‘Had je maar niet zo’n kort rokje moeten dragen. Had je maar niet zoveel gedronken. Was je maar niet alleen naar huis gelopen midden in de nacht.’ Dit zijn typische voorbeelden van victim blaming ofwel slachtofferbeschuldiging. Het is een vaak onbewuste manier om naar verklaringen van seksueel misbruik te zoeken, maar het doet meer kwaad dan je lief is. Victim blaming is een groot probleem na seksueel misbruik en geeft het slachtoffer een gevoel niet geloofd of erkend te worden. Fotografe Kayley van Rossum maakte er een indringende fotoreportage over en redacteur Willemijn interviewde haar. 

Die ene oom op de familieverjaardag aanspreken op een seksistische grap, de school van je kind mailen om te vertellen dat zwarte piet anno 2021 echt niet meer bij de surprisemiddag hoort en je beste vriendin wijzen op haar privileges zijn natuurlijk ontzettend nuttige dingen om te doen.

Vrouwen streven naar een abstract schoonheidsideaal. Bij mannen gaat het niet om schoonheid, maar om hun maatschappelijke rol en status. In geen van die rollen past een rok of jurk, omdat ze per definitie een verlies van mannelijkheid betekenen. Aldus Margreet Fogteloo in 2008 in de Groene Amsterdammer.

Dat de geschiedenisboeken zo weinig melding maken van vrouwelijke helden, genieën en uitblinkers, is voor menig manspersoon een verklaring voor zijn superioriteit. Helaas voor hen: deze vrouwen waren er wel degelijk, maar zijn genegeerd, bestolen, over het hoofd gezien of domweg uit de annalen

‘Noorse beachhandbalsters weigeren bikinibroekje en krijgen fikse boete’, las ik in juli met grote verbazing in het nieuws. Er ontstond veel ophef over op sociale media, want waar gaat het nu eigenlijk om? De sportprestaties of het uiterlijk van de sportvrouw? Tegenwoordig worden stereotyperende of beperkende kledingvoorschriften steeds vaker aan de kaak gesteld door vrouwen in de sportwereld en in de media, hoewel niet altijd met succes. Discussies over het uiterlijk van vrouwelijke atleten zijn geen exclusief modern fenomeen. Al sinds de eerste vrouwen die meedoen aan professionele sport in Nederland, bestaan er ideaalbeelden van ‘vrouwelijkheid’ waaraan zij zouden moeten voldoen. Hoe dat precies zit? Ik zocht het uit.

Wanneer we gendergelijkheid in de politiek willen, moeten we de politieke cultuur veranderen. Één ingrediënt daarvoor is 50% vrouwen in politiek in elke politieke functie en een tweede belangrijk ingrediënt daarvoor is het versterken van samenwerking tussen vrouwelijke politici, zodat zij gezamenlijk de problematische elementen in die cultuur kunnen agenderen en aanpakken. Meer Vrouwen in de Politiek is bezig om women’s caucuses op te zetten en te ondersteunen op en tussen verschillende niveaus. Maar wat is een women’s caucus en wat voor verschillende vormen zijn er?

Zou het niet mooi zijn als iedereen de vrijheid had om te doen wat zij willen: een eigen bedrijf beginnen; minder werken om voor een ouder of kind te zorgen; scheiden van de partner van wie je financieel afhankelijk bent; ontslag nemen bij het werk waar je ongelukkig van wordt.

De van oudsher door mannen gedomineerde vrijemarkteconomie is aan banden gelegd, met als gevolg een ongekende ruimte voor overheden om een wereld te creëren die duurzamer is en inclusiever. Dat vraagt om een visie op economie waarin naast de zorg voor het milieu ook gelijke kansen voor iedereen

Is het je al eens opgevallen dat het woord ‘baarmoeder’ het woord ‘armoede’ bevat? Ergens is dat wel toepasselijk, want een baarmoeder hebben is niet bepaald goedkoop. Gemiddeld is iemand die menstrueert in een leven zo'n 25.000 euro kwijt aan producten zoals maandverband, tampons en menstruatiecups. Daar bovenop komen nog de kosten voor anticonceptie: per jaar bedragen die 40 tot 110 euro voor de pil of 50 tot 150 euro voor het spiraaltje. Wat als je dat geld niet hebt?

Elf procent van de vrouwelijke en één procent van de mannelijke studenten wordt verkracht tijdens de studietijd, zo bleek uit onderzoek in opdracht van Anmesty International. Waar deze cijfers voor velen een schok zijn, ervaar ik de uitkomsten als pijnlijk maar niet verrassend. Vanaf mijn studietijd hoorde ik steeds vaker van vriendinnen over seksueel geweld dat zij hadden ervaren. Het begon me ook op te vallen dat de focus daarbij nog te vaak ligt op het gedrag van de survivors, die het seksueel geweld hebben meegemaakt, in plaats van op dat van de daders. Er worden nog te vaak vragen gesteld over wat de survivor bijvoorbeeld aan had of waarom diegene dan ook was blijven slapen. Deze vragen halen de focus weg bij de echte problemen, waaronder het vaker juridisch vervolgen van daders en het gebrek aan consent. Dit laatste is van groot belang bij preventie van seksueel geweld. Want hoe kunnen we ervoor zorgen dat de cijfers gaan dalen?

Het leven is voor vrouwen een stuk duurder dan voor mannen. Niet alleen krijgen vrouwen minder salaris dan mannen voor hetzelfde werk, ook betalen ze meer voor dezelfde diensten en producten. Een snelle rekensom leert dat vrouwen in hun leven zo’n €400.000 mislopen. Hoogste tijd voor een

Keti Koti (spreek uit: kitti kotti) betekent ‘verbroken ketenen’ in het Sranantongo. Oftewel: vrijheid. Maar voor wie geldt die vrijheid nog steeds en voor wie nog steeds niet? Jaarlijks vindt op 1 juli, tijdens Keti Koti, een herdenking plaats en wordt de afschaffing van de slavernij gevierd. Op de Nederlandse Antillen, in Suriname, en ook in steeds meer Nederlandse steden. Alhoewel het in Suriname een officiële feestdag is, is dat het in Nederland nog steeds niet. Ook worden de herdenking en viering in Nederland niet gereguleerd vanuit de overheid, zoals bij 4 en 5 mei wel het geval is. En dat terwijl het slavernijverleden óók van alle Nederlanders is. Niet alleen van de generaties families van tot slaaf gemaakten.