IFFR - 2 februari 2010
Vandaag het laatste blog vanuit Rotterdam, na 6 dagen en 27 films/filmprogramma’s heb ik vierkante ogen gekregen. Een beetje moe, maar wel erg tevreden met de opbrengst stap ik weer in de trein. Bij deze mijn laatste tips voor de nog resterende dagen van het festival (tot en met zaterdag 6 februari).
Tot bloedens aan toe
Women without Men (Shirin Neshat, Iran, 2009) zit beide voorstellingen al vol gereserveerd, maar vanmorgen na de pers screening stuurde ik een vriendin een sms: “in de rij gaan staan voor een kaartje, zeg ik.... ” Ze antwoordde: ‘oh damn ;-)!’
Zoals de titel al doet vermoeden gaat de film over vrouwen die geen man hebben of, in een geval, een vrouw die van haar man scheidt. Het verhaal speelt zich af begin jaren 50 in Iran. Een tijd waarin de Islamitische revolutie nog niet heeft plaatsgevonden, maar waarin het wel zeer onrustig is op straat, de Sjah keert terug via een staatsgreep. We volgen drie zeer verschillende vrouwen, waaronder eentje die als prostituee werkt. Het moment dat zij zich tot bloedens toe scrubt in het badhuis terwijl de andere vrouwen vol afschuw en schaamte toekijken blijft me wel het meeste bij.
De film is overigens, in tegenstelling tot wat de IFFR site meldt volledig in kleur. Het is gebaseerd op de roman van Parsipur, die al in de jaren 90 verboden werd in Iran.
De film is aangekocht door het Filmmuseum, dus je kunt ‘m over een tijdje in de reguliere bioscoop gaan zien.
Rood is goed
Pepperminta (Pipilotti Rist, 2009, Zwitserland) was mijn laatste film op het festival. En wat voor eentje. De videokunstenares Pipilotti Rist heeft zo haar eigen universum, wat ze je in haar eerste lange speelfilm voorschotelt. Het is een dromerige film, of misschien wel een LSD trip, waarin kleur een belangrijke rol speelt. Rist laat haar alterego Pepperminta samen met een paar hulpjes de wereld verbeteren door veel kleur te gebruiken. Als mensen in aanraking komen met de juiste kleur dan gaat het opeens een stuk beter met ze.
De film heeft ook een duidelijk gender perspectief. Het is een ode aan het (vrouwen)lichaam, natuurlijk met al het schaamhaar er nog aan, en aan de menstruatie. Pepperminta vangt het bloed namelijk op een mooie zilveren beker, die in een speciaal koelkastje staat. Al generaties lang doet haar familie dat, leren we later. De kleur rood is namelijk de beste van alle kleuren. Wanneer een van haar hulpjes, Edna, een butch uitziende vrouw die haar borsten afbindt, zegt dat zij het maar een vies ding vindt en dat zij niet bloedt, vraagt Werwen (hulpje nummer 2) “Wat ben je eigenlijk: een man of een vrouw?”. Pepperminta antwoordt resoluut: “Dat is toch allemaal hetzelfde?” en gaat door met waar ze mee bezig was.
Hoewel de film compleet niet je smaak kan zijn liep ik met een glimlach en een soort van warm gevoel naar buiten. Het is een aanrader! Zeker ook als afwisseling met andere wat zwaardere films en thema’s en als je van het universum van Rist houdt moet je zeker gaan kijken.