Eigenrichting

Bij de jongere generatie is zij al vergeten, maar zeker vrouwen van mijn leeftijd kunnen zich nog wel de trieste zaak herinneren van de Duitse restauranthoudster Marianne Bachmeier. Haar zevenjarige dochtertje Anna werd verkracht en daarna gewurgd. Marianne besloot het heft in eigen hand te nemen, schafte een pistool aan en schoot op 6 maart 1981 de moordenaar van haar kind dood. Midden in de rechtszaal. 

Hang hem op, maak hem af, steek hem in de fik, en meer van dat soort brieven kreeg Marianne Bachmeier voordat ze tot haar daad kwam. Na het doodschieten van de dader werd Marianne Bachmeier in 1983 voordoodslag en verboden wapenbezit tot zes jaar gevangenisstraf veroordeeld. Zij kwam na drie jaar vrij. De rechtbank was mild wegens verminderde toerekeningsvatbaarheid: ze wist niet wat ze deed, verblind door verdriet om haar kind.

Man mishandelt de stalker van zijn minderjarige puberdochter, lees ik in de krant. Lekker puh! Is mijn eerste reactie. Meteen voel ik me een beetje vies.
Een zwaar dilemma. Het recht in eigen hand nemen?
Dan liggen we binnen de korste keren massaal over straat te rollebollen.
Lijkt me niet prettig. Primitief ook. 
Maar dat is gemakkelijk denken zolang het niet je eigen kroost betreft maar die van de buren.
En gelovig of niet, God heeft het blijkbaar te druk om alle dronken automobilisten en verkrachters van de straat en uit de buurt van je kind te houden.
Ik ben tegen eigenrichting. Tuurlijk. 
Maar laten we hopen dat ik nooit in de situatie terecht kom, waarin ik de macht heb om wraak te nemen op de belager van mijn kind. 
Mijn puberzoon vroeg het al eens aan me. “Mam, zou jij iemand doodmaken die mij dood gemaakt heeft?” Dat gebeurt niet hoor jongen. “Ja, maar als…?”
Doe mij maar een gesprek over sex, drugs en rock&roll, dat trek ik nog wel.
Nee zoon, ik wil nooit een moordenaar worden. Maar ik wil wel meer niet.

De vader die de stalker molesteerde?
Een held, zoals zijn ex-vrouw in het programma van Humberto Tan verkondigde?
Een man die zijn dochter koste wat het kost, veilig wil weten.
Maar wie zijn gat brand....moet op de blaren zitten.
Al is het honderdmaal begrijpelijk.

Een probleem blijft dat dreigen met geweld de politie niet op de been brengt. Je kunt er kwaad en gefrustreerd over worden, maar wanneer ik jou dagelijks met de dood bedreig, elke dag voor je deur sta te posten, je achtervolg in de supermarkt, staat de politie, vaak tot eigen frustratie, machteloos. Dus zo gek is het niet om dan maar zelf ‘iets’ te ondernemen. 

Gelukkig zijn het alleen maar krantenberichten. En heeft het ‘niets’ met mij te maken. 
“Mam, we gaan in het Vondelpark spelen.” Niet te lang hoor, het wordt vroeg donker.
Jee mam, overdrijf toch niet altijd zo. Wat kan er gebeuren?
En de meest gruwelijke mogelijkheden flitsen door mij heen. 
Als iemand ooit mijn kind aanraakt.....

En dan bid ik weer even stiekem tot de God waar ik niet in geloof: “ God, sorry, ik weet dat u het druk heeft, en ik geloof ook helemaal niet, maar zou u toch een beetje op die jongen kunnen letten?” Hij is nog lang niet af. 

Sjo Velland is columnist en woont in Amsterdam. Ze schrijft regelmatig columns voor LOVER waarin haar eigen beleving van de wereld om haar heen centraal staat.