Toen deze zomer op haar heetst was schreef Oog, het tijdschrift van het Rijksmuseum te Amsterdam, een publieksverkiezing uit: Oog voor naakt. Op een speciaal voor dit doel ontworpen website waren 69 ‘naakten’ van Nederlandse kunstenaars bijeengebracht, waaruit gekozen kon worden. De rol die man/vrouwverhoudingen hierbij speelden gaven uw webredacteur stof tot nadenken.

De setting is een groot reclamebureau aan het begin van de jaren zestig: er wordt veel gerookt, gedronken en ook wel gewerkt. Ik heb het over de Amerikaanse serie Mad Men. De hoofdrolspelers zijn overduidelijk de mannen, vrouwen hadden vaak een ondergeschikte functie. Wat ik mij afvraag na het zien van het complete eerste seizoen is: hadden de rollen niet beter omgedraaid kunnen worden?

Een echtpaar in Zweden heeft besloten hun kind, inmiddels twee en een half jaar oud, zo gendervrij mogelijk te laten opgroeien. Daarom weigeren zij de buitenwereld informatie te verstrekken over de biologische sekse van hun kind. Naar eigen zeggen is hun motivatie gebaseerd op de feministische gedachte dat gender een sociale constructie is. Over de gevolgen van deze keuze voor het kind wordt door buitenstaanders zeer verschillend gedacht.

‘Ik ben ijsinpakker, worstophanger en constructiebankwerker geweest’, vertelt Jan Marijnissen, partijvoorzitter van de SP, vanaf een beeldscherm aan mensen die de tentoonstelling Jan Marijnissen en de meisjes van de fabriek bezoeken. Deze bezoekers komen uit het oosten of zijn daar naar afgereisd, want de tentoonstelling vindt plaats in de TwentseWelle in Enschede. In deze tentoonstelling draait het om de omstandigheden van fabrieksarbeiders in de jaren 1900-1950, en dan voornamelijk om die van vrouwen. ‘Het leven van een arbeider gaat niet over rozen’ leren we van de voormalig worstophanger.

De zomer is nog geen twee weken oud, maar belooft als het aan WOMEN Inc. ligt warm en zwoel te worden. Met de thema-avond Vrouw en Seks sluit de organisatie dit seizoen van WOMEN Inc. talkshows af.

Vorige week was ik voor een intake bij de bloedbank: ik wil donor worden. Homomannen mogen het niet, maar ik wel dus ik dacht, kom, voor de wetenschap en de medemens. Ik had een formulier ingevuld, waarin ik kon aangeven dat ik ben getrouwd, en ook met wie. Eerlijk als altijd, heb ik dat naar waarheid ingevuld. Ik was er ook wel trots op. Wie had dat ooit gedacht, ik, getrouwd. Haha. Dat had ik beter niet kunnen doen. In het vervolg ben ik mijn ‘meisjesnaam’ kwijt.

Het lijkt wel afgesproken: niet alleen de nieuwste LOVER gaat erover, ook in de Openbare Bibliotheek Amsterdam (OBA) is er aandacht voor de damesliefde. Van 5 juni tot 9 augustus kun je daar gratis een expositie bezoeken van fotografe Marian Bakker. Zij heeft in de jaren ’80 en ’90 het lesbische leven op de lens gevangen.

Al meer dan een week lang zijn de protesten naar aanleiding van de omstreden verkiezingsuitslag in Iran wereldnieuws. De reacties van de zittende regering op de demonstraties worden wereldwijd met verontwaardiging begroet. De rol van nieuwe media als Twitter en Facebook bij het in gang houden van de tegenbeweging kan op enthousiasme rekenen. Shahrzad News vestigt onze aandacht op het aandeel van Iraanse vrouwen in het straatprotest.

Afgelopen zaterdag was voor de hele HLBTQ-beweging een dag waarop ‘zichtbaarheid’ even niet een onderwerp van discussie was, maar iets wat massaal en vrolijk gebeurde. LOVER wilde daarbij niet achterblijven en presenteerde haar lesbische themanummer op de roze infomarkt.

Na twee bevallingen en, zo staat er op de cover van People Magazine “een ‘angstaanjagende’ foto van haar op het strand”, was ze het zat: ze besloot af te vallen. Ik heb het over de Amerikaanse actrice Melissa Joan Hart, die trots meldt op de cover dat ze haar figuur weer terug heeft.

Fairfax High, een middelbare school in Los Angeles, heeft dit jaar een mannelijke prom queen. De 18-jarige Sergio Garcia besloot zich kandidaat te stellen, niet als king, maar als queen. Een grote groep meisjes steunde zijn kandidatuur en hij werd gekozen. De campus gonst van gender-talk.

Laatst vertelde iemand Alana Proctor dat ze met opzet niet uitgenodigd was voor een debat over de positie van jonge allochtone vrouwen, omdat ze daar met haar ‘lesbisch verhaal’ zou komen. ‘Ben ik dan geen vrouw?’, zo vroeg Alana zich af. ‘En ben ik dan niet zwart?’ Een pleidooi voor het bestrijden van seksisme, racisme en homofobie in hun verwevenheid.