HOE #CANCELCOLBERT ONTSTOND

Veel Nederlandse liefhebbers van de Amerikaanse satirische nieuwsshow The Colbert Report moeten afgelopen week even een WTF-moment hebben gehad, toen het bericht dat de hashtag CancelColbert trending was op Twitter naar de andere sociale media doorsijpelde. Wie zou in godsnaam The Colbert Report willen afschaffen? Dat moet haast wel een conservatief media-offensief zijn. Het tegendeel bleek het geval: de hashtag kwam van de Amerikaans-Aziatische online activiste en schrijfster Suey Park, die vorig jaar december een Twitter-beroemdheid werd met #NotYourAsianSidekick, waarmee Amerikaans-Aziatische vrouwen werden aangemoedigd om hun frustraties met het traditionele feminisme te uiten. De aanleiding voor #CancelColbert was een tweet van het officiële Twitter-account van het tv-programma, dat een grap zonder context publiceerde: een kardinale zonde in de professionele humor. De gewraakte tweet, ‘I am willing to show #Asian community I care by introducing the Ching-Chong Ding-Dong Foundation for Sensitivity to Orientals or Whatever’, was als satire bedoeld op de oprichting van de Washington Redskins Original Americans Foundation: een organisatie die racisme zegt te bestrijden en tegelijkertijd een racistisch label in haar naam gebruikt. Het gerenommeerde tijdschrift The New Yorker dook in de achtergronden van de campagne en interviewde Park erover. Het resultaat is een verhelderend artikel over de toenemende mondigheid van de Aziatische minderheid – die ook in Nederland waargenomen kan worden – en waarin vooral Aziatische vrouwen het voortouw nemen. ‘The campaign to ‘cancel’ Colbert’ van New Yorker-auteur Jay Caspian Kang staat vandaag centraal in LOVER’s Uitgelicht.

‘#CancelColbert could be seen as a similar attempt to carve out space for Asian-Americans to discuss something that has nothing to do with parody, Daniel Snyder, or the good intentions of “The Colbert Report.” There’s a long tradition in American comedy of dumping tasteless jokes at the feet of Asians and Asian-Americans that follows the perception that we will silently weather the ridicule. If I were to predict which minority group the writers of a show like “The Colbert Report” would choose for an edgy, epithet-laden parody, I’d grimace and prepare myself for some joke about rice, karate, or broken English. The resulting discomfort has nothing to do with the intentions of the joke or the political views of the people laughing at it. Even when you want to be in on the joke—and you understand, intellectually, that you are not the one being ridiculed—it’s hard not to wonder why these jokes always come at the expense of those least likely to protest.’– Jay Caspian Kang.