Generation (what's) next

18-1-2018

Ik heb even geen zin om te werken. Ik heb de indruk dat ik tegen mijn gevoel in ga”, zegt mijn beste vriendin tegen me.

Ik begrijp volledig wat ze bedoelt. Velen hebben af en toe zo’n moment waarop ze hun job volkomen nutteloos vinden. En wie doet dat niet, blijven werken op kantoor waar je eigenlijk niet thuis hoort?

Ik tel zulke dagen liever niet want ik heb het maanden aan een stuk gedaan. Ik vroeg me toen vaak af waarom ik de beste jaren van mijn leven aan het weggooien was. Tegelijkertijd suste ik mijn geweten met datgene wat ik zo vaak hoorde:

Iedereen moet toch ergens werken. Zo gaat dat in het leven. Of je het nu leuk vindt of niet.

Tot ik besefte dat ik me niet elke dag zo hoefde te martelen… Ik ben gestopt. Tot mijn grote opluchting.

Ik besloot om mezelf een jaartje zonder werk te gunnen en vanaf een veilige afstand (10.000 km) na te denken over mijn toekomst. Ik wist al wat ik niet wilde. Maar wat de volgende stap zou (moeten) zijn, daar wou ik op mijn gemak over beslissen.

Laatste werkdag, 12/05/2017. Quite happy

Volle kracht vooruit, volle kracht achteruit

Zuid-Amerika moest voor een openbaring zorgen. En dat gebeurde echt, tot mijn grote verbazing. Voor ik het wist, zette ik alles op een rij en na veel wikken en wegen belandde ik in Amsterdam. Ik had slechts twee en een halve maand nodig, na jaren twijfelen en worstelen.

En toen dook mijn favoriete ‘what’s next?’ weer op. Eén ding stond al vast: ik ging verder studeren. Maar het was slechts één dag in de week. Al mijn medestudenten combineren studie met werk. Ik was de enige die een beetje leek rond te zwerven. Mijn vrienden waren ook nieuwsgierig wat ik van plan was: ging ik weer werken? Want Amsterdam is toch duur? Dat was alleen al een bevestiging dat een job hebben iets heel natuurlijks in onze maatschappij is. ‘Niet werken’ leek voor velen geen optie. Want wat ga je doen met al die tijd die je hebt? Toen dacht ik dat ik inderdaad best eens kon rondkijken aangezien ik de komende ‘vrije’ maanden zo goed mogelijk wilde ‘benutten’.

Een stage lopen leek me een gulden middenweg, zo hoopte ik opnieuw aan de werkroutine te wennen en tegelijkertijd iets bij te leren in een nieuwe branche. Ik werd verleid door de wereld van online marketing. Waarschijnlijk omdat ze dit onder een ‘catchy’ naam digital storytelling wegmoffelen. Ik dacht dat het een alternatief zou kunnen zijn voor journalistiek. Oh, I was wrong. Een volledige maand hield ik het vol. Maar het voelde alsof ik daar ten minste 6 maanden vastzat. Elke ochtend vroeg ik me af wat ik daar in godsnaam aan het doen was: kleren verpatsen op Facebook, papier buiten zetten, lekkere cappuccino’s drinken, naar geklaag van andere stagiaires luisteren. Met andere woorden: mijn tijd aan het verdoen…

Toen besloot ik te stoppen. Laten we eerlijk zijn: niets tegen elke prijs.

 Het resultaat: ik ben opnieuw werkloos. Een half jaar in totaal. Bewust. Sommigen vinden dat volstrekt belachelijk of zelfs onverantwoord dat ik mijn spaargeld zit ‘op te eten’. Mijn ma vraagt me bijvoorbeeld wanneer deze ‘onderbreking’ eindelijk afloopt. Ik doe alsof ik niet weet waar ze het over heeft.

Ik werk toch, elke dag zelfs. Op maandag heb ik school. De rest van de week sta ik keurig op om aan mijn journalistieke project te werken en te schrijven. Dat is een voltijdse baan:

instellingen stalken die niet willen reageren, urenlange interviews afnemen om ze vervolgens bijna volledig te transcriberen, schrijven, schrappen en herschrijven, dieper en dieper graven om uiteindelijk opnieuw te beginnen.

Ik ben soms vermoeider dan na een volledige ‘werkdag’.

Het hangt er ook vanaf hoe je het ziet: vroeger was een werkdag voor mij vaak 8 uur lang zitten en aftellen wanneer ik weer naar huis mocht. Dat vond ik eigenlijk het ergste: pretenderen dat je aan het werken bent terwijl er ab-so-luut niets te doen valt. Of onbenullige opdrachten verzinnen om tijd te vullen.

Wel, mijn wereld stortte helemaal niet in omdat ik zonder werk zit. Raar maar waar, ik heb het drukker dan ooit. Voor de eerste keer sinds lange tijd vul ik mijn dagen met dingen die ik belangrijk vind en die me voldoening geven. Ik ontbijt lang, praat met mijn lief terwijl we thee drinken, doe wat ik had gepland (of niet) zonder te hoeven doen alsof.

Ik voel me helemaal niet uit mijn evenwicht gebracht. Integendeel. Er is een duidelijk zwaartepunt in dit ‘gebrek aan structuur’: eerlijkheid. Tegen mezelf. Tegen de anderen. Ik vind het namelijk niet fair om op kantoor te zitten lullen met anderen en 2000 euro op mijn rekening te zien verschijnen aan het einde van de maand. Wat heeft men daaraan? Ik alleszins niet veel.

Met werk is het precies hetzelfde als met liefde. Soms moet je lang zoeken, soms beslis je te roeien met de riemen die je hebt. Maar het blijft je eigen keuze.

Ik geef voorlopig niet op. En ik blijf in mijn pyjama werken zolang ik kan. Behoefte aan 9 tot 5 heb ik namelijk totaal niet meer. Jij wel?

 ---

Lees meer verhalen van Ula op haar blog www.ordinary-stories.eu. 

Foto's © Ula Idzikowska