IFFR 2012 - 'Alleen'
Verhalen over bijzondere ‘loners’ lenen zich altijd goed voor een mooie film. Het afgelopen IFFR liet er ook weer een aantal zien. Vrouwen en mannen die nergens thuis zijn, problemen hebben of anderszins moeite hebben om hun plek te vinden.
Lena (Christophe Van Rompaey, Nederland, 2011), is een 17-jarige Rotterdamse met een Poolse moeder die alleen maar negatieve aandacht voor haar heeft (Lena, je moet op de roeimachine, je weegt 1000 kilo!) en verder al haar tijd aan de telefoon lijkt door te brengen. Of met een man, ze zet dan een Pools vlaggetje in het raam en dan mag Lena het huis niet in.
Door haar onzekerheid weet Lena eigenlijk nergens te aarden. Ze houdt van line-dansen en als de populaire Daan interesse voor haar toont vraagt haar dans-vriendin zich verbaasd af hoe Lena aan zo’n lekker ding komt.
Ze brengt met haar verzorgende en kordate optreden veel lol en geluk terug bij Daan en zijn vader, die na de dood van Daan’s moeder beiden hun eigen gang zijn gegaan. Maar hoort ze er echt helemaal bij?
Het is heel dapper van Van Rompaey dat hij de onervaren Emma Levie de hele film laat dragen. En hoewel ze een fantastische job doet vind ik haar op het einde net niet overtuigend genoeg in haar rol. Niet dat de film daardoor niet de moeite waard is. In tegendeel. Lena is een mooie film met zowel humor als spanning in de vorm van een ‘coming of age’ verhaal van een jonge vrouw. Dat het de laatste paar minuten dan net niet overtuigend genoeg is naar mijn smaak moet je niet weerhouden om de film zelf in de bioscoop te gaan zien. Dat kan overigens al heel snel.
Lena gaat vanaf 16 februari in de Nederlandse bioscoop draaien (Benelux Film Distribution)
Bekijk de trailer:
Oslo, August 31st (Joachim Trier, Noorwegen, 2011)
Oslo, August 31st begint met een verstilde zelfmoordpoging. Anders probeert zichzelf te verdrinken in een meertje, maar na enige tijd komt hij naar adem happend boven en gaat hij kletsnat terug naar huis. Dat huis is een afkickkliniek waar hij een 10 maanden durend programma volgt om van zijn drugsverslaving af te komen. Niemand merkt iets en 
Anders vervolgt zijn dag of er niets gebeurd is. Hij is al ver gevorderd is het programma en mag alleen op reis naar Oslo, waar hij voorheen woonde, voor een sollicitatiegesprek. Hij grijpt de dag aan om oude vrienden en familie te bezoeken. Er komt veel oud zeer naar boven, maar ze lijken vooral erg blij te zijn dat het goed met hem gaat, dat hij al zoveel maanden clean is.
Anders voelt zich schuldig over hoe hij de mensen die om hem geven zo tot last was en is. Hij zet als het ware een masker op en laat niemand echt toe, maar de filmkijker ziet het wel degelijk borrelen onder de oppervlakte. Hij is depressief en niemand ziet het, of durft door te vragen.
Dwalend door Oslo wordt het steeds duidelijker dat hij het niet bij één poging zal laten.
Oslo, August 31st draait vanaf 17 mei in de bioscoop (Cinemien)
Bekijk de trailer
Louise Wimmer (Cyril Mennegun, Frankrijk, 2011)
Louise heeft een baan. Geen geweldige, maar het is toch een baan. Ze haalt haar post op in een café en woont in haar stokoude stationwagen. Je vraagt je af hoe het zover kon komen, dat een vijftigjarige vrouw platzak tussen het hotel waar ze in de huishouding 
werkt, particulieren waar ze voor een paar tientjes het hele huis poetst (en stiekem een douche neemt) en haar stamcafé waar de eigenaresse haar thermos met koffie bijvult pendelt.
De Fransen noemen het ‘précarité’, werkende armen zonder enige zekerheid. Zij vallen door de mazen van de hulpverlening heen, of lopen zoals Louise tegen een idiote bureaucratie aan. Toch is Louise Wimmer geen deprimerende film. Met Nina Simone uit haar autoradio speakers gaat Louise met trots en opgeheven hoofd het leven aan.
Louise Wimmer is (nog?) niet aangekocht door een Nederlandse distributeur.
Bekijk de luister naar Sinnerman van Nina Simone
Filmstills: International Film Festival Rotterdam
Foto bovenaan: Cathelijne Berghouwer