Ook zonder over profetische gaven te beschikken durf ik te zeggen dat ik het nu volgende stukje van tijd tot tijd weer bovenaan het LOVER-log kan zetten. Het had er kunnen staan toen de media bol stonden van verontwaardiging over het idee dat er theaterstoelen alleen voor vrouwen zouden bestaan. Of toen onze overheid besloot inburgeringsgroepen voor vrouwen te gaan verbieden. Nu staat het er omdat de Gemeente Den Haag het gescheiden zwemmen niet langer wil toestaan. Keer op keer zijn moslimvrouwen de dupe van dubieuze voorvechters van de gelijkheid tussen mannen en vrouwen.

Onder dit motto organiseerde Transgender Netwerk Nederland zaterdag 21 november 2009 in Utrecht de vijfde Transgender Gedenkdag in Nederland. Travestieten, transseksuelen, (gender)queers, lesbo’s, feministen, ouders, biseksuelen, homo’s, vrienden en sympathisanten uit vele richtingen kwamen bij elkaar om stil te staan bij de gewelddadige dood van 160 transgenders, die het afgelopen jaar wereldwijd het leven lieten vanwege hun anders-zijn. Daarnaast werd aandacht gevraagd voor de positie van transgenders in eigen land, want daaraan valt nog veel te verbeteren.

Het was een roerige avond in Pakhuis de Zwijger waar op maandag 16 november het onbehagen van de man centraal stond. Er is meer onbehagen dan men wellicht zou denken en dat leek zich deze avond vooral tegen de ‘traditionele’ man te keren. Aanleiding voor het thema van de Women INC talkshow was de presentatie van het nieuwe boek filosoof en publicist Dylan van Rijsbergen ‘Het onbehagen van de man’. Op de vraag van moderator Ruben Maes wat het onbehagen precies inhoudt lijkt een eenduidig antwoord onmogelijk, het publiek leek uitgesproken verdeeld over het onderwerp.

Wendi Dragonfire richtte een vrouwenkarateschool op met vestigingen in Nederland en Berlijn. Een school die vrouwen traint in 3 disciplines; Shuri Ryu karatestijl, Modern Arnis (Filippijns stokvechten) en zelfverdediging. In november bestaat de school in de Amsterdamse Pijp 25 jaar. Tijd voor een jubileum en een interview met de oprichtster. Het begon allemaal met haar wens om een plek te hebben waar vrouwen karate konden beoefenen.

Het was volle bak in de zaal van de Balie in Amsterdam waar Mama Cash haar ‘Rights not Rescue!’ debat organiseerde over de rechten van sekswerkers in Nederland en daarbuiten. Ook het publiek was een weerspiegeling van deze internationale insteek, vanuit o.a. Groot-Brittannië en Frankrijk waren bezoekers op dit debat afgekomen.

Boekwinkel Savannah Bay vierde op 7 november haar zilveren jubileum. LOVER vierde mee en laat je delen in de feestvreugde.

De Taskforce Deeltijd Plus onder voorzitterschap van Pia Dijkstra presenteerde recent twee onderzoeken waaruit blijkt dat vrouwen niet meer uren willen werken maar wel ambitie hebben. Alleen is de ambitie niet gericht op een carrière maar vooral op het privé leven.

Wie kan Marieke Stellinga tegenspreken als zij constateert dat de ambities van het merendeel van de Nederlandse vrouwen niet verder rijken dan een deeltijdbaan? En wie geeft hen ongelijk, zolang er in de privé-sfeer geen echte ruimte is voor die ambities? Maar dat het glazen plafond een mythe is en quota voor vrouwen in topfuncties onzinnig, is daarmee allerminst bewezen. Wat deze week wél bewezen is, is hoe laag dat glazen plafond op de economische faculteit van de Universiteit van Amsterdam ligt.

Afgelopen week maakte Opzij in het Amsterdamse Pakhuis De Zwijger bekend wie de 100 machtigste vrouwen van Nederland zijn. Nanda Suwargana woonde de feestlijkheden bij en doet daarvan een luchtig verslag. Geniet mee!

Op 10 oktober vond in Antwerpen het Stout(st)e Dromen Festival plaats. Een dag, avond en nacht werd op alle mogelijke manieren gevierd dat het Vlaamse feministische collectief FC Poppesnor vijf jaar bestond. Oprichtsters Sara S’Jegers en Diny van Beylen boden vijf jaar lang een podium om feministische onderwerpen onder de aandacht te brengen. Hun werk bleef zeker niet onopgemerkt, in 2009 deden zij meer dan ooit van zich spreken met een debat met de feministische veteranen Anja Meulenbelt en Ida Dequeecker, maar ook door BOEH (Baas over eigen hoofd) waarmee ze onvermoeibaar actie voeren tegen het hoofddoekverbod in België.

Dit weekend wordt voor de tweede keer de Nationale Coming Out Dag gevierd. Een betrekkelijk nieuw fenomeen dus. We waren toch al trots (Gay Pride) en we keerden ons toch al tegen homofobie (International Day Against Homofobia)? Emancipatie is nooit af en een grotere zichtbaarheid van holebi’s zal er misschien ooit toe leiden dat hetero niet langer als vanzelfsprekend de “default setting” is. Want hoe voelt dat en hoe werkt dat?

Deze maand is zowel in ons land als in België het debat over de hoofddoek weer opgelaaid. De gemoederen raakten behoorlijk verhit. Niet alleen op talloze weblogs, maar ook in de kranten en tenslotte in de Tweede Kamer, waar Wilders voorstelde belasting te gaan heffen op het dragen van een hoofddoek. De gotspe! Aan de andere kant van onze zuidgrens neemt de discussie, na het van kracht worden van een hoofddoekverbod op Antwerpse middelbare scholen, een veel urgenter vorm aan.