Terugblik: wat ik hoopte voor 2018
Trump en andere anti-climaxen
me jane you tarzan
Begin 2018 wenste ik ons allen veel moois toe. Ik hoopte op een politieke arena zonder Trump en Baudet, de lang geanticipeerde mannenpil en het mainstream gaan van vegetarisme en diversiteit. Nu ik de oliebollenkraam weer dagelijks moet weerstaan, lijkt het me goed om terug te blikken op 2018. Is de wereld al een stukje mooier?
Trump is niet gedumpt
Wellicht was ik nog iets te euforisch van alle champagne toen ik mijn eerste wens uitsprak: Trump wordt gedumpt. Ik hoef je niet te vertellen dat die wens niet is uitgekomen. En ook in 2019 wist Trump weer een hoop publiciteit te genereren, met als een van de hoogtepunten (of eigenlijk, dieptepunten) het nomineren van Brett Kavanaugh als kandidaat-opperrechter voor het Amerikaans Hooggerechtshof.
De midterm-verkiezingen in november leken een lichtpuntje aan de horizon te zijn. De Democraten wonnen het Huis terug en we lazen dat er meer vrouwen, lhbt’ers en niet-witte kandidaten zitting zullen nemen in het Congres. De meerderheid van de Democraten in het Huis maakt het voor de Republikeinen lastiger om hun eigen politieke agenda uit te voeren.
Als Europeanen moeten we echter niet te vroeg juichen. Het is namelijk vooral de Senaat die invloed uitoefent op buitenlands beleid – en daar heeft Trump een grote meerderheid. Ook heeft de historie ons geleerd dat de partij van zittende presidenten vaak het onderspit delft tijdens de midterms, hetgeen vaak beantwoord wordt met nieuwe maatregelen in het binnenland en een intensivering van de buitenlandse politiek. Op een impeachment durf ik dus in 2019 niet meer te hopen. Okay, een klein sprankje hoop dan: de naam Alexandria Ocasio-Cortez wordt vaak genoemd als kanshebber om het gezicht van de Democraten te worden. Of deze anti-Trump (want vrouw, Latijns-Amerikaans en socialistisch) het antwoord is op Trump moet nog blijken. Maar in 2019 is zij one to watch.
Rechts Nederland is nog steeds verliefd op Baudet
Vorig jaar las ik verontrustende artikelen over Baudets banden met extreemrechtse denkers zoals Jean Marie Le-Pen en Jared Taylor. Inmiddels heeft Baudet te kennen gegeven dat hij niet met Le-Pen wil samenwerken – maar daar verdient hij natuurlijk nauwelijks de good person award voor.
VVD-stemmers lijken nog steeds en masse over te lopen naar het Forum voor Democratie, als we de peilingen van Maurice de Hond mogen geloven. Die lieten namelijk zien dat, als we de verkiezingen in juli 2018 hadden gehouden, het Forum voor Democratie maar liefst 14 zetels had gekregen (ten opzichte van 2 zetels nu).
Wat je ook van Mark Rutte en zijn liberale kornuiten vindt – Baudet is en blijft een slecht, populistisch alternatief voor rechtse stemmers. Zo tweette hij een maand geleden nog dat de Eerste Wereldoorlog een oercatastrofe was en dat de zelfdestructie van Europa pas na deze oorlog echt begon. Baudet ontving veel kritiek op de post en lichtte zijn tweet daarom toe in een column op de partij-website. En dat maakte het alleen nog maar erger. Want die Europese zelfdestructie is volgens Baudet terug te zien in de “massale immigratie uit culturen die volkomen haaks op de onze stonden, en omarmden een vorm van ‘multiculturalisme’ waarin we geen enkele waarde van onszelf meer hoog durfden te houden.” Nu maar hopen dat alle populisten tijdens de Provinciale Statenverkiezingen volgend jaar de tocht naar de stembus niet maken.
Vegetarische slager burgert in
Tot nu toe stemt mijn terugblik me nog niet echt vrolijk. Maar sommige wensen kwam wel degelijk uit in 2019. Zo zie ik op steeds meer plekken om me heen vegetarische producten. Het assortiment van de Vegetarische Slager bij mijn lokale Appie is zo’n beetje verdubbeld, bij een broodjeszaak op het station spotte ik een saucijzenbroodje met ragout van paddestoelen gekweekt op koffiedrab en bij een bekende keten van snackbars staat de vegetarische burger nu standaard op het menu.
Nu ook bekend is dat de Vegetarische Slager wordt overgenomen door levensmiddelengigant Unilever, lijkt vegetarisch eten dan toch echt toe te treden tot de mainstream. Al moet ik zeggen dat ik gemengde gevoelens had bij het horen van dit nieuws. Want zal ’s Nederlands hofleverancier van rookworsten nu minder vlees op de markt gaan brengen? De tijd zal het leren.
Anticiperen op ‘manticonceptie’
Ik weet niet hoe het bij jullie thuis geregeld is, maar voorlopig hebben wij nog mannenanticonceptie (of zoals ik het noem: ‘manticonceptie’) in huis. Vorig jaar werd ons heteroseksuele vrouwen onder andere beloofd dat mannen voortaan hydrogel kunnen gaan smeren, die de spermacellen zou doden. Die is naar mijn weten nog niet op de markt.
Wel werd er dit jaar ontdekt dat de prikpil niet zo effectief is bij mannen als bij vrouwen. Helaas bleken de nadelen waarvan wij vrouwen al jaren last hebben ook bij mannen op te duiken: veranderingen in het libido, acne en depressieve gevoelens. En zoals dat dan gaat in den eeuwighe patriarchie: wij vrouwen blijven alsnog de sjaak.
Omdat manticonceptie pas realiteit wordt als er een hormoonvrije optie gevonden wordt, moeten vele vrouwen voorlopig nog dringen in de apotheek voor onze anticonceptiepil. Voor 2019 blijf ik trouwens hoop houden, want in april 2018 werd bekend dat het Oregon National Primate Research Centre nu werkt aan een hormoonvrije anticonceptie, met als werktitel ‘EP055’. De farmaceuten weten de spanning in ieder geval lekker op te voeren. Nu die climax nog.
Diversiteit is nog niet ingeburgerd op tv
De fascinatie voor gender lijkt voorlopig nog niet overgewaaid in Hilversum. Op zich niet slecht, als de programma’s mensen aan het denken zetten. Het programma ‘Me Jane, You Tarzan’ lijkt te streven naar die reflectie op het gedateerde Mars versus Venus-denken – al doet de titel van het programma anders vermoeden. Kijk bijvoorbeeld eens naar het item over de clitoris, waarin seksuologe Ellen van der Laan uitlegt dat mannen en vrouwen “seksueel meer gelijk dan verschillend zijn.” Of het programma er altijd in slaagt om de man/vrouw-oppositie te overstijgen weet ik niet, maar goed, er moet wat te hopen blijven voor 2019.
‘Meer voor Vrouwen’ van Powned zou ik echter niet kijken als je al een te hoge bloeddruk hebt. In dit programma wordt onderzocht of het feminisme anno 2018 nog nodig is (op zich al een ergerlijke premisse). Dat doen de reporters door, zoals we dat van Powned mogen verwachten, ‘extreme’ zaken onder de loep te nemen. In plaats van een integer onderzoek naar wat feminisme in deze tijd inhoudt, lijkt het programma eerder gemaakt voor mensen die eens lekker willen lachen om menstruatie, okselhaar en vrouwelijke millennials met first world problems. Om vervolgens Maxime Hartman aan het woord te laten over vrouwenrechten. Mijn hoop voor 2019? Dat er geen tweede seizoen komt.
Hopelijk typ ik in 2019 meer dan vorige jaren stukjes over lichtpuntjes. Profielen van sociale ondernemers die werk maken van hun idealen. Artikelen over initiatieven die de feministische verbeelding prikkelen. Of recensies van voorstellingen en programma’s die je nou juist wel moet kijken. Eerst maar eens even langs die oliebollenkraam.