Het raadsel van de laatste druppel

Het is altijd raadselachtig wat bepaalt of een gebeurtenis een breekpunt wordt of niet. De moord op Nicole Simpson-Brown twintig jaar geleden werd het niet, ondanks alle televisie-aandacht. Ook de dood van de vijftienjarige Daphne Sulk werd het niet, noch de kort daarop verkrachte en vermoorde achtjarige Christin Lamb. Hoe tragisch ook, geen van deze duidelijk misogyne misdaden wekte een grein algemene maatschappelijke verontwaardiging. In 2014 werd het eindelijk anders.

Waarom was het juist de zelfmoord van de Tunesische Mohammed Boazzizi die het startschot voor de Arabische lente gaf, vraagt Rebecca Solnit zich af in haar bijdrage aan The Guardian. Waarom was het de dood van Michael Brown in Ferguson Missouri die de massale protesten tegen politiegeweld inluidde, en niet de al eerder gevallen zwarte slachtoffers? Volgens Solnit is de reden het losbarsten van opeengestapelde spanningen, de totale uitputting van geduld, en een woedende drang naar iets beters. Solnit vergelijkt het met leven in een aardbevingsgebied: je weet dat er jaren-, decennia-, eeuwenlange spanningen voorafgaan aan de schok. Maar dat wil niet zeggen dat je weet wanneer de aardverschuiving zich aandient.

In het geval van geweld tegen vrouwen werd de lange stilte voor het eerst verbroken in 2012, met drie verschillende verhalen, aldus Solnit. De groepsverkrachting van een bewusteloze brugklasser door een club middelbare schooljongens in Steubenville, Ohio. Het publieke verslag van Amherst College-studente Angie Epifano die gestraft werd voor het rapporteren van haar verkrachting terwijl haar belager vrijuit ging. En de verkrachting van een jonge vrouw in een bus in Nieuw Delhi, die zo gewelddadig was dat ze aan haar verwondingen overleed. De wereldwijde opkomst van sociale media deed de rest, zo stelt Solnit in de boeiende analyse van de waterscheiding in 2014, ‘Listen up, women are telling their story now’, die vandaag centraal staat in LOVER’s Uitgelicht.
Een must-read.

‘It was a watershed year for women, and for feminism, as we refused to accept the pandemic of violence against women – the rape, the murder, the beatings, the harassment on the streets and the threats online. Women’s voices achieved a power that seems unprecedented, and the whole conversation changed. There were concrete advances – such as California’s “Yes Means Yes” campus sexual consent law – but those changes were a comparatively small consequence of enormous change in the collective consciousness. The problems have not been merely legal – there have been, for example, laws against wife-beating since the 19th century, which were rarely enforced until the late 1970s, and still can’t halt the epidemic of domestic violence now. The fundamental problem is cultural. And the culture – many cultures, around the world – is beginning to change.’ – Rebecca Solnit