Laten we geestdriftig zijn

Denin Lawley via Unsplash

‘Mevrouw, omniseksueel staat nog niet op het bord.’ Ik vraag  de dertienjarige leerling bemoedigend of ze de klas wil uitleggen wat die term betekent. Zelf heb ik namelijk geen idee. Terwijl het meisje haar kennis met de klas deelt en mij onmiskenbaar duidelijk maakt dat ze beter op de hoogte is van de LHBTI+-terminologie dan ik, denk ik twee dingen: 'ik word oud' en 'wat doe ik hier eigenlijk?'

Al eerder schreef ik over mijn vrijwilligerswerk: ik geef voorlichting op scholen over seksuele diversiteit en genderdiversiteit. Dit doe ik nu al zo’n vier jaar en door de jaren heen ben ik voor de leerlingen beduidend oninteressanter geworden. Was het in 2016 nog best spannend om een real life lesbienne te ontmoeten, blijk ik in 2020 ineens aardig gewoontjes. Steeds vaker is er iemand in de klas al uit de kast en een steeds groter deel van de tweedeklassers heeft minstens één biseksuele vriendin.

Vandaag is het Paarse Vrijdag en dat doet me nadenken over het nut van deze voorlichtingen. Misschien zijn wij voorlichters wel ingehaald door een nieuwe generatie en strijden we voor iets wat Gen Z allang omarmd heeft: LHBTI+-acceptatie. Wat sta ik nog voor het digibord te oreren als simpele cisgender lesbo wanneer mijn toehoorders zich allang op veel complexere zaken hebben gestort? En is Paarse Vrijdag om diezelfde reden niet óók een beetje achterhaald?

Ik besluit wat te googelen over Paarse Vrijdag om mijn twijfels te ontkrachten en stuit daarbij op een toelichting bij de keuze voor de kleur paars. Ik lees dat paars in de regenboogvlag staat voor spirit – in de Verenigde Staten heet deze dag dan ook Spirit Day. Een goede keus, concludeer ik tevreden als ik langs foto’s van scholieren scrol die vol enthousiasme allerlei toffe Paarse Vrijdag-acties opzetten. Het doet me beseffen wat ik de laatste tijd een beetje kwijt was: geestdrift.

Wanneer we beginnen te denken dat het niet meer nodig is om te strijden verliezen we niet alleen onze geestdrift, maar ook de grip op vooruitgang. Na de Tweede Feministische Golf werd immers ook massaal gedacht dat het vanaf toen wel prima gesteld was met de vrouwenrechten, maar anno 2020 zijn we er nog steeds niet. Te vroeg juichen betekent stoppen met erkennen dat er een probleem is, en zonder probleem lijkt er niks om aan te pakken. Terwijl er nog genoeg misgaat op het gebied van LHBTI+-acceptatie, in de maatschappij en daarmee bij de LHBTI+-ers zelf. De zelfmoordcijfers onder LHBTI+-jongeren liggen nog steeds schrikbarend hoog en LHB-ers hebben een systematisch lagere psychische gezondheid. Niet gek als je bedenkt dat zulke cijfers kunnen samenhangen met de mate van zelfacceptatie. En laat dat nou weer samenhangen met een maatschappij die jou volledig erkent voor wie je bent. Dat laatste is ook in Nederland helaas nog steeds een toekomstdroom.

Als ik straks naar buiten ga, hoop ik dat ik veel paarse truien en jassen tegenkom en dat het station is versierd met regenboogvlaggen. Maar bovenal hoop ik te zien dat we niet alleen vieren, maar ook strijden. Er valt nog zoveel te winnen.

Ik wens je een geestdriftige Paarse Vrijdag.

Steun LOVER!
LOVER draait uitsluitend op vrijwilligers en donaties. Wil je dat Nederlands oudste feministische tijdschrift blijft bestaan? Help ons door een (eenmalige) donatie. Elke euro is welkom en wordt gewaardeerd. Meer informatie vind je hier.