Vandaag drie films waarin een man de hoofdrol speelt. The Hunter, Stilleben en Skoonheid. Drie compleet verschillende onderwerpen en drie verschillende mannen, maar toch pak ik ze graag even bij elkaar. In The Hunter (Daniel Nettheim, 2011, Australië), de slotfilm van het festival volgen we Martin,

Van alle landen in Europa lijkt feminisme in Nederland het minst te leven. Hoe dat komt, daar ben ik nog niet achter. Het is niet zo dat feminisme alleen leeft in landen waar de situatie van vrouwen nog erg ongelijk is. In Zweden en IJsland, die het qua emancipatie een stuk beter doen dan Nederland, is het ´alive and kicking´.

“Al vijf jaar vrijgezel en geen seks? Dat meen je niet! Ben je al naar een dokter geweest om je hormonen na te kijken? Maar misschien heb je de juiste persoon nog niet ontmoet. Wil je dan geen kinderen? Heb je een traumatische seksuele ervaring meegemaakt als kind? Jij bent waarschijnlijk gewoon lesbisch. Ik kan je wel van gedachten doen veranderen, hoor. Het zal wel overgaan. Het is een fase. Ben je niet gewoon bang voor seks? Je hebt een goed orgasme nodig en dan komt het allemaal wel in orde. Ben je dan aangetrokken tot objecten of dieren? Masturbeer je tenminste?”

Wat is racisme en wie mag bepalen wanneer iets racisme is? Een gevoelig onderwerp waar midden jaren tachtig en begin jaren negentig een afdeling van de Universiteit Amsterdam, The Center for Race and Ethnic Studies, ook mee bezig was. Helaas werd de afdeling opgedoekt toen hun onderzoeken te dicht bij huis kwamen. Een van de wetenschappers van die afdeling, Prof. Dr. Philomena Essed, had toen net de term ‘alledaagse racisme’ geïntroduceerd waarmee ze liet zien hoe racisme in Nederland en de VS een genormaliseerde dagelijkse praktijk was geworden.[1] Na het tumult rondom Jackie lijkt haar onderzoek relevanter dan ooit.

Overal ter wereld zijn vrouwen betrokken bij strijd. Soms op heel persoonlijk niveau, soms op maatschappelijk niveau. Het komende jaar trek ik, Sinsia van Kalkeren, door de wereld, met een camper, en mijn vriend. Vanuit Utrecht, via Turkije, Iran en de Centraal Aziatische landen (als de internationale spanningen en de visa vereisten het toelaten) naar Mongolië. Tijdens deze reis ga ik op zoek naar verschillende vrouwen in verschillende landen om hen te vragen wat hun strijd is, en hoe zij deze voeren.

De Nederlandse regering gedoogt een partij die vrouwen het passief kiesrecht onthoudt én wil een wettelijk verbod op het dragen van boerka’s op straat. Hoe vallen deze zaken met elkaar te rijmen? Dat is een vraag die Mieke van der Burg als voorzitter van de Vereniging Vrouw en Recht (VVR) bezighoudt.

Ik geniet van mijn laatste weken bevallingsverlof. Eind augustus ben ik bevallen van een prachtige zoon, de tweede. De afgelopen weken zijn één grote hormoongedreven achtbaan geweest. Er is geen periode in mijn leven dat ik zo dicht bij het lichamelijke sta als na mijn bevallingen. Een kind krijgen is zoiets dierlijks.

Binnenkort gaan mijn vriendin en ik trouwen. Een jaar nadat het eerste huwelijk tussen paren van gelijk geslacht werd voltrokken. Nu we zelf de bewuste stap gaan zetten, merk ik hoe dankbaar ik ben dat er mensen zijn geweest die keihard gevochten hebben opdat wij onze liefde op deze manier kunnen bezegelen.

Cadeautjes kopen, gedichten schrijven, gekluns met surprises: de Sinterklaasavond wordt in Nederland groots gevierd. Het is een nationale feestdag waar jong en oud dol op zijn. Toch is Sinterklaas niet oncontroversieel. Elk jaar klinkt er wel ergens de kritiek dat zwarte piet racistisch is. Janneke Veger analyseert de zwartheid van piet en betoogt dat niet alleen kleur van piet, maar ook zijn onzijdige gender zijn lage status verklaart.

Internet is vanaf oktober de plek waar LOVER al haar kritische feministische analyses gaat delen. Is deze digitale transformatie de grootste uitdaging waar LOVER voor komt te staan? Twee redacteuren van LOVER gaan te rade bij mediakenners.

Het spreken over seksualiteit als iets dat bevrijd is in de jaren zestig, doet het wel eens vergeten: ook nu heerst er in Nederland een dominante seksuele moraal. Het huwelijk is weliswaar meer een uitzonderlijk feestje dan regel geworden, maar de sixties hebben zeker niet alle seksuele normen weggevaagd.

Op donderdag 17 November, 2011, overleed onze geliefde collega Saskia Wendelmoet Poldervaart, omringd o.a. door haar zoon Nik, dochter Sally en pleegdochter Manon. De meesten onder ons wisten al bijna drie jaar dat ze ongeneeslijk ziek was. Dankzij herhaaldelijke chemo kuren en bestralingen maar vooral vanwege haar levenslust en wilskracht is Saskia de afgelopen jaren echter met beide benen in de wereld blijven staan. Ze kon nog altijd volop genieten van haar kinderen en vrienden en bleef geïnteresseerd in de wereld om haar heen. Ook het wel en wee van de politicologie afdeling en de ontwikkelingen binnen gender studies aan de Universiteit van Amsterdam bleven gedurende de laatste paar jaar een dankbaar onderwerp van gesprek.