een ongelooflijk irritant snertventje, straalverwend door zijn mammie en aanbeden door zijn pappie, Josef maakte het leven van zijn oudere broers zo veel en zo vaak mogelijk zuur. Met zijn gepoch en gezanik over dromen die hij zou hebben, waarin zoals hij beweerde, God zelf notabene, hem een grootse toekomst beloofde, haalde hij bij menig oudere broer het bloed onder de nagels vandaan en hij had wel een stuk of tien broers, dus vijanden te over. Op een gegeven moment waren alle broers zo ziek van zijn opschepperige gewauwel dat ze hem in een put smeten en hem na enkele dagen verkochten aan de eerste beste slavenkaravaan die door de woestijn langskwam.

Met Josef liep het uiteindelijk nog goed af, want hij werd min of meer geadopteerd door niemand minder dan de farao en bekleedde aan het hof later een hoge positie.
Of je gelovig bent of niet: Het blijft een steengoed verhaal, ik wou dat ik het zelf bedacht had.

Een kanariepietje in leven houden kan al een hele klus zijn, laat staan een minimensje. Als het echt niet lukt, kunnen de kinderen naar een kindertehuis of naar een pleeggezin. Er zijn meer kinderen zonder plek, dan dat er pleeggezinnen zijn. Vandaar die tehuizen. De kinderen krijgen over het algemeen heus wel een prettige behandeling, we zitten immers niet meer in de middeleeuwen en in de tehuizen werken meestal mensen die dit met hart en ziel doen. Maar met de kerst is het voor elk kind wel zo prettig om eens lekker extra verwend te worden met aandacht en liefde. En dat hoeft niet per se aan het hof van de Farao. In een gezin. Aan tafel eten, spelletjes, met het gezin op stap, is ook goed. Erbij horen en mee mogen doen.
En veilig zijn.

Nog even en het is alweer kerstvakantie. 
Eigenlijk wilden we al langer een pleegkind in huis tijdens de schoolvakanties, maar er kwam altijd iets tussen. Te laat, te ver, te vroeg, te druk, nieuwe baan, oude baan, zieke familieleden, gedoetjes, verbouwingen, verhuizingen, enzovoorts. Dit jaar komt alles precies goed uit. Zoonlief is al blij en ik zie het ook helemaal zitten: Gezellig door de kerst met een extra gezinslid. Met dank aan Pax Kinderhulp.

Pax Kinderhulp verzorgt de match tussen pleeggezin en pleegkind, tijdens vakanties. Vriendelijke en oplettende mensen komen bij je op bezoek om jou als toekomstige pleegouder te leren kennen. Er wordt rekening gehouden met je wensen en de gezinssamenstelling. Een bijna puberende knullie uit Berlijn gaat bij ons zijn kerstvakantie doorbrengen. Best moedig van hem vind ik, naar wildvreemde mensen in Nederland verkassen voor twee weken. 

En wij mogen in onze handen knijpen: We krijgen ons eigen kerstkind! 
Wordt vervolgd.... 

Lees hier  deel 2 van Pleegkind in huis.