IFFR - 1 februari 2010

In haar voorlaatste weblog over het IFFR laat Cathelijne Berghouwer, beeldredacteur bij LOVER, ons kennismaken met drie Franse films.

Trilogie over de dood
François Ozon, de Franse (en homoseksuele) filmmaker kennen de meeste mensen van 8 femmes, het moordmysterie waarin de 8 vrouwelijke hoofdpersonen regelmatig in gezang uitbreken.

Hij maakte ook vele andersoortige films, waaronder een nu net voltooide trilogie over de dood. Die begon met Sous le Sable (met Charlotte Rampling) over een vrouw waarvan de man spoorloos verdwijnt op het strand, daarna Le Temps qui Reste over een homoseksuele man die weet dat hij in korte tijd zal overlijden en besluit om een vrouw met kinderwens te helpen. Ozon sluit de trilogie af met Le Refuge (het toevluchtsoord). In tegenstelling tot de 2 eerdere films treedt de dood in Le Refuge snel na de start in. De film gaat dan ook over hoe de vriendin van het slachtoffer met haar verlies en de vraag waarom zij nog leeft omgaat. Ze blijkt zwanger van hem, en hoewel zijn familie wil dat ze het weg laat halen besluit ze het te houden. Ze duikt ergens aan zee onder, waar het rustig is. Haar toevluchtsoord.

Ozon haalt met Le Refuge niet de spanning en kwaliteit van eerdere films als Swimming Pool, maar zet desalniettemin een mooi en verrassend verhaal neer.
Le Refuge gaat in de zomer in de filmtheaters draaien, en is nu nog op het Film Festival Rotterdam te zien.

Intiem kijkje in de keuken
Ne Change Rien (Frankrijk, 2009, Pedro Costa) draait geheel om de actrice/zangeres Jeanne Balibard. Geheel in zwart wit en meestal onderbelicht geeft het een stilistisch en intiem kijkje in de keuken, je ziet haar voornamelijk stoeien met teksten en muziek. Het is geen zeer boeiend gegeven, maar het houdt je wel anderhalf uur vast. De schaars belichte Jeanne die gevoelige teksten keer op keer oefent, andere accenten legt en dan nog een keer.

Onderhoudende Franse studentes

La vie au Ranch (Frankrijk, 2009, Sophie Letourneur) kabbelt lekker voort. Op zich is dat geen positief geluid over een film. Er zit amper een verhaallijn in. Maar bizar genoeg is het wel een onderhoudende film. Je volgt een groep studenten, voornamelijk meisjes, die samen in een studentenhuis wonen, rondhangen, feesten en meer van die studentikoze zaken. Niet heel spannend. Maar ze zijn grappig, zeker als ze Engels praten, die Franse meisjes. Het is herkenbaar, de onzekerheden over het leven, de liefde en wat je aanmoet als je naar een feestje gaat.
Dit is de eerste film sinds donderdag (en ik heb er nu 23 gezien) waar ik een aantal keer heel hard heb gelachen!

Het is geen meesterwerk, maar ach, het is Sophie Letourneurs eerste lange film. En als je het publiek anderhalf uur lang met een voortkabbelende film weet te boeien (er liep bijna niemand weg), dan verdien je wat mij betreft alle aanmoediging voor je volgende film!

Dinsdag op het programma
Morgen alweer mijn laatste blog uit Rotterdam. Dan staat Women without Men op het programma. De Iraanse film van Shirin Neshat gebaseerd op een boek van Parsipur. Ik ben erg benieuwd. Gelukkig heeft de film al distributie gevonden bij het Filmmuseum, dus ook niet-Rotterdamgangers kunnen ‘m later dit jaar gaan zien.