IFFR - 29 januari 2010

Het begint druk te worden in Rotterdam, het weekend is dan ook al begonnen! Vandaag in het LOVER op IFFR 2010-blog meer over White Material van Claire Denis, Chaque jour est une fête en Third Person Singular Number.

Wortel schieten tijdens een burgeroorlog
White Material van Claire Denis is een indringend drama over een witte vrouw, Maria Vial, gespeeld door Isabelle Huppert, in een niet nader te noemen Afrikaans land. Ze is de baas over een koffieplantage, maar naar later blijkt niet de eigenaar. Het land is verwikkeld in een slopende burgeroorlog, waarin zowel de milities met kindsoldaten als de heersende macht graag de wapens hanteren op burgers.

Hoewel iedereen vlucht en haar aan alle kanten wordt verteld de koffers te pakken blijft madame Vial op haar post, er is koffie te oogsten. Ze voelt zich er thuis, al denken de meesten daar anders over. Voor hen is ze de outsider.

Denis, zelf opgegroeid in Afrika, maakte een indringende film over oorlog, falend moederschap en wortel schieten op een continent, dat volgens madame Vial zo verschrikkelijk mooi is dat het zich in allerijl terugtrekkende Franse leger het niet verdient.
De komende screenings zitten al vol gereserveerd. Maar laat dat geen beletsel zijn om in de rij te gaan staan voor de laatste kaartjes, die altijd nog op de dag van vertoning vrijkomen!

Is de woestijn een feestje?
Chaque jour est une fête van de Libanese filmmaakster Dima El-Horr stond ook op mijn programma vandaag.
We zien een vrouw in een telefooncel op een busstation, terwijl ze belt met de gevangenis, waar haar man werkt wordt het hokje schoongemaakt. De conversatie wordt licht absurd als blijkt dat manlief zijn dienstwapen is vergeten. Zijn vrouw moet het maar even langsbrengen voordat zijn baas het doorheeft. Of ze wel voorzichtig is en het niet onbeheerd achterlaat….

Het verhaal is in opzet eenvoudig, een groep vrouwen is met een bus op weg naar het bezoekuur van de gevangenis en onderweg stranden ze. Waaronder dus de vrouw met het pistool. Ieder zoekt haar weg door de woestijn en loopt daarmee onherroepelijk tegen haar eigen demonen aan.
De film is zoals je dat zegt ‘mooi geschoten’, af en toe een beetje absurd en zit goed in elkaar. Nog een aanrader dus!

Feministisch in Bangladesh
Ik was vooraf erg benieuwd naar Third Person Singular Number van Mostofa Sarwar Farooki. Maar al zittend in de bioscoop zonk de moed me wat in de schoenen. Na een uur was het voor mij wel klaar, toen ging het nog een uur door. Het verhaal is interessant, een vrouw in Bangladesh die een leven voor zichzelf wil opbouwen. Ze loopt tegen veel onwil op, probeer maar eens een appartement te huren als vrouw alleen. Er staat genoeg leeg, maar niemand wil aan haar verhuren. Dat geeft alleen maar ellende…
Dat er nog veel te doen is op emancipatiegebied is duidelijk. En als de film wat compacter was geweest, dan had ik ‘m zeker aangeraden.

Check morgen ook weer het blog voor tips en afraders!