Haardagboek #3

Lichaamshaar. In november leek het de redactie van LOVER een goed plan als iedereen haar okselhaar liet staan, of misschien zelfs al het lichaamshaar. Gewoon een maandje, of twee, als een soort vriendelijke spin-off van Movember. Met een flinke dosis feministisch bewustzijn die elk redactielid  van LOVER per definitie bezit zou dat geen probleem moeten zijn. Of toch wel? De harige realiteit bleek weerbarstig.

ONOPVALLEND

De Missie: langere tijd mijn lichaamshaar niet scheren. 
Status Missie: gefaald

Veel vrouwen laten hun lichaamshaar nooit volledig groeien. Om als vrouw openlijk lang okselhaar of ander lichaamshaar te hebben lijkt echt tot het verleden te horen. Lukt dit mij wel? Kan ik weerstand bieden aan de sociale druk om een gladgeschoren lichaam te hebben? Op deze vraag is geen korter antwoord mogelijk: nee.

De mythe van weinig haar
Ik heb wel eens een week mijn oksels of bikinilijn niet geschoren, maar langer dan dit is me nog niet gelukt. De belangrijkste redenen hiervoor zijn eigenlijk mijn eigen onzekerheid en het feit dat ik mijn lichaamshaar niet aan mijn vriend wil laten zien. Ik weet dat als ik (veel) lichaamshaar zou hebben, ik op een bepaalde manier aandacht naar me toe zou trekken, die ik liever niet heb. Verder heb ik nu al langere tijd een relatie en hou graag de mythe in stand dat ik niet al te veel haar (naast het haar op mijn hoofd) op mijn lichaam heb. Ook al heeft hij wel eens gezien dat ik haartjes op mijn benen had en ook al moet het hem zijn opgevallen dat ik me aan het scheren was toen we onder de douche stonden, hem laten zien dat ik lange okselharen of haren op mijn benen heb voelt als een stap te ver. 

Er zijn genoeg zaken waarbij ik geen behoefte heb om sociale conventies of andere ongeschreven regels te volgen. Als feministe wil ik graag laten zien dat vrouwen ook ambitieus, stoer, competitief en/of technisch kunnen zijn en dat mannen ook verzorgend en gevoelig kunnen zijn. Laten zien dat vrouwen ook haargroei hebben is hier nog geen onderdeel van. Als mensen kritiek hebben op mijn mening, kan ik hier nog mee omgaan. Maar als mensen iets aan mijn lichaam lelijk, raar of smakeloos zouden vinden, is het voor mij moeilijker om  mee om te gaan.

Hairy woman
Dat ik kritiek op mijn uiterlijk zo erg zou vinden, vind ik jammer. Hoe zeer ik ook denk dat ik niet meeloop met de ‘kudde’, op sommige punten ben ik net zo gevoelig voor sociale conventies als anderen. En blijkbaar ben ik vooral gevoelig voor kritiek op mijn uiterlijk. Aan de ene kant wil ik me hier graag tegen verzetten maar aan de andere kant blijf ik een soort aversie voelen tegen mijn eigen haargroei. Mijn onzekerheid spreekt toch een grotere rol in mijn leven dan ik zou willen. Ik wil mooi gevonden worden en ergens in mij zit de overtuiging dat als ik mijn haar zou laten groeien ik dat niet zou zijn. Op dit moment val ik liever niet op, dan dat ik mezelf door mijn haargroei ‘in the picture’ speel. Als ik ooit ouder en wijzer ben zal het me hopelijk niet meer uitmaken wat mensen denken, maar ergens weet ik dat deze tijd de komende jaren nog niet zal aanbreken. Heel misschien zal ik ooit, ver in de toekomst, durven zeggen: I am a hairy woman, deal with it!

Foto: Afbeelding van een advertentie uit 1923. In die tijd was het scheren van okselhaar in de VS, Canada en Engeland al een gebruik onder vrouwen. Op het Europese continent zou het fenomeen pas na de Tweede Wereldoorlog haar intrede doen.