Hardlopen als verzet

Column

Hardlopen als activisme

Hardlopen is zeg maar echt mijn ding. Ik ben ermee begonnen sinds ik de druk in mijn eigen hoofd niet meer aankon en ik een toevlucht zocht naar iets fysieks. Iets dat ervoor zou zorgen dat de gedachten in m'n hoofd rust zouden vinden en mijn lichaam voor de verandering al het werk zou doen. Nog steeds is het iets waar ik naartoe vlucht op het moment dat ik voel dat mijn gedachten te veel het podium pakken. Voor mij is vrijheid dan ook het gevoel om op elk moment van de dag de straat op te gaan en te gaan rennen totdat ik fysiek moe ben en niet alleen mentaal.

(Disclaimer: Ik probeer niet te zeggen dat depressie geheeld kan worden met lekker een stukje hardlopen op de zondagochtend. Ik wil alleen zeggen dat het mij helpt omgaan met dingen. Dat is ook niet het punt van deze column.)

Camille Paglia wordt ook wel de anti-feminist feminist genoemd. Een van haar bekendste argumenten draait om het "date rape manifesto". Als je als vrouw een kort rokje draagt en op een feestje met alleen mannen dronken wordt, dan is het simpelweg een risico dat je zelf genomen hebt om verkracht te worden. "Women cannot just put themselves passively into situations where they could be overpowered by a stronger person [...]." Oftewel, als ik ga hardlopen in het donker en er zijn mensen die sterker zijn dan ik, dan is dat mijn eigen schuld.

Voor mensen die zich (gek genoeg) vrij willen bewegen in publieke sferen, is dit natuurlijk onzin. Moet een mens dan schuwen voor plekken waar mensen komen die sterker zijn dan zij? Dan zijn veel sportscholen bijvoorbeeld al een no-go. Verdomme, in de wereld waarin we leven kan dat overal zijn. Moeten wij ons dan nergens meer begeven behalve in ons eigen huis? Ook daar kunnen partners een gevaar vormen. Ja, laten we inderdaad het probleem bij de gedupeerde neerleggen.

Ik denk vaak aan Paglia als ik ga hardlopen. Het werkt motiverend om naar buiten te blijven gaan en zichtbaar te blijven. Natuurlijk denk ik na over de gevaren van het rennen in een park 's avonds of vroeg 's ochtends, maar het gaat om de kracht van zichtbaarheid. Het idee dat je er hoort en mag zijn geeft een zelfvertrouwen die ik niet vaak geniet in openbare ruimten. Ik zou het zelfs een soort actief verzet willen noemen tegen het idee dat je je niet in dit soort spaces hoort te begeven.

Als hardlopen al een teken van feministisch activisme is, omdat ik mezelf dat heb aangepraat, dan neem ik dat activisme graag op me. Dat is eigenlijk precies wat alle vrouwen zouden moeten doen. Niet onszelf in potentieel gevaarlijke situaties werpen, maar onszelf in de publieke sfeer plaatsen - zichtbaar en hoorbaar daar waar anderen ons juist niet verwachten of willen zien. Hardlopen door een park, boksen met een hijab, in een rolstoel op een festival, trans zijn en bestaan in openbare plekken. Het is niet gemakkelijk, je krijgt veel shit over je heen. Maar de wereld is niet bedoeld voor één soort persoon, het is voor iedereen en het wordt tijd dat iedereen dat accepteert.