Het leven is zo slecht nog niet

Rond de kerstdagen krijg ik meestal iets sereens over me, zo’n vrede op aarde gevoel. Dit jaar is het niet anders en dat is best lastig schrijven. Al racet er af en toe een gek over een kerstmarkt, worden baby’s nog steeds te vondeling gelegd, komen hotemetoten ondanks nalatigheid, zwendel en ongewenste intimiteiten er zoals gewoonlijk weer eens van af zonder zware straffen of sancties:Het is bijna kerstmis dus ik wil de wereld mooi vinden, de mensheid in wezen goed en het leven elke dag het liefste één groot feest.

Zwarte Piet is alweer vertrokken en ik weet nu zeker dat ik persoonlijk geen moeite heb met zwart geschminkte blanken, al wil ik graag rekening houden met alle tegenstanders van De Piet.

Hulde aan de Braboneger, die met de nodige zelfspot ‘ echte Hollanders’, en zichzelf, op de hak neemt. Een beetje humor kan de aloude racisme - discussie wel gebruiken.

In Polen is inmiddels het wetsvoorstel die vrouwen achter slot en grendel zou hebben kunnen brengen zodra ze abortus plegen (voorlopig) van tafel. Geert Wilders stevent echter nog steeds af op een glorierijke zege tijdens de komende tweede kamer verkiezingen. Zoals te verwachten in tijden van nood en crisis, die het leven weer lekker overzichtelijk en voorspelbaar maakt.  

Mijn zoon begint nu toch serieus in de pubertijd te komen, heeft laatst al met een vriendje stiekem zijn eerste sigaret naar binnen gehoest, begrijpt totaal niet waarvoor een mens nog naar school zou moeten, maar is gelukkig nog te jong om te durven spijbelen.

Ik heb me er inmiddels ook mee verzoend dat ik nu op mijn tweeënvijftigste waarschijnlijk nooit meer in mijn vroegere maat 34 zal passen en dat ik ijdel als ik ben voortaan maandelijks mijn grijze haren moet verven of mijn oude feestpruikje moet dragen. 

De vader van mijn zoon vind ik al zestien jaar leuker dan alle andere mannen op deze wereld, met uitzondering van zoonlief, en er komt wat mij betreft minstens nog zestien jaar bij. 

Kortom: het leven is zo slecht nog niet.

Het enige minpuntje is het gebrek aan voldoende meisjes in de politiek. Met mevrouw Clinton bleek dat ik op het verkeerde paard heb gewed, maar waarom we in Nederland nog steeds geen Geertruida Wilders hebben is me een raadsel. Niet dat ik daar op zou willen stemmen, maar bij wijze van. In mijn jonge jaren kende ik toch twee leuke studentes die politicologie studeerden en zij hadden beiden grootse plannen, die meteen over boord gegooid werden zodra de eerste baby eruit gefloept was. 

Je zou toch denken dat je in een redelijk vrouwvriendelijk land als Nederland over de vrouwelijke premiers in spe zou moeten struikelen.

Mijn goede voornemen voor het nieuwe jaar is dan ook dat ik bij elke jonge hinde die ik tegen kom tussen neus en lippen door zal opperen dat de politiek ook leuk is en dat het ministerschap een prima job kan zijn naast het moederschap.

Nederland is een lekker landje om te wonen, je wordt tenminste niet onmiddellijk in een kerker gesmeten na wat gemopper over het koningshuis of een politicus en we zijn het er inmiddels (bijna) allemaal wel over eens dat je via social media mensen niet mag bedreigen met griezelige doodstraffen of zelfs maar verwensingen.

Ik wandel als een blij ei het nieuwe jaar in. Dat gun ik ons allemaal:

een grote glimlach van oor tot oor, geef je ouwe sacherijnige buurman een dikke pakkerd, je kinderen een veels te duur cadeau. Pas je niet meer in die jurk van vorig jaar: koop een nieuwe en wie weet win je deze keer eindelijk eens de staatsloterij. Blijven lachen. En een heerlijk nieuw jaar.

Sjo Velland is columnist en woont in Amsterdam, Ze schrijft regelmatig columns voor LOVER waarin haar eigen beleving van de wereld om haar heen centraal staat.