Cool vet

Terwijl poststructuralistische academicae gebogen over hun boeken verder filosoferen over het lichaam als sociale constructie en het intermenselijk contact (zelfs als het om seks gaat) zich steeds meer in een virtuele wereld afspeelt, blijkt een bescheiden vetrolletje aan een vrouwenlijf opeens grote nieuwswaarde te hebben. Van de Golden Gate Bridge tot het Statue of Liberty steeg een gejuich op, toen Glamour een bijna-naakt foto van ‘plus-size’ model Lizzie Miller publiceerde.

Op pagina 194 van het septembernummer van de Amerikaanse Glamour prijkt bovenstaande foto van de 20-jarige Lizzie Miller, model voor een realistischer damesmode. Zij meet 1 meter 83, weegt 82 kilo en zoekt haar kleding in het rek 42-44. Daarmee valt zij beslist niet in de categorie van de ‘skin-and-bones’ modellen, die tot veler ongenoegen het algehele beeld in de modebladen domineren. De foto begeleidt een artikeltje over ‘zelfvertrouwen’, dus de moraal is meteen duidelijk: ook met een gemiddeld vrouwenlijf is de kans op een positief zelfbeeld niet helemaal verkeken.

Deze boodschap kwam voor veel Amerikaanse vrouwen als regen op een verdroogde akker. Glamour werd overstelpt met positieve reacties. Eindelijk een vrouw met een lijf als het mijne op de pagina’s van een glossy! “Jou willen we op de cover!” klonk de roep van duizenden fans. Hoofdredacteur Cindi Leive schrok er niet voor terug in een televisie-interview te verklaren dat hiermee de terreur van het naar anorexia neigende vrouwbeeld is verbroken. We kunnen opgelucht adem halen.

Wat hierbij evenwel compleet buiten beeld blijft, is dat Lizzie Miller als model misschien enkele kilo’s boven het maaiveld uitsteekt, maar als vrouw nog altijd heel gemiddeld, ik zou bijna zeggen ‘normaal’, is. En wat is normaal in een werkelijkheid waarin een ideaal of zelfs maar gemiddeld lijf eerder uitzondering is dan regel? Maar dat wij ons aan die werkelijkheid zouden spiegelen in plaats van aan wat de media bieden, is in de hedendaagse beeldcultuur allang geen realiteit meer. De kans dat wij daarvan losraken en met open ogen naar de oneindige diversiteit van elkaars lichamen zullen kijken, lijkt me erg gering.

Daarom: ik snap dat gejuich wel, wanneer een glossy als Glamour voor een keertje breekt met het gewone beeld van lang en slank. Mogen ze best vaker doen. Maar ik word pas echt blij als ik langs mijn salontafeltje loop en mijn oog valt op het laatste nummer van onze vaderlandse lesbische glossy pagina 18, dan ga ik juichen.

De foto is eigendom van Sony.