IFFR - 31 januari 2010
Gisteren overkwam me iets wonderlijks, ik dacht in een film te zitten over de underground scene in Teheran, Iran. En tot mijn grote verbazing kregen we een dramatisch persoonlijk verhaal van een Iraanse actrice wiens werk verboden is en die dus in een informeel en ondergronds circuit werkt. Nog een keer de beschrijving lezend zag ik het er wel in terug, maar echt duidelijk was het niet.
De katten van Iran
Het is trouwens een dikke aanrader, My Tehran for Sale van Granaz Moussavi. Een verhaal van een generatie noemt dichteres en regisseuse Moussavi de film, een generatie die in hun jeugd zwaar onderdrukt werd en nu via huiskamerconcerten, feestjes op afgelegen boerderijen en underground dans- en theatervoorstellingen rebelleert en zich uit. De film gaat vooral over Marzieh en haar persoonlijke strijd. Marzieh is een Iraanse actrice die zich niet conformeert, die heerlijk stoer rondloopt in grote zwarte laarzen en met kort haar, waar ik in ieder geval een connectie voelde. Als je trouwens films uit Iran interessant vindt, dan verdient No One Knows about Persian Cats (Iran, Bahman Ghobadi) ook zeker een plaatsje op je festivalagenda. De titel verwijst naar een Iraanse wet volgens welke honden en katten zich niet op straat mogen vertonen. Niemand weet dus wat er achter de voordeur afspeelt. Het is niet perse een feministische film, maar wel een bijzonder kijkje in de verboden muziek-scene. Een van de bands uit deze film speelt een bijzonder mooi nummer in My Tehran for Sale. Hoewel de film niet doorspekt is met grappen kwam er eentje langs die ik je niet wil onthouden: “Jullie spelen Indie Rock? Ja, ik hou van Indie Rock! 50 Cents, Madonna, erg leuk”.
Gewelddadige hiërarchie
Gisteravond zag ik ook de première van R (Denemarken, Michael Noer en Tobias Lindholm). Wederom een ‘tiger kandidaat’. En wat voor één. Pff, daar ben je even goed ondersteboven van. Hij deed me denken aan Un Prophète, het gevangenisdrama dat ook in Rotterdam draait en bovendien volgende week landelijk uitkomt. Ook een jongeman die om onduidelijke redenen opgesloten wordt en zich staande probeert te houden in het harde milieu van de bajesklanten.
R is gewelddadig, beklemmend, verrassend en verschrikkelijk ‘in your face’. En ik durf niet te zeggen welke film ik beter vind, deze Deense creatie van 2 nieuwelingen of de Franse succesfilm van bekende regisseur Jacques Audiard. Als ik het voor het zeggen had won R zeker een tiger award!
Vrouw zonder piano
La Mujer sin Piano (Spanje, Javier Rebollo) is geen film over een vrouw en een piano. Rosa heeft een irritante piep in haar oor, die haar verhindert de slaap te vatten, tenminste dat lijkt erop. De huisvrouw en schoonheidsspecialiste uit Madrid lijkt genoeg te hebben van haar leven. Het is een sleur. Heb je net je vibrator opgestart, gaat de telefoon. Het is iemand die je iets wil verkopen… Dat soort sleur. Wanneer haar man slaapt pakt zij in het donker een koffer en zet een pruik op. Ze gaat weg. Er gloort een nieuw leven, of toch niet?
Als je wilt weten hoe het nou zit met die piano moet je ‘m gewoon even zelf gaan zien. Ik vind het een mooie film, het waarom van Rosa’s reis blijft onduidelijk, de fotografie is aantrekkelijk en ik hou wel van licht absurde Spaanse films.
Shorts!
En dan tot slot nog een paar woorden over korte films. Ik heb er nog geen besproken, wat een kleine schande is, want juist korte films hebben veel te bieden. Rotterdam heeft een keur aan korte filmprogramma’s, van behoorlijk experimenteel tot korte novelles op het witte doek. Als je toch naar Rotterdam komt, pak er dan een verzamelprogramma bij! Vanmorgen zag ik het programma short stories 3: About a Boy. Verhalen over jongens op weg naar volwassenheid en alle gedoe die daarmee komt. De film Dans le Sang gaat over een zoon die zich, in de voetsporen van zijn vader, heeft aangesloten bij een militie. Vader is een stuk wijzer geworden en probeert zijn zoon eruit te krijgen.
Morgen wederom een vol programma en natuurlijk ook weer een blogje. Dan Le Refuge, de nieuwe van François Ozon, die je natuurlijk kent van films als 8 Femmes, Swimming Pool en Le Temps qui Reste. Deze film gaat van de zomer in de bioscopen draaien, maar is nu al in Rotterdam te zien. En Ne Change Rien over de Franse actrice en zangeres Jeanne Balibar.