Hoe kweek je Nederlandse MRA's (pardon, militante misogynen)

Toen we vorige week in de Volkskrant de bijdrage van de achttienjarige Chiem Balduk lazen, wisten we niet of we in lachen moesten uitbarsten of tot de hemel moesten schreien. In zekere zin was het De Speld-achtig absurd: een jochie dat net van de middelbare school af is, dat in een landelijke krant een oproep aan mannen mocht doen om in opstand te komen tegen de onderdrukking door vrouwen. Met als opvallendste bewijs voor die onderdrukking het chocolaatje dat zijn oom niet van zijn tante mocht. Maar hoe hilarisch we dat detail ook vonden, er is ook nogal wat zorgwekkend aan die publicatie…

Eén ding moeten we toegeven: Balduks ‘Mannen, wees trots op je geslacht!’ was niet compleet van merites gespeend. Mannelijke objectivering en huiselijke geweld zijn valide punten in een betoog dat verder volledig uit de rails liep, want door die kwesties onder te brengen in een beweging die hij – als tegenpool van het feminisme – masculinisme noemt en te stellen dat de wereld verder bijna helemaal gefeminiseerd is, creëert de jonge scribent een soort Olympische Spelen van de Onderdrukking die voornamelijk schadelijk is. Die kwesties staan namelijk helemaal niet haaks op het feminisme, maar maken er onderdeel van uit. De door hem genoemde reclamespot waarin een domme huisvader niet weet hoe de wasmachine werkt is geen bewijs van zijn stelling, want mannen worden er óók negatief in gestereotypeerd, het illustreert juist dat we dezelfde doelen nastreven. Of zoals een van mijn LOVER-collega’s stelde: ‘Zolang je elkaar bevecht blijft het systeem buiten schot en dat is jammer, want vrouwen én mannen hebben er last van. En dan hebben we het nog niet eens over het hetero-normatieve perspectief van zijn verhaal.’

Wie Balduks bijdrage heeft gelezen, begrijpt inmiddels waarschijnlijk wel waarom we een paar dagen moesten nadenken over de vorm van onze reactie. De verleiding was erg groot om een satire erop te schrijven vanuit het perspectief van een twaalfjarige jongen die het aan het feminisme wijt dat hij de meisjes uit zijn klas niet meer aan de haren mag trekken. Maar we wilden ook niet mee met een contraproductief wedstrijdje in welke gender er het slechtst aan toe is. Gelukkig kwam er vandaag reactie op van Meredith Greer en Emma Curvers, die een feilloze inhoudelijke weerlegging van Balduks betoog schreven. Dat hun ‘Vrouwen die rechten opeisen pakken ze niet van mannen af’ ook bij de Volkskrant werd geplaatst, ontslaat de krant echter niet van verantwoordelijkheid.

En dat is dus het punt dat wij in onze bijdrage willen maken. Individuele en maatschappelijke verantwoordelijkheid. Want één van de eerste vragen die bij mij persoonlijk opkwam, was waarom de Volkskrant Chiem Balduk niet tegen zichzelf in bescherming nam. Door een podium te geven aan een achttienjarige zonder andere ervaring dan burgers bakken bij een fastfoodketen en een stukje mogen schrijven voor The Post Online, toont de krant dat het haar om clickbait was te doen. De Volkskrant is daarin ook zeker niet het enige Nederlandse medium, en juist dat is het meest zorgwekkend. Aan hoeveel wannabe-Baudets gaan de vaderlandse media nog de ruimte geven in het kielzog van het origineel, dat op nationale televisie openlijk een pick-up artist als Julien Blanc mocht verdedigen? Mannen, verdedigt uw rechten. Willen we dan echt onze eigen Nederlandse MRA’s – pardon, militante misogynen kweken?

Alles wat in Amerika is, komt mettertijd ook onze kant op, is een veel gebezigde uitdrukking – die in onze vaderlandse discussies rondom minderheidsrechten steevast wordt gevolgd door het argument dat je die twee landen niet zomaar kunt vergelijken. Maar dat is een gemakkelijk argument, dat voorbij gaat aan alle wetten van de globalisering en unaniem menselijke reacties en beïnvloeding. Het zou de Volkskrant en de andere Nederlandse media geen kwaad doen om zich eens te verdiepen in de geschiedenis van de Men's Rights Movement, die een massamoordenaar als Elliot Rodger voortbracht. Want door de verkondigers van deze zogenaamde masculinistische denkbeelden met aandacht te blijven belonen kweken we de extremen in eigen land.