En God schiep Arie

‘En God schiep Arie’ prijkt er op de cover van L’HOMO, een eenmalige uitgave van de makers van Linda. Je zou ervan in de Here(n) raken, zo lekker als Arie’s lijf één wordt met de elementen. Zelden zag ik zo’n goede fotoshoot met een man in de hoofdrol. Daar kan de gemiddelde vrouwenglossy nog een puntje aan zuigen.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Ik kocht L’HOMO to see what the fuzz was about. Arie Boomsma, presentator bij de EO, werd drie maanden geschorst vanwege deze fotoshoot. Verschillende media berichtten erover. Boomsma zou contractbreuk hebben gepleegd door, zonder overleg met zijn werkgever, met een derde partij in zee te gaan. Foei, Arie! Dat het blad gemaakt werd voor homoseksuele mannen werd eigenlijk nergens genoemd en zeker niet door de EO. De omroep zou eens beticht kunnen worden van homo-discriminatie! Toch valt natuurlijk niet aan de vraag te ontkomen of Boomsma ook geschorst zou zijn als hij ‘gewoon’ voor de Linda had geposeerd. We zullen het nooit weten. Wel opvallend is dat Arie vandaag, drie weken voor tijd, toch weer aan het werk is. Hij en de EO zouden goed met elkaar hebben gepraat.

Ondertussen zouden we bijna de rest van L’HOMO vergeten. Deze mooi vormgegeven glossy heeft namelijk meer te bieden dan sceptici zouden vermoeden. Linda geeft in haar editorial eerlijk toe dat de insteek nooit is geweest een vuist te maken voor homo-emancipatie. Goed, ze zegt ook niet dat het ging om verkoopcijfers, maar we kunnen haar niet verwijten dat ze engagement veinst. Linda de Mol is een zakenvrouw, of meer nog een merk. Als zij een eenmalige uitgave maakt voor een aparte doelgroep, zal dat nooit de lesbische vrouw of de transgender zijn. Daar verkoop je geen blaadjes mee. Erg jammer natuurlijk, maar homoseksuele mannen zijn nou eenmaal hipper. Daar kun je een potje over gaan zeiken, maar je kunt ook blij zijn met wat L’HOMO uiteindelijk is geworden.

L’HOMO weet hysterie en platte grappen te vermijden en geeft zichtbaarheid aan de anders onzichtbare homoseksuele man. Geen Geers en Goors, geen Carlo Boszhard en zelfs geen gelipglossde visagist. Maar wel Rik van de Westelaken (Ja, die van het NOS-journaal. Ik wist niet dat hij homo was.), die Hans Kesting interviewt, bouwvakkers die uit de kast komen, en Justin Fashanu, de eerste en tot op heden laatste profvoetballer die voor zijn geaardheid uitkwam. Ik was verder blij verrast met het artikel over de homoseksuele kinderwens en of die al dan niet een opgedrongen hetero-ideaal is. Daarnaast schroomt Linda (het merk dan) niet om ruimte te bieden aan enige ‘viezigheid’. Ja, we kunnen natuurlijk heel lief gaan doen over geaardheid, maar uiteindelijk hebben we het ook gewoon over seksualiteit. Linda pakt dat persoonlijk en informatief aan in het stuk over barebacken (onbeschermde seks). Ze pakt het sexy aan, met een erotisch en toch expliciet verhaal. En ze is ronduit hilarisch (en toch ook wel sexy) met de stijve piemel-spijkerbroekenshoot van Erwin Olaf.

Dat dergelijke items misschien eerder of zelfs beter door andere homo-magazines zijn behandeld, wil ik best geloven. Maar ik behoor niet tot de doelgroep en heb nooit naar dergelijke lectuur gezocht. En daarin zit precies de waarde van L’HOMO. Ik hoef er ook niet naar te zoeken! Hij ligt gezusterlijk tussen de Actueel en de Libelle bij mijn plaatselijke sigarenboer. Jammer dan, als Linda het voor de verkoopcijfers deed. En jammer dan, als Arie’s schorsing de verkoop alleen maar deed stijgen. Want L’HOMO krijgt één ding voor elkaar dat zelfs het meest geëngageerde, anticommerciële, diepgravende homo-magazine niet lukt: de verspreiding van het woord, ook buiten de eigen parochie.