Haardagboek #4

Lichaamshaar. In november leek het de redactie van LOVER een goed plan als iedereen haar okselhaar liet staan, of misschien zelfs al het lichaamshaar. Gewoon een maandje, of twee, als een soort vriendelijke spin-off van Movember. Met een flinke dosis feministisch bewustzijn die elk redactielid  van LOVER per definitie bezit zou dat geen probleem moeten zijn. Of toch wel? De harige realiteit bleek weerbarstig.

I AM A FEMINIST

Toen mij gevraagd werd of ik in het kader van een ‘feministisch experiment’ twee maanden al mijn haargroei op haar beloop wilde laten, moest ik wel even slikken. Ik moet bekennen dat ook ik een van die vrouwen ben die nog nooit al haar lichaamshaar heeft laten staan. En met nooit bedoel ik ook echt: nooit.

Nog voordat mijn okselhaar groeide, scheerde ik namelijk mijn benen al. Een vriendinnetje had besloten, dat de tijd van ontharen voor ons nu wel was aangebroken. We waren immers al twaalf en zaten in de brugklas.

Dat haargroei op een andere plaats dan op het hoofd voor vrouwen echt not done is, is mij altijd al duidelijk geweest. En hoewel ik in het dagelijks leven nog weleens lui kan zijn wat betreft beenhaar (is toch blond) en bikinilijn (buiten het bikiniseizoen), voer ik een zero-tolerencebeleid wat betreft het meer zichtbare okselhaar. Op zich is het scheren van de oksels geen schoonheidsritueel waar ik vreselijk onder gebukt ga, het is tenslotte zo gebeurd. Maar als overtuigde feminist vind ik dat ik toch moet leren boven dit soort opgedrongen schoonheidsidealen te staan.

Dus ja, ik doe mee!

De komende maanden zal mijn okselhaar welig tieren, lang leve het feminisme! Ik meld mijn dappere mede-haargroeiers wel dat ik pas na het weekend begin met het experiment. Ik heb nog een feestje en wil graag een mouwloos truitje aan. One step at a time...

Linnen shopper
Ik vertel niemand buiten de redactie over het haargroei-experiment. Het voelt alsof ik op een geheime missie ben, bijna alsof ik iets illegaals doe. Ik ben allang uit de kast gekomen als feminist, ik draag mijn linnen shopper met de verkondiging ‘I AM A FEMINIST’ trots tijdens het boodschappen doen. Ik wou dat ik die boodschap wat meer kracht bij kon zetten door me niet te schamen voor mijn natuurlijke beharing.

Ik wil tijdens het volgende feestje woest mijn armen omhoog kunnen gooien en mijn wapperende okselhaar aan de wereld tonen: I AM A FEMINIST! En iedereen mag het zien!

Anderhalve week later is mijn okselhaar al langer dan het ooit geweest is. Thuis in de spiegel kijk ik elke dag gefascineerd naar de vordering. Lelijk vind ik het niet. Vies ook niet. Best sexy eigenlijk, en gedurfd. Ik begrijp waarom vrouwelijk schaamhaar van oudsher altijd gekoppeld werd aan seksualiteit, het heeft iets wellustigs. Ik voel me best een beetje rebels met mijn nieuwe beharing. De boost van feministisch zelfvertrouwen beperkt zich tot mijn eigen badkamer, want ik durf er nog steeds niet mee naar buiten te treden. Gelukkig is het winter.

Overal haar
Twee weken later en, oh, wat een vreselijk gekriebel. De nieuwigheid is er inmiddels wel af; waar ik de eerste week nog vol interesse en groeiende trots mijn nieuwe haartjes bestudeerde, stoor ik me nu mateloos. Ik ben overmatig aan het zweten, en dit zweet ruikt ook nog eens veel sterker dan normaal.

Ik baal ervan dat het zo langzaam groeit, ik had stiekem gehoopt binnen een paar weken een volle bos te hebben zodat ik het experiment als voltooid kon beschouwen. Ik ben het ook zat om mijn oksels angstvallig te verbergen in de sportschool want ik kan me nog steeds niet over mijn schaamte heenzetten. Mijn vingers jeuken werkelijk om het allemaal weer weg te halen. Ik heb alle scheermesjes weggedaan zodat ik niet in de verleiding kom.

Drieëneenhalve week later: Ik geef het op, ik stop met het experiment. Het voelt een beetje afvallig, maar ik kan echt niet wachten om weer zacht en glad te zijn. Feminist of niet, het ongeschoren leven is niet mijn ding. Of het is omdat ik het zelf niet prettig vind of omdat ik gehersenspoeld ben door de schoonheidsindustrie, I don’t know and I don’t care. Ik weet wel dat ik dit mezelf niet langer aan wil doen.

In de supermarkt koop ik een pak scheermesjes, scheerschuim en verzorgende crème. Opgelucht haast ik me naar huis. Mijn I AM A FEMINIST! tas klem ik wat dichter tegen me aan.

Foto: De Britse Armpits4August voert sinds 2012 elke zomer campagne voor meer acceptatie van (vrouwelijk) lichaamshaar (en de nog nauwelijks bekende aandoening PCOS). Deze afbeelding is een bewerkte foto van hun website.