Een open brief aan mijn collega's in de seksindustrie

Foto Yvette Luhrs

Content warning: geweld

Het was een hectische week.Eerst een burgerinitiatief van radicale christelijke jongeren dat na 6 jaar het benodigde aantal handtekeningen behaalde, het erop volgende mediacircus en toen het nieuws dat een oud-PROUD bestuurslid het burgerinitiatief als ervaringsdeskundige “steunt”. Het was bijna ondraaglijk veel, maar we moeten het echt hebben over hoe we hier als gemeenschap op reageren.

Bubbles

Ik heb getwijfeld me uit te laten over mijn voormalig medebestuurder en oud collega Bubbles. Maar omdat ik insinuerende uitspraken over haar geestelijk welzijn en een huidig gebrek aan vrije wil lees, voel ik als oud-voorzitter de verantwoordelijkheid te reageren.

Ik vind dat iedereen recht heeft op diens eigen persoonlijke verhaal, ook als het perspectief op dat verhaal door te tijd heen verandert of wanneer het mij niet aanstaat. Wanneer iemand zich inzet voor een lobby die aantoonbaar schadelijke consequenties heeft voor mensen die werkzaam zijn in de seksindustrie kunnen we dat inhoudelijk en beargumenteert bekritiseren. En dat zouden we ook moeten doen, vind ik.

Ik herinner me Bubbles als een sekswerker die zei haar werk uit noodzaak te kiezen. Ze strijdde specifiek voor de zichtbaarheid van een groep die vaak binnen de publieke discussie als onzichtbaar en monddood wordt geclaimd. Voor PROUD en op eigen titel verwoordde ze de stem van de niet-blije sekswerker die wél veilig wil werken. Ik was trots om met haar bestuur te voeren en ik was ook blij toen zij een organisatie vond, waarmee ze het aandurfde een nieuwe stap in haar persoonlijke ontwikkeling te gaan maken.

Aan het einde van de dag proberen we allemaal te overleven. We creëren allemaal een narratief  waarin we met onszelf verder kunnen. We kiezen gemeenschappen waar we hopen het veiligst te zijn en waar we geloven dat onze identiteit het meest behouden blijft. Dat is de zeggenschap die we hebben over onszelf. En ik schaam me voor collega’s én oud-collega’s die dat principe ondermijnen.

Collectieve angst

De afgelopen dagen heb ik bedroefd de sociale media, WhatsApp-groepen en verslaggeving rondom de demonstratie aanschouwd. Zelden las ik zo vaak de naam van een haatzaaiende anti-sekswerk organisatie als in de berichten van collega’s en in de persuitingen van mijn eigen belangenbehartiger.

In interviews zag ik hoe verschillende sekswerkers keer op keer de retoriek van abolitionisten gebruikten om zich te verdedigen. Daarbij ondoordacht andere sekswerkers onder de bus duwend. De anti-sekswerklobby gedraagt zich als tiran. Heers en verdeel. En mijn gemeenschap leek er in bosjes voor te vallen. Uitspraken die stellen dat “kwetsbare sekswerkers gecontroleerd moeten worden”, “mensenrechten samengaan met belasting betalen” of dat “mensenhandel aan willen aanpakken leidt tot het straffen van de goede” is koren op de molen van bedenkers van wetten die ons niet als volwaardig zien en van de anti’s die roepen dat de zichtbare sekswerkers niet solidair zijn met slachtoffers van misdrijven.

Begrijp me niet verkeerd. Ik voel ook de woede, de pijn en het verdriet. Maar in de publieke ruimte hoorde ik vrijwel niets van waar het volgens mij het écht over gaat: onze collectieve angst voor de dreiging van nog meer geweld. Geweld waar we vaak met elkaar over spreken en waar iedereen die werkzaam is in de seksindustrie onder gebukt gaat.

Het worden overvallen door traumatiserende politiecontroles. Het wringen in onmogelijke bochten om te voorkomen dat je kinderen om jouw werk gepest worden. De procedures tot huisuitzetting. De chauffeurs die ’s nachts op weg naar huis oneerbare voorstellen doen. De klant die zich niet aan je grenzen houdt, en vervolgens het geen aangifte doen omdat je geen vergunning kreeg. De gewelddadige partner die het huis kort en klein slaat als je te enthousiast over je werkdag vertelt. Alleen nog werken met een manager omdat je eerder dagenlang op een onbekende werkplek werd gekidnapt. Niet weg kunnen bij de man die je dwingt te werken omdat je ervan overtuigd bent dat je als “hoer” nergens meer welkom bent. Dat je niet meer naar je familie kunt na een aangifte van financiële uitbuiting, omdat het OM je publiekelijk outte als sekswerker. Of wanneer je vier jaar moet wachten totdat een rechter vindt dat er niet genoeg bewijs is van huiselijk geweld, verkrachting, uitbuiting en dwang, maar dat de dader nog wel zeggenschap heeft over jouw kind.

Dit is de wereld waarin wij, mensen die werkzaam zijn in seksindustrie, leven. En dit is precies wat een Zweeds, “Nordic” of welk “End Demand” model dan ook, zal vergruwelijken. Het criminaliseren van klanten en derde partijen maakt ons állemaal kwetsbaarder. Het vergroot het stigma rondom sekswerk en isoleert ons állemaal.

Wij zijn de experts

Ik ben heel erg geschrokken van de invloed die radicale christenen op onze gemeenschap blijken te hebben. En hoe makkelijk we ons laten verleiden tot reactief denken. Terwijl wij zelf de experts zijn die de sleutel naar een veiligere branche in handen hebben. Ik vind het zó eng om te zien hoe makkelijk we als verdeeld kunnen worden weggezet. Terwijl we juist bij elkaar de grootste steun vinden.

Wat we nodig hebben is een overheid die per direct stopt met discrimineren van mensen in de seksindustrie en ons leidend maakt bij het invullen van beleid. We hebben wetgeving nodig die sekswerkers, klanten en derde partijen decriminaliseert en die expliciet toegang garandeert voor de meest kwetsbaargemaakten onder ons. Een visie op sekswerk die mensen zonder “prostitutievergunning”, jonge mensen, mensen die geen toegang hebben tot een verblijfsstatus, mensen die geen toegang hebben tot ander werk of mensen die niet vrij zijn om ander werk te kiezen uitsluit, is een visie die we als industrie noch als maatschappij kunnen verantwoorden.

Wij zijn zó divers en we hebben zóveel kennis en we hebben zóveel kracht. De anti’s staan te popelen om ons tegen elkaar uit te spelen, ons uit te putten en ons uit te spugen. Sta het niet toe, want we hebben veel belangrijker werk te doen.

Niets over ons, zonder ons. En met ons, is met ons allemaal.

Liefs,

Yvette Luhrs

Sekswerker & Activist.