Alweer de laatste dag Internationaal Film Festival Rotterdam voor mij, maar je kunt ook van 't weekend films kijken en festivalsfeer snuiven in het centrum van Rotterdam.

Na een aantal dagen op het Film Festival Rotterdam heb ik weer een paar favorieten voor je.

Het Film Festival Rotterdam is op volle gang, maar je hebt nog tot en met zaterdag 2 februari de tijd om wat van de films, de sfeer en de vele nevenactiviteiten mee te pikken. Hier een paar tips, de komende dagen volgen er meer!

In ons laatste deel over feminisme en internet, een stuk over Facebook en feminisme in Brazilië. Facebook brengt vrouwen bij elkaar bij haar, maar is het ook genoeg om ze bij elkaar te houden? Anne-Marie Verhagen interviewt Marcella Moreaux, een jonge feministe die het allemaal beu is.‘Een feministe is kwaad. Sterker nog, ze is woedend. Ze kent haar eigenwaarde en wordt ziek van de seksistische grapjes die ze dag in dag uit te horen krijgt.’ Marcella Moreauxs ogen schitteren en om haar woorden kracht bij te zetten steekt ze een gebalde vuist in de lucht.

In de vorige column schreef ik dat het persoonlijke niet alleen publiek is, maar handelswaar voor sterren. De Mooiste Dag van Je Leven™ is een van de persoonlijke momenten die voor publiek vermaak gebruikt wordt. De roddelbladen trakteren ons op uitgebreide beschrijvingen van de bruiloft, van aanzoek, gastenlijst tot tafelsetting en afscheidscadeautje voor de gasten. Het moet de perfecte dag zijn, die de bruid al jaren aan het perfectioneren is. De bruiloft die niet voldoet aan dit plaatje is het recente huwelijk van Justin Timberlake en Jessica Biel. In deze bruiloft stond de bruidegom centraal. 

De Zuid-Afrikaanse Phumla is net klaar met haar voetbaltraining als ze een lift accepteert van twee mannen. Phumla kent hen. De mannen komen ook uit Soweto; een township net buiten Johannesburg. Samen met twee vriendinnen stapt ze in de auto. Wat volgt is een gruwelijk tafereel: Phumla en haar vriendinnen worden ontvoerd, een huis ingesleurd en een voor een verkracht. De reden van de aanval? De lesbische geaardheid van de vrouwen.

In dit tweede deel over het VOK, geeft Nella van den Brandt enkele kritische bedenkingen bij de verschillende uitdagingen waar deze feministische organisatie momenteel mee geconfronteerd wordt.

Sinds een aantal jaren staat het kritisch nadenken over de multiculturaliteit centraal bij vele feministische onderzoekers en vrouwenorganisaties. In het academisch en activistisch veld wordt gediscussieerd over de verzoenbaarheid van cultureel-religieuze diversiteit, feminisme en emancipatie. In West-Europese landen ligt de focus van deze discussies weliswaar vaak op de islam en moslims, maar ook op de culturele en religieuze tradities en achtergronden van andere migrantengroepen. Nella van den Brandts onderzoek richt zich op enkele Belgische Nederlandstalige feministische organisaties die vanuit een affirmatieve houding ten opzichte van cultureel-religieuze diversiteit en emancipatie nieuwe feministische praktijken uitbouwen.In dit artikel richt van den Brandt zich specifiek op het Vlaamse Vrouwen Overleg Komitee (VOK). Na een korte introductie op het traject dat het VOK omtrent deze cultureel-religieuze diversiteit heeft doorlopen, bekijkt ze in het tweede deel van deze reeks kritisch enkele nieuwe feministische pistes en uitdagingen voor het VOK – uitdagingen die overigens volgens van den Brandt ook gelden voor de vrouwenbeweging in haar geheel. [1]

Een aantal weken geleden hingen op verschillende plaatsen in Nederland ineens reclameposters van de Velthuis Kliniek, een Nederlandse kliniek voor plastische chirurgie. Op deze posters is een lachende blonde vrouw te zien in een blauwe jurk. Naast haar staat de tekst: ‘Waarom ik dit jurkje weer aan durf?’ Daaronder de boodschap: ‘Door een borstvergroting krijgen veel vrouwen meer zelfvertrouwen.’

In Nederland ben ik redelijk gewend aan vrouwelijk schoon om me heen. Zelden voel ik de behoefte om mijn hoofd mee te draaien met een passerende aantrekkelijke vrouw, of om haar na te staren. Hier in  Saoedi-Arabië betrap ik mezelf echter steeds vaker op het aanstaren van een vrouw. Maar

Woensdagochtend weten we eindelijk wie de 45ste president van de Verenigde Staten wordt. Hoewel de strijd om het presidentschap nog steeds een exclusief mannelijke aangelegenheid is – iets wat niet meteen zal veranderen nu duidelijk wordt dat Minister van Buitenlandse Zaken Hillary Rodham Clinton de Amerikaanse politiek binnenkort vaarwel zegt – is het niettemin toch de vrouwelijke stem die doorslaggevend zal zijn tijdens deze verkiezingen. De stemkeuze van vrouwen en minderheden bepaalde alvast de overwinning van Barack Obama in de race naar het Witte Huis in 2008. Hij kon namelijk rekenen op zo’n drieënvijftig procent van de vrouwelijke kiezers, in combinatie met een grote Afro-Amerikaanse achterban. Aangezien de keuze van etnische minderheden voor democratische kandidaten redelijk voor de hand liggend was en nog steeds is in het raciaal verdeelde Amerika, draaien de huidige presidentiële campagnes van zowel Barack Obama als Mitt Romney op dit moment voornamelijk om het paaien van (welbepaalde) vrouwelijke kiezers. Al heeft het wel tot het tweede presidentiële debat geduurd vooraleer Obama en Romney ook echt gendergerelateerde kwesties aanhaalden. Niettemin blijkt de vrouwelijke kiezer momenteel oppermachtig te zijn in het kiesproces, en dit is, gezien de erbarmelijke evolutie van vrouwenrechten en de huidige War on Women in de VS, best wel ironisch.

Hierbij het tweede deel van het feministische opiniestuk van Evelien Geerts over de Amerikaanse presidentsverkiezingen.