Recent kondigde het Nederlands Olympisch Comité (NOC*NSF) aan een richtlijn op te gaan stellen voor de participatie van trans vrouwen in Nederlandse topsport. Het NOC*NSF is de zoveelste organisatie die ongefundeerd, transmisogynistisch beleid invoert in naam van het beschermen van cis vrouwen tegen zogenaamde prestatievoordelen van trans vrouwen. In deze column leg ik uit dat wetenschappelijk onderzoek deze maatregelen echter niet ondersteunt, en genetische voorsprong in sport alleen bij trans vrouwen bestraft wordt dankzij het onjuiste gebruik van binaire categorieën. Daarnaast geef ik aan dat het huidige bio-essentialistische debat voor alle vrouwen een bedreiging vormt. 

Tijd is een van onze meest waardevolle bezittingen. Toch verliezen we er ongemerkt enorme hoeveelheden van aan iets wat zelden oplevert wat het belooft: de dieetcultuur. Uren, dagen en soms zelfs jaren verdwijnen in een eindeloze cyclus van tellen, wegen, compenseren en twijfelen. De hoeveelheid tijd die je hieraan besteedt lijkt misschien klein – een paar minuten hier, een kwartier daar – maar opgeteld is het enorm. Slechts vijf minuten per dag piekeren over eten of je lichaam komt neer op dertig uur per jaar. Dertig uur waarin je gedachten niet van jou zijn, maar van een systeem dat je influistert dat je anders, kleiner of beter moet zijn.In dit zesde deel van Mij krijg je niet klein kijken we naar iets waar we zelden bij stilstaan: de enorme hoeveelheid tijd die dieetcultuur ons ontneemt.

‘Vrouwen, houdt de fakkel brandende’, staat te lezen op het monument voor feministe Wilhelmina Drucker aan de Churchilllaan in Amsterdam-Zuid. In 1970 maakten de Dolle Mina’s dit monument uit 1939 tot een bedevaartsoord, toen ze hier hun korsetten verbrandden. Vandaag staan ze hier opnieuw, samen met Van Gisteren en de Wilhelmina Drucker Fundatie,

Op een dag in december 2003 verscheen op de voorpagina’s van alle kranten hetzelfde nieuws: prinses Amalia was geboren, de toekomstige koningin van Nederland. Nog voordat ze kon spreken of kruipen, was haar leven uitgestippeld. Ze zou geen arts kunnen worden, geen activiste, geen muzikante. Amalia werd geboren om één rol te vervullen: die van koningin. 

Diëten, de dieetcultuur en eetstoornissen worden vaak gezien als een ‘vrouwenzaak’. Maar de dieetcultuur raakt ons allemaal. In een samenleving die dunne lichamen als ideaal verheerlijkt, ervaren mensen van álle genders druk om aan onrealistische schoonheidsnormen te voldoen. Maar niet in gelijke mate. In het vijfde deel van mijn reeks “Mij krijg je niet klein” zoom ik in op de impact van dieetcultuur op mensen met verschillende genders.

In veel culturen staat vlees niet alleen symbool voor rijkdom en macht, maar ook voor mannelijkheid. Van de mythische jager tot de moderne barbecue-koning: vlees wordt telkens opnieuw neergezet als het voedsel van ‘echte mannen’. Daarmee is vlees eten nooit een neutrale handeling, maar een

Twee weken geleden plaatste het Instagram-account van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) een bericht waarin ze trots aangekondigd dat Noorwegen, na dertig jaar, weer een vrouwelijke gevechtspiloot heeft. De post luidde: “De eerste vrouwelijke F-35-piloot van Noorwegen zijn is natuurlijk leuk, maar het belangrijkste voor mij is dat ik de F-35 mag vliegen, het is een baan waar ik zowel trots op ben als gemotiveerd door ben.” De reacties onder het bericht waren euforisch: “Maar een vrouw achter de knuppel van een gevechtsvliegtuig, dat bommen werpt op andere vrouwen en kinderen, is geen overwinning voor het feminisme. Een vrouw die leert doden in dienst van een militair-industrieel complex is geen stap richting bevrijding, maar weer een voorbeeld van hoe diep zelfs het feminisme ingelijfd kan worden in systemen die levens vernietigen.

Reality-tv is een goed voorbeeld van hoe we als maatschappij relaties als ‘goed’ of ‘slecht’ framen. We kennen bijna allemaal wel het programma Temptation Island. Heteroseksuele, monogame koppels worden in een luxe villa gedropt, omringd door conventioneel aantrekkelijke mensen, om te kijken of zij de ultieme ‘verleiding’ kunnen weerstaan en trouw aan hun partner kunnen blijven. In een maatschappij waarin men steeds kritischer lijkt te worden op deze ‘standaard’ monogame relatievorm, verschuiven ook de betekenissen van wat trouw zijn betekent. Wat kunnen we dan verstaan onder ‘trouw zijn aan je partner’ wanneer je in een consensuele non-monogame relatie zit?

In de geschiedenisboeken kom je ze niet vaak tegen, maar heldhaftige, geniale en excellerende vrouwen zijn van alle tijden. Ze zijn echter genegeerd, bestolen of simpelweg uit de annalen weggeschreven. Met de reeks Vergeten Vrouwen draagt LOVER bij aan het eerherstel dat ze verdienen. In deze editie: de onderbelichte technische uitvindingen van vrouwen van kleur.

Het ideaal van een dun lichaam lijkt op het eerste gezicht misschien een persoonlijke voorkeur. Maar wie iets dieper graaft, ziet dat het dunne schoonheidsideaal geworteld is in koloniale, raciale en sociale machtsstructuren. In dit vierde deel van mijn reeks Mij krijg je niet klein onderzoek ik hoe het dominante beeld van het ‘goede’ lichaam voortkomt uit een geschiedenis van onderdrukking, uitsluiting en superioriteitsdenken - en waarom dat vandaag de dag relevant is.

In onze samenleving bepaalt je lichaam je kansen. Een dun lichaam levert tastbaar voordeel op, zoals een hoger salaris. Volgens het Sociaal en Cultureel Planbureau is er sprake van ‘esthetisch kapitaal’ op de arbeidsmarkt: mensen die voldoen aan dominante schoonheidsnormen, zoals dun-zijn, hebben hogere baankansen. Voor vrouwen weegt dit zwaarder dan voor mannen.In het derde deel van mijn reeks “Mij krijg je niet klein” kijken we naar hoe klasse bepaalt wie zich een ‘acceptabel’ lichaam kan veroorloven. In een samenleving waar dun-zijn sociale en economische beloningen oplevert, worden onze lichamen gerangschikt als kapitaal – en onze onzekerheid als verdienmodel geëxploiteerd.

In 2024 waren er zo’n 17.000 vrouwen werkzaam in de technische branche, tegen 187.000 mannelijke werkenden in die sector. Wat gebeurt hier toch? Waarom stijgt het aantal vrouwelijke studerenden wel iets, maar vallen er zoveel meiden en vrouwen uit op de technische werkvloer?