Aan de vooravond van de tweedaagse internationale conferentie over Sexual nationalisms die op 27 en 28 januari 2011 wordt georganiseerd door het Amsterdam Research Centre for Gender and Sexuality (i.s.m. UvA-Pride) vond in de Amsterdamse Balie een debat plaats over seksueel nationalisme in de multiculturele samenleving. De zaal was afgeladen vol en gespreksleider Jan-Willem Duyvendak zorgde ervoor dat uit het strak gestructureerde programma een bijzonder levendige discussie opbloeide. Een discussie waarin het laatste woord – gelukkig! - nog niet gesproken is.

‘When the bear comes to play, all the sluts come out.’ Het kan maar duidelijk zijn, we hebben het hier over sletten. Die ‘bear’, dat is de Dancing Bear, een stripact volgens het principe NMCF, ofwel Nude Male Clothed Female. Een op zich onschuldige fetisj waarbij mannen door hun naaktheid een tijdelijk ondergeschikte positie innemen ten opzichte van vrouwen. Andersom kan trouwens ook en varianten met representanten van hetzelfde geslacht natuurlijk ook. Als beide partijen er even geil van worden, zul je mij niet horen.

Eerder deze week verscheen op dit weblog het eerste deel van een artikel waarin LOVER redacteur Marije Janssen een aantal vooroordelen over sekswerk onderuit haalt. In dit tweede deel komt het beeld van de klant aan de orde: dat is toch een loser, zo'n vieze man in een trenchcoat? En ook de de stand van zaken omtrent de verbetering van de positie van sekswerkers door legalisering komt aan bod: is het terecht om te concluderen dat die is mislukt?

Sekswerk is een dankbaar onderwerp voor media. Omdat het altijd tot de verbeelding spreekt en de nieuwsgierigheid prikkelt, het is een onderwerp waar je in het alledaagse leven niet mee te maken krijgt, het is taboe. Nuances lijken in de berichtgeving minder van belang en zoals altijd: ‘sex sells’. Er zijn genoeg verhalen te verzamelen die als warme broodjes over de toonbank gaan. Zoals blijkt uit het lijstje links onderaan deze pagina, is er de afgelopen maanden wederom veelvuldig geschreven over de seksindustrie. Die stukken leveren niet veel nieuwe inzichten op over het beroep van sekswerker. Dat is jammer, want de huidige inzichten die rondgaan zijn niet erg accuraat. Ze zijn gebaseerd op bestaande stereotypes en misverstanden die maar niet willen wijken. In dit stuk zal ik enkele van deze stereotypes en misverstanden onderuit halen en toelichten.

De afgelopen dagen kwam een aantal kranten met het korte bericht dat Nepal, met het oog op de komende volkstelling in mei, een derde categorie voor de sekseregistratie in het leven geroepen heeft. Die zou, volgens de berichtgeving, “vooral bedoeld zijn voor transgenders”. Uniek in de wereld, voor velen tot de verbeelding sprekend, en toch klinken in Nederlandse transgender kringen ook kritische geluiden.

Na een onbedoelde radiostilte pakken we Elma Drayer’s Verwende Prinsesjes weer op. Het zesde hoofdstuk gaat over de recente hype rond de seksualisering of pornoficatie van onze samenleving. Met haar niet te evenaren talent voor het kiezen van het juiste citaat om een publicatie of een wetenschappelijk

Lekker is dat! Doe je als vrouw enorm je best je te laten gelden in de schilderkunst, beeldhouwkunst, literatuur, fotografie, architectuur, het theater, noem maar op, ten koste van een gemakkelijk en overzichtelijk burgerlijk leven waarbij je niemand, maar dan ook niemand voor het hoofd stoot, en dan wordt je werk simpelweg weggevaagd door de heren geschiedschrijvers. Tenminste, dat is vele ondernemende, initiatiefrijke, creatieve, buitengewone vrouwen overkomen.

In 2003 riep sex postive feminist Annie Sprinkle 17 december uit tot International Day to End Violence Against Sex Workers. Een dag waarop degenen die slachtoffer zijn geworden van geweld worden herdacht. Nu, zeven jaar later worden over de hele wereld manifestaties georganiseerd om te herdenken, samen

Tijdens de VN-klimaatonderhandelingen in Cancun zijn er veel vrouwen- en genderorganisaties die proberen te zorgen dat vrouwen meer betrokken worden bij plannen om klimaatverandering tegen te gaan. Want dat gebeurt nu veel te weinig, vinden ze. De genderbenadering in het VN-proces is niet sterk, pas de laatste paar jaar wordt de essentiële invloed van vrouwen erkend en meegenomen. Zij worden vaak extra zwaar getroffen door klimaatverandering én tegelijkertijd kunnen zij een cruciale rol spelen in de oplossingen. Daarnaast is er nog een derde reden waarom het betrekken van vrouwen in klimaatplannen heel belangrijk is: het kan kansen bieden voor hun emancipatie.

Gisteravond 2 december vierde Aletta Instituut voor Vrouwengeschiedenis (voorheen het IIAV) haar 75-jarig jubileum. De bijeenkomst in het Cobra-museum te Amstelveen werd bijgewoond door ongeveer tweehonderd genodigden, die een zeer afwisselend programma kregen aangeboden. Wat daarbij het meest opviel was dat geschiedenis voor Aletta niet een zaak is van het verleden, maar van het hier en nu en van de toekomst. Bij deze gelegenheid werd voor het eerst de Aletta van Nu prijs uitgereikt en lanceerde het instituut een nieuw project, Lines into the future. LOVER feliciteert Aletta en biedt een korte impressie van de avond.

Als we het aantal overgebleven bitterballen op de schaal bij feministische borrels tellen, dan lijkt het een uitgemaakte zaak: er is een correlatie tussen feminisme en het niet eten van vlees. Toch houdt de vrouwenbeweging zich verre van de beweging voor dierenrechten, en vice versa. Onterecht, betogen ecofeministen en zorgethici.

Women on top heeft ze spottend deeltijdfeministen genoemd. Vrouwen met een parttime job. Ook hoogleraar Evelien Tonkens kijkt bezorgd naar de hoeveelheid vrouwen die de handdoek in de ring van de prestatiemaatschappij gooien en vrede hebben met een klein baantje. Dat terwijl de feminisering van de arbeidsmarkt juist meer kansen voor vrouwen biedt.