America’s War on Women: Deel 2.

Enkele feministische reflecties naar aanleiding van de nakende Amerikaanse presidentsverkiezingen.

Hierbij het tweede deel van het feministische opiniestuk van Evelien Geerts over de Amerikaanse presidentsverkiezingen.

War on Women II. And America's next president should be...

Stel nu dat de Amerikaanse vrouwelijke kiezer toch al deze voorgaande hindernissen overwint, op wie zou ze dan het beste stemmen, wil ze haar rechten niet verliezen? Hoewel het evidente antwoord hier Obama is, kan het zeker geen kwaad om de genderretoriek en houding tegenover vrouwenrechten bij beide kandidaten nog eens onder de loep te nemen.

…Mr. Romney?

Mocht Mitt Romney verkozen worden, dan zal hij er waarschijnlijk alles aan doen om zijn conservatieve achterban tevreden te houden. Dit bleek ook al tijdens de presidentiële campagne waarin zijn standpunten langzamerhand radicaler werden; wat hem overigens de bijnaam van “Flip-Flop” Romney opleverde, omdat hij constant veranderde van mening aangaande vrouwenrechten. Zoals de zaken er nu voor staan, zal Romney als president Roe v. Wade terugdraaien en het federale budget blokkeren voor Planned Parenthood, de non-profit organisatie die strijdt voor reproductieve rechten en seksuele opvoeding.

Daarnaast maakte Romney ook niet echt een goede beurt met z’n binders full of women-opmerking, waarmee hij kenbaar wou maken dat hij als voormalig gouverneur van Massachusetts actief naar vrouwelijke medewerksters voor zijn kabinet zocht. Alleen had hij in de plaats van dit paternalistische en licht surrealistische antwoord – wie spreekt er nu over vrouwen alsof ze in dossiers geklasseerd kunnen worden?  – beter minder ontwijkend geantwoord op de vraag wat hij als president zou doen om de loonongelijkheid tussen mannen en vrouwen te veranderen. Overal ter wereld voelden feministen zich ontzettend geschoffeerd door de genderinsensitieve attitude van Romney, wat dan weer een hele reeks hilarische internet memesopleverde.

…Mr. Obama?

Wat Barack Obama betreft: de media hebben hem er alvast niet van kunnen beschuldigen een radicale feminist te zijn – zoals ze dat destijds bij “Pantsuit” Hillary uiteraard wel deden. Obama haalde niettemin tijdens zijn eerste presidentstermijn vaak feministische kwesties aan, zoals het belang van het doorbreken van het glazen plafond en de dubbele shift die werkende moeders vaak moeten ondervinden. Ook op het vlak van gezondheidszorg voor vrouwen heeft hij veel bereikt.

Maar het heeft tijdens deze campagne toch lang geduurd eer hij zich expliciet durfde labelen als een voorstander van vrouwenrechten. Het leekt wel of Obama wachtte om zich als progressief te outen om louter en alleen Romney een hak te zetten. Zo sprak hij zich redelijk laat uit als voorstander van het homohuwelijk en accentueerde hij pas zijn vrouwvriendelijke beleid nadat Romney zijn standpunten rond abortus en reproductieve gezondheid had meegedeeld. Zijn website The Life of Julia, waar Obama op het fictieve levensverhaal van Julia focust, past helemaal in deze strategie: door de concrete uitwerkingen van het vrouwonvriendelijke beleid van Romney op het leven van Julia te tonen, die helaas wel enkel de blanke Amerikaanse middenklasse vrouw representeert, zet Obama zijn eigen sociaalbewuste beleid, inclusief Obamacare, in de verf. Hoewel Obama’s feministische houding bij momenten dus een tikkeltje te strategisch overkomt, is hij wel de enige presidentskandidaat die Roe v. Wade door en door zal blijven steunen en daarnaast andere genderkwesties niet uit het oog zal verliezen.

America’s War on Women: to be continued?

Barack Obama blijkt volgens de laatste polls inderdaad meer vrouwelijke stemmen te halen dan Mitt Romney. Maar zelfs als Obama daadwerkelijk straks al die stemmen krijgt, dan nog staan de VS, dankzij de republikeinse meerderheid in het Huis van Afgevaardigden, op feministisch vlak nog zware tijden te wachten. America’s War on Women is dus nog niet meteen afgelopen…