Lezen over seks is lekker. Het maakt me niet eens zoveel uit of het poëtisch is geschreven of plat; alles wat met seks, lichaam en intimiteit heeft te maken vind ik gewoon boeiend om te lezen. De lezer wordt meegenomen in fantasieën en gedachten waar hij of zij het niet mee eens hoeft te zijn; wat spannend en verrijkend kan zijn. Lezen is in wezen altijd een gedachtenexperiment waarbinnen het 'ondenkbare' mag worden verkend.

Sinds de legendarische Judith Butler in 1998 de ''Bad Writing Award' van het tijdschrift Philosophy and Literature kreeg, lijkt er weinig veranderd. Tijdens de onlangs in Amsterdam gehouden conferentie over “Sexual Nationalisms” beklaagden organisatoren zich over onbegrip bij de media. Ondertussen werd op het hoogste academisch niveau gediscussieerd over tot dusver nooit gesignaleerde –ismen, waarbij evenwel de emoties rond het spel van macht en uitsluiting hoog opliepen. Zingt het academisch feminisme zich los van de werkelijkheid?

Afgelopen donderdag publiceerde de Engelse Daily Mail een artikel genaamd ‘Dutch Delight’. Het stuk gaat niet over onaangepaste nuchterheid, zuinigheid of stroopwafels, maar over het levensgeluk van Nederlandse vrouwen. Volgens journalist Liz Jones is Nederland namelijk het walhalla van

Uit onderzoek blijkt dat Marokkaanse meisjes het in Nederland uitzonderlijk goed op school doen. Toch wordt er van deze vrouwen bitter weinig verwacht. Zowel de omringende Nederlandse omgeving als de Marokkaanse omgeving denkt dat deze meisjes hun latere leven als huisvrouw en moeder zullen slijten. Maar hoe zien zij hun eigen toekomst?

Het debat over vrouwelijkheid en mannelijkheid was bijna altijd een vrouwenzaak. Met opiniemakers en auteurs als Arie Boomsma, Stephan Sanders en Dylan van Rijsbergen lijkt daar verandering in te zijn gekomen. Stuk voor stuk mannen die hun mannelijkheid niet meer als vanzelfsprekend zien. Toch mist er iets in dit denken over man-zijn in de eenentwintigste eeuw, stelt Niels Vonberg, en wel het besef dat er aan het mannelijke lichaam betekenissen kleven.

Ooit zin gehad om in een museum de klodders opgedroogde verf van een schilderij aan te raken? Of met je hand over de contouren van een beeld te strijken? Neem de pindakaasvloer van Wim T. Schippers die nu in Boijmans is te zien … daar wil je toch minimaal een vinger in steken? Nee, toeschouwer, kijken doe je met je ogen, niet met je handen!

  'Das Ewig-Weibliche zieht uns hinan.' Zo klinkt de slotregel van Goethe’s Faust. Wat een wonderlijke paradox! Hoe kan iets dat zozeer ‘beperkt houdbaar‘ is, tegelijkertijd eeuwigheidswaarde bezitten? En wat heeft dat ‘Ewig-Weibliche‘ eigenlijk te betekenen? Met vrouw

‘Vrouwen hebben zoveel voorkeuren in het leven. Voor een bepaald huis, een bepaalde bank, bepaalde kleding. Waarom mogen ze geen voorkeur hebben voor een bepaalde baby?’ - Melanie (39) in ‘Volkskrant Magazine’, 12 februari 2010.Melanie had dus graag een meisje gewild. En toen kreeg ze een jongen. Nu zet ze alles op alles om alsnog een meisje te krijgen. Ze is niet de enige. Het magazine laat drie vrouwen aan het woord die bezig zijn met methodes om het geslacht van hun volgende kind te beïnvloeden.

De conferentie 'Sexual Nationalisms: Gender, Sexuality and the Politics of Belonging in the New Europe' die de UvA eind januari 2011 organiseerde besloeg twee dagen. De tweede dag bracht een buitengewoon fel debat, waarbij diverse gevoelige plekken kwamen bloot te liggen. Nella van den Brandt, die voor LOVER verslag legt van de conferentie, ziet hierin vooral een uitnodiging tot het blijven stellen van vragen en een voortdurende reflectie op de eigen positie en keuzes.

Op 27 en 28 januari 2011 vond de tweedaagse internationale conferentie Sexual Nationalisms: Gender, Sexuality, and the Politics of Belonging in the New Europe plaats aan de Universiteit van Amsterdam. Deze werd georganiseerd door het Amsterdam Research Center for Gender and Sexuality, UVA, en het Institut de Recherche Interdisciplinaire sure les Enjeux Sociaux, EHESS. Aan de vooravond van deze conferentie werd in de Amsterdamse Balie een stevig debat gevoerd tussen politici, publicisten en activisten over het seksueel nationalisme in de Nederlandse politiek en samenleving. Tot een pasklaar antwoord op het Nederlandse fenomeen van het opkomende seksueel nationalisme, waarin ‘de islam’ wordt beschouwd als een probleem bij het verdedigen van de recentelijk verworven rechten van vrouwen en homo’s, kwamen de discussanten tijdens het debat niet.

Aan de vooravond van de tweedaagse internationale conferentie over Sexual nationalisms die op 27 en 28 januari 2011 wordt georganiseerd door het Amsterdam Research Centre for Gender and Sexuality (i.s.m. UvA-Pride) vond in de Amsterdamse Balie een debat plaats over seksueel nationalisme in de multiculturele samenleving. De zaal was afgeladen vol en gespreksleider Jan-Willem Duyvendak zorgde ervoor dat uit het strak gestructureerde programma een bijzonder levendige discussie opbloeide. Een discussie waarin het laatste woord – gelukkig! - nog niet gesproken is.

‘When the bear comes to play, all the sluts come out.’ Het kan maar duidelijk zijn, we hebben het hier over sletten. Die ‘bear’, dat is de Dancing Bear, een stripact volgens het principe NMCF, ofwel Nude Male Clothed Female. Een op zich onschuldige fetisj waarbij mannen door hun naaktheid een tijdelijk ondergeschikte positie innemen ten opzichte van vrouwen. Andersom kan trouwens ook en varianten met representanten van hetzelfde geslacht natuurlijk ook. Als beide partijen er even geil van worden, zul je mij niet horen.