Plassen bij de buren

Voor geen goud ga ik midden op straat hurkend een plas doen. Ik zie mezelf al zitten, met mijn volle billen op de stoep bij de Hema, voor de etalage van de Bijenkorf of ergens naast een boom in een plantsoen. Ik betaal altijd en overal gewoon die vijftig cent of neem desnoods een consumptie. Laatst nog: Plasje doen mevrouw? Dat is dan € 2,75. Huh? Ja, dan krijgt u een koffie en mag u zo lang plassen als u wilt. In het verleden wilde ik nog weleens beweren dat ik zwanger ben, maar zelfs dan kostte het meestal gewoon geld. Lig ik daar wakker van? Neu. Maar actievoeren voor meer urinoirs voor vrouwen, vind ik wel een mooie symbolische actie: Vrouwen hebben nu eenmaal minder rechten dan mannen, dus een beetje komische acties van wildplassende actievoerders vind ik prima, al zul je mijn blote billen niet snel in het wild tegen komen.

Vorige week liep ik met mijn gezin door Amsterdam. Op het Leidseplein moesten we wachten op de tram. En daar, pal voor het urinoir, kwam ik de Belgische Hilde tegen. Hilde was met vriendinnen posters aan het plakken voor meer plasplekken in de stad voor vrouwen. We raakten in gesprek. Hilde was helemaal uit Gent gekomen om zich solidair te tonen met de dames in Nederland, want plassen is politiek: met de plasbus naar Amsterdam voor sanitaire gelijkheid, tegen plassekisme. Omdat ze de volgende dag weer aan het werk moest, zou ze dezelfde avond nog terug reizen naar Gent. Kijk, dat is nog eens actie voeren. Sympathieke dames en ze namen hun taak serieus. Het moest nu maar eens afgelopen zijn met dat gesteggel over de vrouwelijke behoeftes. Power to the Peepee, zag ik voorbij komen. Ze deelden ook kalenders en flyers uit. En hingen spandoeken op de urinoirs in de stad. En affiches op tramhaltes.

En waar kwam dit nu allemaal door? Er was een jongedame in hoge nood in een steegje midden in de stad gehurkt en wel op wildplassen betrapt en op de bon geslingerd. Beetje flauwe agenten, maar ze mogen dit natuurlijk doen. De jongedame in kwestie vond dit onzinnig, want, zo stelde zij: Vrouwen kunnen in de stad nu eenmaal nauwelijks met hun plasjes terecht. Of ze moeten dokken. En dat is niet eerlijk, want mannen mogen wel. Zij ging ermee naar de rechter. Die oordeelde dat haar boete terecht was, bovendien kon mevrouw best in een urinoir plassen. Kijk, dat is dan wel een beetje dom van die rechter. Als vrouw staand plassen bezorgt je een nat pak. Vrouwen hebben nu eenmaal niet zo’n leuk bestuurbaar slurfje. Dus een vrouw moet hurken. Dan moet je toch met de billen bloot. Want de urinoirs voor mannen, houden op bij de knie. Is niet alleen onprettig, maar het lijkt me ook niet veilig om in die kwetsbare houding,  met je broek op je knieen te moeten plassen. Dan krijg je weer dat geroep en gesis van een bepaald type Neanderthaler, en dat plast zo onprettig.

Er wordt wat lacherig over gedaan, maar het is wel een ‘dingetje’. Sinds ik ben bevallen en de arts er lustig op los geknipt heeft om mijn zoon te bevrijden uit zijn benarde positie in het geboortekanaal, is de boel een ietsiepietsie ‘lek’ van onderen. Als ik moet plassen, moet dat vrijwel direct. 

Dat er te weinig door de dames geplast kan worden is een feit. Dat de rechter vindt dat je dit nu eenmaal niet op straat mag doen, vooruit. Maar dat de rechter werkelijk denkt dat je hurkend met je billen in het zicht gebruik kunt maken van de urinoirs is ronduit onzinnig.

Nu heb ik van Hilde uit Gent begrepen dat men in Belgie al tien jaar actie voert voor meer openbare toiletten voor dames. Tsjonge. Dit was mij even ontgaan.
En nee, ik ga niet actievoerend plassen in het openbaar. Echt niet. Maar ik heb wel demonstratief de mooie verjaardagskalender uit Belgie op de w.c.  deur gehangen, met foto’s van hurkende damesbillen.En dankzij mensen zoals Hilde, kunnen we voortaan misschien beter plassen bij de buren in Belgie. Het is even reizen, maar dan heb je ook wat. Hulde aan Hilde.