ALTERNATIEVEN VOOR DE KAPITALISTISCHE NATIESTAAT

En de context waarbinnen ze gecreëerd kunnen worden

Je moet wel heel blind zijn om niet te onderkennen dat de gewelddadig gepolariseerde tijden waarin we leven alles te maken hebben met de almacht van het neokapitalisme. De torenhoge ongelijkheid die wereldwijd enkel toeneemt toont onomstotelijk hoe groot het falen is van de kapitalistische patriarchale natiestaat - en het debat eromheen verstomt niet, integendeel, de roep om alternatieven wordt alleen maar sterker. Vandaag bij LOVER aandacht voor twee van die alternatieven.

Als eerste het Uruguay van José Mujica, post-Mujica. Want de oud-revolutionair die faam verwierf als de armste president ter wereld beëindigde onlangs zijn ambtstermijn. Hoe is zijn liberale antikapitalistische experiment verlopen en welke resultaten heeft het opgeleverd? The New Republic wijdde er een bijzonder interessante analyse aan, die Mujica-fans misschien in de eerste instantie tegen de borst stuit, maar ook voor hen alleszins de moeite waard is om uit te lezen. Het beleid van Muijca heeft namelijk helaas minder concrete resultaten opgeleverd dan menigeen die de wereld graag rechtvaardiger ziet lief is. Maar, zo stelt Eve Fairbanks van The New Republic, misschien zijn de concrete beleidsresultaten ook niet waar de waarde van Uruguay’s oud-president op getoetst moet worden. Okay, hij is misschien niet de door de wol geverfde politicus die dingen gedáán kreeg, maar als inspirator en symbool van empathie voor de armen is zijn waarde ook nu nog onschatbaar. Muijca’s strijd tegen het kapitalisme kan volgens Fairbanks enkel beoordeeld worden binnen de context van het hedendaagse Uruguay. ‘It’s a pattern,’ zegt ze, ‘We keep creating saviors whom we expect to single-handedly restore lost values. Then we lash out at them when they inevitable fall short.’ Muijca’s ruimte om te handelen werd altijd al gedicteerd door de beperkingen van het geglobaliseerde financiële systeem, dat eist dat een president corporate gelden genereert om zijn land economisch stabiel te houden. Lees er meer over in ‘Jose Mujica Was Every Liberal's Dream President. He Was Too Good to Be True.’

De beperkingen die Muijca had bij het opnieuw vormgeven van Uruguay zijn niet aanwezig bij het sociale experiment aan de rand van Syrië. De redenen daarvoor zijn natuurlijk een humanitaire tragedie. Sinds het uitbreken van de burgeroorlog in Syrië die een wereldwijde brandhaard werd, kent het land geen enkele stabiliteit meer, laat staan een economische. En het gebied in kwestie is de voornamelijk Koerdische regio aan de noordkant van Syrië tegen de grens van Turkije en Noord-Irak. Op dit kruispunt van de dictatuur van Syrië, de Turkse vijandigheid ten aanzien van een Koerdische staat, en de collectieve bloeddorstige waanzin van IS, wordt gewerkt aan een maatschappelijk experiment dat zijn weerga niet kent. In de regio Rojava leggen de Democratische Unie Partij (PYD) en de Koerdische Nationale Raad (KNC) momenteel namelijk de grondslagen voor een Occupy-vriendelijke anarchistisch-feministische maatschappij, die de natiestaat voorbij gaat in ruil voor een hoger ontwikkeld systeem dat de naam Democratisch Confederalisme draagt. De architect van dit systeem is Abdullah Ocalan, die stelt dat ecologie en feminisme de twee fundamenten zijn waarop het Democratisch Confederalisme rust. In de mainstream media is – hoe voorspelbaar – weinig aandacht voor dit ongekende experiment met de organisatie van een maatschappij. In onze westerse media horen we hoogstens over de YJP, de volledig vrouwelijke paramilitaire troepen die de legers van IS en Syrië met zoveel succes bestrijden. Het was de YJP, samen met haar mannelijke tegenhanger YJG, die de Yazidische vluchtelingen wist te bevrijden waar de rest van de wereld faalde. Het was de YJP die de stad Kobani succesvol tegen een enorme overmacht aan IS-strijders verdedigde. Maar ‘NBC, the Guardian and even Marie Claire have all covered the YPJ's bravery without even paying lip service to the ideology that makes it possible,’ stelt Gareth Watkins van CVLT Nation dat gelúkkig wél uitgebreid ingaat op wat gerust een van de grote verhalen van deze tijd genoemd mag worden. Want ‘Despite all the obstacles facing them, the people of Rojava are, right now, the only large-scale movement on the entire planet implementing a real, working alternative to the state and capitalism.’ Lees er meer over in ‘Anarchists vs. ISIS: The Revolution in Syria Nobody’s Talking About’.