Haardagboek #1

Lichaamshaar. In november leek het de redactie van LOVER een goed plan als iedereen haar okselhaar liet staan, of misschien zelfs al het lichaamshaar. Gewoon een maandje, of twee, als een soort vriendelijke spin-off van Movember. Met een flinke dosis feministisch bewustzijn die elk redactielid  van LOVER per definitie bezit zou dat geen probleem moeten zijn. Of toch wel? De harige realiteit bleek weerbarstig.

LIEF OF LELIJK?

On/natuurlijk
In haar nieuwe boek Sletvrees bespreekt Sunny Bergman een ontmoeting met Zuid-Koreaanse meiden met haar onder hun oksels. Als antwoord op haar vraag of ze dat niet wegscheren, zeggen de meiden: “Iew, nee, vrouwen met gladde oksels? Wat onnatuurlijk.” Bergman velt daar geen mening over, maar zet mij aan het denken over wat 'natuurlijk' en 'onnatuurlijk' is. Ik heb ook wel eens het oordeel horen vallen dat vrouwen met okselhaar onnatuurlijk bezig zijn, omdat het bijvoorbeeld niet bij hun sociale rol past. Dit plukje haar onder de armen is beladen met een heleboel verschillende meningen en gevoelens.

Half-feministische gedrag
Mijn bevindingen van 2 maanden niet scheren: de ontdekkingstocht besloeg het gedeelte onder mijn armen, omdat ik dit vaak scheer, en omdat ik recht met mijn neus op de langer groeiende bosjes kan zitten. Na een paar weken niet scheren, valt me op hoe warm het aanvoelt in een trui, met haar onder mijn oksels. Het is best prettig, maar het voelt zeker anders dan normaal. Zonder trui  kijk ik in de spiegel naar mijn lichaam, en ik vind het er best mooi uitzien. Het grappige is dat het haar niet opvalt, tot je je armen omhoog doet. Dit is dan ook de reden dat mijn vriend het 5 weken lang niet doorheeft. En dan opeens, tijdens een stoeisessie op de bank, schrikt hij zich werkelijk een ongeluk. En ik schrik van zijn ‘schrikken’. Omdat ik vind dat het helemaal mijn zaak is wat ik mijn okselhaar doe had ik hem niet verteld over het project ‘haardagboeken’. Hij is boos en gekwetst. Hij zegt dat hij mijn okselhaar echt walgelijk vindt en vervolgens wordt hij bang omdat hij zich voor gek gezet voelt door mijn ‘half-feministische gedrag’. Zijn afkeurende reactie is natuurlijk precies die van de mainstream en vaak wordt feminisme uitgelegd als de politieke stroming die bewijst hoe dom de mainstream wel niet is. Ik voel me nu schuldig en het voelt alsof ik hem in de val heb laten lopen. De pijn en verdriet van hem doen mij pijn.

Liefde voor haar
Mijn hoop was, en is nog steeds, dat hij net als ik een beetje liefde kon geven aan het  verdomd normale haar onder de oksels van vrouwen. Gelovend in de kracht van positieve energie en affirmatie ben ik ervan overtuigd dat kijken en leven met haargroei in verschillende stadia acceptatie en ook bewondering kan kweken, en kan helpen de schaamte voorbij te gaan. Een goed begin voor mijzelf was bijvoorbeeld deze website, die een mede redactielid deelde tijdens het project haardagboeken. Bijzonder is daarbij ook de totaal onnodige leeftijdswaarschuwing voor men toegang heeft tot de site, een voorbeeld van het beschamen van vrouwenlichamen. Idealistische ideeën over ‘vrijheid voor elke oksel’ zijn wellicht een interessant begin van de discussie over de natuurlijkheid of onnatuurlijkheid van mijn okselhaar, maar de reactie van mijn vriend laat zien dat bij ideeën ook hele heftige gevoelens horen - lichamelijke reacties van afschuw, angst, achterdocht en verdriet. Geen reden om het okselhaar niet te laten groeien  en ik stop er ook niet definitief mee na me wel geschoren te hebben na het stoei-incident. Maar wel reden om in te zien dat haargroei tijd en acceptatie zal kosten.