Film Festival Rotterdam 2013, deel 2

Na een aantal dagen op het Film Festival Rotterdam heb ik weer een paar favorieten voor je.

Simon Killer, Antonio Campos, 2012 (VS)

Simon is net afgestudeerd. In neuroscience. Zijn vriendin maakte het met hem uit en hij vertrok naar Parijs. Hij mag even logeren bij een vriend van zijn familie. Maarja, wat doe je als je verder niemand kent in Parijs? Nou, dan ga je mensen leren kennen. Vrouwen vooral.

Het bijzondere aan Simon Killer is dat regisseur Antonio Campos Simon eerst als een sympathieke, lieve knul neerzet. Zo eentje die een beetje op zoek is naar zichzelf. Zo eentje die je wel vaker in films ziet. Maar gaandeweg krast het laagje vernis van deze jongen en zie je hoe hij zijn leven bij elkaar liegt en er een grote puinhoop van maakt. Eentje waarbij slachtoffers niet gespaard worden wanneer zijn woede een uitweg zoekt. Terwijl het verhaal zich ontvouwd ontwikkel ik een diepgaande haat voor Simon. Wat een klootzak! Hoewel de cameravoering de vrouwen op een bepaalde manier geseksualiseerd neerzet, zo zie je bv alleen haar heupen wanneer ze danst, staat bij mij juist de hoop op een ‘goede vent’ en liefde van sekswerker Victoria op mijn netvlies.

I.D. ,Kamal Karamattathil Muhammed, 2010 (India)

Fijne film waarin de hoofdpersoon nu eens amper ontwikkeling doormaakt. Het verhaal is simpel: een schilder zakt tijdens het werk in een appartement in Mumbai in elkaar. Opdrachtgeefster Charu brengt de goede man naar het ziekenhuis en probeert zijn identiteit te achterhalen. Geen makkelijk verhaal, want buiten zijn prepaid telefoon heeft hij niets op zak waar zijn identiteit uit blijkt. De telefoonmaatschappij kan ook niet verder helpen, want zij hebben ook geen I.D. van de man gekregen.
Wat volgt een is spannende toch door Mumbai en de sloppenwijken, waarbij ik tenminste op het puntje van mijn stoel zat en per ongeluk midden in de bioscoop 'oh nee!' tegen het scherm riep (oeps).  

111 Girls, Nahid Ghobadi & Bijan Zamanpira, 2012 (Iran)

Hoewel de titel anders doet vermoeden gaat 111 Girls vooral over mannen. De setting: 111 jonge vrouwen schrijven een brief aan de Iraanse president, ze wonen in een verlaten deel van Koerdistan en er is een schreeuwend tekort aan huwbare mannen. De vrouwen dreigen binnen 48 uur collectief zelfmoord te plegen wanneer de president hun situatie niet verbetert.
Een afgezand van de president wordt hun kan op gestuurd om een oplossing te vinden. Hij verkeerd lange tijd in de veronderstelling dat jij ‘gewoon’ wat mannen moet overtuigen om al die leuke meisjes te huwen. Gaandeweg zijn reis ontdekt hij de erbarmelijke situatie in Koerdistan en wil hij coûte que coûte deze 111 meisjes redden, als een misplaatste held. Want echt begrijpen doet hij het niet. Ondertussen besluiten zijn superieuren om de internationale ophef die ontstond toen CNN –tegen de Iraanse regels uiteraard- een reportage over de actie van de jonge vrouwen uitzond te sussen met een nepbruiloft.
Regisseuse Nahid Ghobadi komt zelf uit de regio en weet een treffende road-movie neer te zetten en tegelijk de desinteresse en domheid van het Iraanse regime.  

beeldmateriaal: International Film Festival Rotterdam