‘This is what a feminist looks like'

de rubriek waar LOVER feministische prominenten aan het woord laat over feministische mannen

Binnenkort gaan mijn vriendin en ik trouwen. Een jaar nadat het eerste huwelijk tussen paren van gelijk geslacht werd voltrokken. Nu we zelf de bewuste stap gaan zetten, merk ik hoe dankbaar ik ben dat er mensen zijn geweest die keihard gevochten hebben opdat wij onze liefde op deze manier kunnen bezegelen. Een van de grootste voorvechters van het ‘homohuwelijk’ was Boris Dittrich. Destijds Tweede Kamerlid voor D66 en nu advocacy director seksuele minderheden bij de internationale mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch. Een paar jaar geleden ontmoette ik hem voor het eerst in het ochtendprogramma Goedemorgen Nederland waarin ik hem interviewde over zijn boek ‘Elke liefde telt’. In dat boek vertelt hij over zijn ontmoetingen met homo’s, lesbo’s, biseksuelen en transgenders uit de hele wereld die worden mishandeld, verkracht, gestraft en met de dood bedreigd vanwege hun geaardheid. In ruim tachtig landen is homoseksualiteit namelijk nog altijd strafbaar en in zo’n acht landen staat er zelfs de doodstraf op.

Deze persoonlijke verhalen heeft Boris in het boek opgetekend. Vervolgens heeft hij regeringsleiders geconfronteerd met het feit dat er schending van mensenrechten in hun land plaatsvindt. Geen gemakkelijke opgave, want in bijna alle Afrikaanse en Arabische landen wordt homoseksualiteit als Westerse uitvinding gezien, waarmee het bestaan ervan glashard wordt ontkend. Gelukkig wordt er met kleine stapjes ook vooruitgang geboekt; wetten die homoseksualiteit strafbaar stellen worden gewijzigd. Daarmee heb je nog niet meteen een hele cultuur veranderd, maar het is een eerste aanzet.

Ik was diep geraakt door de verhalen van Boris en de passie waarmee hij niet zonder gevaar voor eigen leven strijdt voor gelijke rechten voor seksuele minderheden. Na de uitzending zei ik tegen hem: 'Als ik ooit iets voor jou kan betekenen moet je me bellen.' Na een jaar ging de telefoon. Human Rights Watch Nederland zou haar kantoor openen en aan mij de vraag of ik het Annual Dinner wilde presenteren. Human Rights Watch is volledig onafhankelijk en neemt geen geld aan van overheden en bedrijven. Helden als Boris moeten dus betaald worden door betrokken bemiddelde particulieren. Voordat ik Boris ontmoette, had ik, net als veel van mijn generatiegenoten, niet de behoefte de barricades op te gaan of mijn geaardheid heel expliciet te maken. Ik ervaar het zelf als heel natuurlijk en wilde het daarom juist op die manier uitdragen. De discussie ging mij wel aan, maar ik voelde me niet betrokken bij het gevecht. Boris heeft mijn ogen geopend wat betreft het belang een voorvechter te zijn, omdat er nog zoveel te bevechten valt. Wereldwijd maar ook dichtbij huis. In Nederland zijn er nog steeds ambtenaren die weigeren mijn vriendin en mij te trouwen. In ons land is gevochten voor deze wet en, ondanks dat deze tien jaar geleden al is aangenomen, mag men ervan afzien deze uit te voeren. Je zou toch spontaan je tuinbroek uit de kast trekken en je okselhaar laten staan? Ik ben trots op de mensen die dit voor ons hebben gedaan en besef maar al te goed dat ook wij onze stem nog moeten laten horen. Bij deze. Hooggehakt en in witte jurk zullen wij op onze trouwdag Boris Dittrich en de zijnen danken. Zo zullen ook wij tijdens onze ceremonie een signaal afgeven in de hoop stap voor stap onze cultuur te veranderen. Elke liefde telt namelijk en zal alles overwinnen, hoe lang het gevecht ook moge duren.