Kapitalisme is zo vanzelfsprekend geworden dat we niet nadenken over hoe het anders zou kunnen, terwijl dat misschien wel nodig is. Want kapitalisme ligt ten grondslag aan heel veel problemen op deze wereld.

Je zou denken dat iedereen in de rechtswereld gehoord wordt en er geen uitzonderingen worden gemaakt. Helaas, niets is minder waar. Het recht is voor iedereen gelijk, maar de toegang tot het recht is dat niet. Er is nog steeds veel genderongelijkheid, terwijl ieder mens gelijke kansen nodig heeft om tot gelijke rechten te kunnen komen. De ongelijkheid komt onder andere doordat vrouwen niet altijd de vrijheid hebben om juridische hulp in te roepen, of het niet kunnen betalen om een advocaat in te huren. Hierin speelt financiële afhankelijkheid vaak een grote rol. Sinds vorig jaar september is de Vrouwenrechtswinkel Amsterdam na veertig jaar teruggekeerd om vrouwen te helpen met gratis juridisch advies, want de roep om hulp is groot.

Dat de geschiedenisboeken zo weinig melding maken van heldhaftige, geniale en excellerende vrouwen, is voor menig manspersoon een verklaring voor zijn vermeende superioriteit. Helaas voor hen: deze vrouwen waren er wel, maar zijn genegeerd, bestolen, over het hoofd gezien of simpelweg uit de annalen

De maatschappelijke verwachtingen die men van mannen en vrouwen heeft verschillen enorm. Dit zien we nog eens uitvergroot terug bij het moederschap versus het vaderschap; twee titels voor het ouderschap die op verschillende manieren worden opgevat en gewaardeerd. Vrouwen krijgen bij het moeder-worden ineens een nieuwe berg verantwoordelijkheden cadeau, met bijhorende verwachtingen, die de vader blijkbaar gespaard blijven. En voor zaken die voor moeders als vanzelfsprekend worden beschouwd, krijgen vaders vanuit de maatschappij een staande ovatie. Daarbij is het een probleem dat moeders het opgelegde ‘cadeau’ ook aannemen. We pakken het zelfs massaal uit. Alsof de druk op moeders nog niet hoog genoeg is, verdwijnen we steeds verder naar de achtergrond in onze rol van martelares. Hoe komen we toch aan die lijdende rol en, belangrijker, hoe komen we er vanaf?

Afgelopen september startte ik met mijn eerste ‘grotemensenbaan’ en kwam ik terecht in een team waarin een groot deel al jaren meedraait. Enigszins geïntimideerd door hun fantastische cv’s en jarenlange ervaring maakte ik kennis met de wereld van Zoom-vergaderingen, ellenlange e-mailconversaties en gesprekken bij de waterkoker.

De ministersploeg van Rutte IV is inmiddels aan de slag. Niet eerder zaten er zoveel vrouwelijke ministers in het kabinet: de verdeling is nu 50/50. Wat betekent dat – ook voor de inhoud? In dit blog reflecteren Floortje Fontein en Zahra Runderkamp op de samenstelling van Rutte IV en geven zij een kijkje achter de cijfers.

Haar missie was om ervoor te zorgen dat vrouwen meer plezier beleven aan seks, want volgens hoogleraar seksuologie Ellen Laan was de emancipatie op het gebied van seksualiteit nog lang niet voltooid. Op zaterdag 22 januari overleed Ellen Laan op 59-jarige leeftijd aan de gevolgen van borstkanker. In dit artikel lees je vijf lessen van Ellen Laan die wij niet meer mogen vergeten.

Er is geen plek zo veilig als onder de hoede van een arts. Nou ja, dat is in ieder geval wat we verwachten. Het is ook wat ons beloofd wordt: net afgestudeerde artsen zweren het beste met hun patiënten voor te hebben en er alles aan te doen om hen de zorg te geven die ze verdienen. Voor hen maakt

Laatst vertelde ik aan mijn oma dat ik bijna klaar ben met studeren. Ze reageerde met een enthousiast: “En dan kun je trouwen!” Ik moest erom lachen, maar om eerlijk te zijn dacht ik ook even: was het maar zo eenvoudig.

In 2020 vroegen ruim zeventienduizend vluchtelingen asiel aan in Nederland, waaronder honderden leden van de LHBTI-gemeenschap. Vaak noodgedwongen gevlucht voor anti-homowetten in het land van herkomst, start er in Nederland vervolgens een ingewikkeld en emotioneel traject: LHBTI-asielzoekers worden

Vijf jaar geleden begon een groepje Amsterdamse idealisten De Bovengrondse, een ‘doetank’ voor instapfeminisme. Met acties als ‘Meer Vrouw op Straat’, ‘Het Damesverband’ en ‘Het Nieuwe Spelalfabet’ bracht De Bovengrondse onderwerpen zoals menstruatie-armoede,

Op vrijdag 23 januari 1970 trekken ruim twintig vastberaden Dolle Mina’s door de Amsterdamse binnenstad om, zo vertellen zij de pers later, “de rollen eens flink om te draaien.” De voorbijgaande mannen weten niet wat ze overkomen: op klaarlichte dag worden zij nagefloten, “getreiterd”