Gezien de totale ontreddering van een vrij grote groep échte Hollanders sinds de discussie over hun blijkbaar onmisbare zwarte Piet, stel ik voor om dan toch op zijn minst Zwarte Piet-vriendelijke zones aan te wijzen.

Ergens in de jaren negentig had ik een nicht te logeren. Ze kon niet meer naar huis, want daar was het niet veilig. Daar had zij namelijk een man zitten die haar regelmatig als boksbal gebruikte en haar vlak voordat ze het huis ontvluchtte nog had proberen te wurgen.

Kroeshaar. Regel één: Blijf er vanaf wanneer het niet op je eigen hoofd zit. Regel twee: Blijf eraf. Regel drie: Blijf er alsjeblieft vanaf.

Heb ik - als voormalig corpslid - nog wat toe te voegen aan de scherpe stukken van Rutger Bregman in De Correspondent, Marije van Rest in de Volkskrant en Laura Kits en Rosanne Boermans in NRC? Eigenlijk niet, dacht ik.

Ik lig op mijn rug, met de knieën uit elkaar en kijk naar het hoofd tussen mijn benen. “Niks te zien”, zegt de gynaecologe. Als het zo door gaat vrees ik dat we ook deze keer geen eitjes kunnen oogsten.” Ik kijk met haar mee op de monitor waar ik door ervaring inmiddels zelf ook kan zien dat er niets veranderd is aan de vage blub van grijze en zwarte vlakken in mijn buik. Wat ik ook zie, een eicel kan ik er ook niet in ontdekken, dan zouden er wittige puntjes moeten zijn. “Kom over drie dagen maar terug, misschien is er dan iets.”

Een populaire serie in de zeventiger jaren was Roots. Het maakte diepe indruk op me. De Negers. De slavernij! Niets wist ik ervan. Het werd niet op school behandeld. De hele zilvervloot werd in je hoofd gestampt en het lijden van de Hollanders ten tijde van de Tweede Wereldoorlog, je werd er mee doodgegooid bij geschiedenisles. Nederland massaal in het verzet, leerde ik op school. Er waren destijds anders wel 72.000 geregistreerde NSB-ers.

Vandaag vervolgen we het interview met activiste Mercedes Zandwijken door LOVER-auteur Anissa Buzhu. Mercedes spreekt over haar activisme, initiatieven en toekomstvisie. ‘Vier jaar geleden was ik erg geëmotioneerd door alles rondom ras, maar nu ben ik erg strijdbaar geworden. Ik ben ongeveer

‘Meisje van 17 jaar verkracht’, las ik enkele dagen geleden in een krant. Triest bericht. ‘Asielzoeker opgepakt in verband met verkrachting 17-jarige’. Ook een treurig bericht. Volgens het artikel fietste het meiske in het donker, om 3.00 uur ‘s nachts. Jong en blij, totdat de onverlaat haar van haar fiets trok en haar jeugd in één klap om zeep hielp. Persoonlijk vraag ik me dan altijd af of zo’n enge man daar al uren staat te wachten en te smachten tot er heel toevallig, moederziel alleen, een vrouwmens langsfietst.

In een knus huis in Amsterdam Oost tref ik de energieke Mercedes aan. Mijn te vroege aankomst leidt ertoe dat ik nog even door haar boekenkast mag neuzen. ‘Jij leest nu Fanon, toch? Ik wil graag Dubois lezen. Nog zoveel te lezen… Wat wil je drinken bij de lunch?’

Laatst fietste ik langs een splinternieuw schoolgebouw, in de Amsterdamse Houthavens, bijna af, behangen met grote spandoeken met daarop: Hier komt het 4e gymnasium! En onder de tekst een foto met vrolijk lachende jeugd.

Wie zich heeft ingezet voor meer vaderschapsverlof in Nederland zal ongetwijfeld de naam Jens van Tricht hebben gehoord. Als mede-oprichter van Emancipator heeft Jens zich al jarenlang ingezet voor de emancipatie van mannen, vrouwen, en non-binaire mensen. Hoe is dat zo gekomen?

Stel je voor: je wordt uit een zwembad gestuurd omdat je te véél aan hebt. Of je maar even als de wiedeweerga je bovenstukje wilt verwijderen, want de borstjes mogen niet alleen, nee die móeten gezien worden, zo heeft de rechter bepaald.